noel

Οι βιτρίνες έχουν γεμίσει με νιφάδες από φελιζόλ, χάρτινους αγιοβασίληδες, κούφια κουτιά δώρων, ψεύτικες γενιάδες και ευχές σε κάρτες που δεν θα έχουν παραλήπτες. Οι ντόπιοι περιμένουν τις Κυριακές για να ψωνίσουν, οι ξένοι κλείνουν εισιτήρια για γυρισμό. Οι Έλληνες έχουν ήδη προνοήσει εδώ κι ένα μήνα.

Τα φτηνά εισιτήρια πετούν για Ελλάδα.

Οι Έλληνες του Λονδίνου όμως περνούν καλύτερα από τους Άγγλους, ξέρουν απ΄έξω τους οδηγούς πόλης, και μπαινοβγαίνουν τα Σαββατοκύριακα στα Μουσεία. Τις καθημερινές πηγαίνουν yoga ή σε σεμινάρια. Κρατούν Blackberry, τα κορίτσια φορούν ugg μπότες, έχουν τον τρόπο τους στις δουλειές τους, (αποδεδειγμένα το Greek service ανεβάζει το τζίρο στα καφέ) , όλοι λειτουργούν γρήγορα, σωστά,μεθοδικά.

Το μετρό καθυστερεί λόγω εργασιών, οι ακτιβιστές γεμίζουν τα στενά με φωνές και δράσεις ενοχλώντας τους ξενέρωτους αυτής της πόλης που περνούν μεθυσμένες Παρασκευές και Σάββατα. Όλες τις άλλες μέρες φορούν γραβάτες και μιλούν καθωσπρέπει, φέρονται στεγνά, και χρησιμοποιούν ευγενικές λέξεις. Τα βράδια όμως ξεπλένουν από πάνω τους ό,τι τους πιέζει και ξεχύνονται στις παμπ ξεχνώντας τις ευγενικές λέξεις και το σαβουαρ βιβρ. Όταν γυρνούν στα σπίτια τους, είναι άλλοι άνθρωποι. Το πρωί, έχουν ξαναγίνει ίδιοι.

feed the world*

Xιονίζει. Αυτή είναι η πιο κρύα χρονιά από το 1983 λένε. Και όλα έχουν παγώσει. Στο μετρό θα βρεις συχνά άστεγους να ψάχνουν σημεία που δεν μπάζουν, για να ζεσταθούν. Στην Όξφορντ παίζουν μπάντες, κάθε μέρα φωτίζεται και ένας διαφορετικός δρόμος, οι διαφημίσεις είναι πασπαλισμένες με χρυσόσκονη, τα ραδιοφωνικά σποτάκια σε καλούν σε χριστουγεννιάτικα πάρτυ.Απέναντι από το σπίτι της Στέλλας κάθεται κάθε απόγευμα μια γυναίκα,περίπου 50 χρονών, η οποία φέρνει το αρμόνιό της, και παίζει μουσική.Δεν παίζει στην πραγματικότητα, ίσως κάποτε ήξερε μουσική, τώρα δεν πρέπει να θυμάται ούτε νότα. Πού και πού στρέφει το βλέμμα προς τα πάνω και κάτι μουρμουρίζει. Δεν μιλά, δεν αντιδρά, παρά μόνο περιμένει από τους περαστικούς μία λίρα, μισή, δέκα σεντς.

Κάτι.Κάθε μέρα την παρακολουθώ από το παράθυρο. Χτες την πλησίασα. Έκατσα ακριβώς μπροστά της. Δεν με έβλεπε, με κοιτούσε αλλά το βλέμμα της ήταν κενό. Είχε δίπλα της μια σκισμένη σακούλα από Μακ Ντόναλντς, εγώ πάλι είχα ολοκαίνουργιες γυαλιστερές από τα μαγαζιά της Oxford. Τηςμίλησα, αλλά δεν μου απάντησε. Της αγόρασα φαγητό, αλλά δεν το ακούμπησε καν. Ανέβηκα στο σπίτι και την παρακολούθησα από το παράθυρο. Πρέπει να μάζεψε μία-δύο λίρες, και την έκανε.Μπήκε στο σούπερ μάρκετ καιαγόρασε κάτι γιατί είδα να κρατά μια σακούλα. Έπειτα έφυγε από το δρόμο. Το φαγητό μου το άφησε εκεί. Την άλλη μέρα δεν την είδα. Δεν ξέρω πού πήγε.

*Do they know its Christmas,Band Aid.

Ι predict a riot*

Το μόνο που μπορείς να κάνεις όταν έχει ακυρωθεί η πτήση σου για Ελλάδα και ξεμείνεις στο Λονδίνο, είναι να το απολαύσεις. Το Λονδίνο είναι στολισμένο ως εκεί που δεν πάει. Στους δρόμους συναντάς χορωδίες που τραγουδούν κάλαντα, τα μαγαζιά παίζουν χριστουγεννιάτικη μουσική, τα παγοδρόμια είναι γεμάτα, τα καταστήματα ασφυκτιούν από παιχνίδια και δώρα, κουτιά και κορδέλες, και πεινασμένα για κατανάλωση Αγγλάκια που τραβολογούν τις κούκλες και τα επιτραπέζια από τα ράφια. Φωταγωγημένοι μεγάλοι δρόμοι και πλατείες, πάρκα με εκδηλώσεις, Μουσεία με μπαζάρ, θέατρα δρόμου. Ο χρόνος σταματά εδώ. Εδώ είναι ένας μήνας Χριστούγεννα, ο κόσμος χαμογελά περισσότερο, φορά κόκκινα πουλόβερ,σκουφιά στο κεφάλι, και μεγάλα καρώ κασκόλ,και στριμώχνονται στις παμπ για να πιούν μια ζεστή σοκολάτα με ζαχαρωτά τα οποία αφήνουν να λιώσουν μέσα στην κούπα. Δοκίμασέ το.Kάθε μέρα στο μετρό αφημένες εφημερίδες εδώ και εκεί. Τις διαβάζεις ώσπου να κατέβεις και τις δίνεις στον επόμενο. Έτσι κάνω κι εγώ αλλά καμιά φορά τις βάζω στην τσάντα και τις διαβάζω την επόμενη μέρα με τον καφέ μου. Μπαγιάτικα νέα, σαν χτεσινό ψωμί. Οι εφημερίδες ακόμα γράφουν απόψεις δημοσιογράφων και αναγνωστών για τις διαδηλώσεις των φοιτητών, πολλοί από κατηγορούν τους διαμαρτυρόμενους. Ήθελα να δω την Trafalgar για να ψάξω το καμμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Περίμενα στάχτες κι αποκαϊδια, αλλά τελικά όχι. Μερικά σπασμένα κάγκελα, άρθρα στα ΜΜΕ και κάποιες σκόρπιες κουβέντες με φοιτητές είναι ό,τι απέμεινε.Το φάντασμα της Όπερας.Ψάχνουμε να βρούμε το Her Majesty’s Theatre αλλά εις μάτην- γυρνάμε γύρω γύρω την πλατεία Piccadilly και τελικά καταλήγουμε πάλι στην αρχή της. Μπροστά στο HMV (πολύ γνωστή αλυσίδα δισκοπωλείων) έχουν έρθει κάμερες. Δέκα κλώνοι του Michael Jackson χορεύουν το Smooth Criminal, οι κάμερες τραβούν. Έπειτα εμφανίζονται μάγοι και ξωτικά και τραγουδάν όλοι μαζί σουρεάλ Jingle Bells. Το BBC συνεχίζει να έχει live σύνδεση.Winter WonderlandΖεστό κρασί σε κούπα.Γάντια και κασκόλ.Τεχνητό χιόνι στη μύτη μας. Ψεύτικοι Αγιοβασίληδες μας κυνηγούν για να βγούμε φωτογραφία. Δεξιά κι αριστερά πάγκοι με χειροποίητα στολίδια. Το Hyde Park τα βράδια είναι φωτισμένο και γεμάτο κόσμο. Ξωτικά και τάρανδοι, παιχνίδια, τεράστια χριστουγεννιάτικα δέντρα, εδώ, ακόμα και ο Σκρουτζ θα άλλαζε γνώμη.Τo Winter Cirque τραβά όλη την προσοχή-ακροβάτες, κλόουν, μπαλαρίνες. Παραμυθένια.

Baby it's cold outside!*

Σιγά σιγά το κρύο τρυπάει κόκαλο. Ειδικά τα βράδια. Και αστειευόμασταν πως θα κάνουμε Χριστούγεννα στην Χαλκιδική. Ε τελικά ορίστε, παγώσαμε!

Κάθε μέρα μετράω όλο και περισσότερα μπαζάρ και φιλανθρωπικά παζάρια. Να πάτε σε όλα. Κι εγώ πηγαίνω. Δεν ξέρω αν τελικά καταφέρνεις κάτι, αλλά τουλάχιστον προσπαθείς. Και έχουμε ξεχάσει να προσπαθούμε.

Τώρα τελευταία που αυξάνονται οι φιλανθρωπίες και παρατηρείς περισσότερο τους φτωχούς στο δρόμο, όλοι αναπτύσσουν κάποιες χριστουγεννιάτικες ευαισθησίες.

Τώρα σαν να βλέπεις πιο καθαρά τη δυστυχία του διπλανού σου, τώρα είσαι σε πιο μελαγχολικό mood, τώρα πιο εύκολα θα μαζέψεις τα ρούχα που δεν θες, και κανένα πακέτο ρύζι και μακαρόνια. Και μετά θα τα πας στην Εκκλησία και στους Δήμους, και θα αγοράσεις κάρτες unicef και θα δώσεις πιο εύκολα ένα πενηντάλεπτο στον άπορο που σου απλώνει το χέρι στο δρόμο. Και έτσι θα νιώσεις πιο εύκολα να φεύγει από πάνω σου το βάρος που κουβαλάς. που κουβαλάμε δηλαδή.

Γιατί στην πραγματικότητα μένουμε τόσο κολλημένοι στο μικρόκοσμό μας που δεν κάνουμε ούτε ένα κλικ πιο πάνω από τα μάτια μας. Ο κόσμος τελειώνει στο ύψος των ματιών μας-για να κοιτάξουμε κάτω ούτε λόγος.

Σήμερα το πρωί περπάτησα την Τσιμισκή. Γυρνούσαν σαν φαντάσματα, τους έσπρωχναν, ήταν γκρίζοι, δίπλα σε χρωματιστές βιτρίνες. Αναρωτιέμαι τι έκαναν πριν γίνουν αυτό που έγιναν. Τι σκέφτηκαν, πώς έφτασαν εδώ. Και πόσο εύκολα πιάνεις πάτο-πόσο εύκολα γίνεσαι φτωχός; Λένε πως όσο περνά ο καιρός οι φτωχοί θα φτωχαίνουν-πόσο πια! και οι πλούσιοι θα πλουτίζουν-αυτό ξέρω πως δεν έχει σταματημό.

Δύο παιδάκια ήρθαν στην Ζεύξιδος να μας πουλήσουν κουκλάκια με ένα αίνιγμα. Τους πιάνουμε την κουβέντα- "Σε ένα χρόνο θα μαι 12, πρέπει να σταματήσω" μου λέει ο Γ. "Και τι θα κάνεις;""Ε, θα πάω σχολείο". "Σου αρέσει;" "Δεν θυμάμαι και πολύ". "Η μαμά σου;""Είναι στο σπίτι". "Ο μπαμπάς σου;" "Είναι ταξίδι".

Έπιασαν τα κρύα. Τώρα κλείνουμε το μπουφάν τόσο, που να φαίνονται μόνο τα μάτια μας,τυλίγουμε το κασκόλ, αρρωσταίνουμε, κρυώνουμε, και ετοιμαζόμαστε για έναν χειμώνα που άργησε πολύ. Αλλά φοβάμαι πως θα μας παγώσει για τα καλά. Τις εποχές που έχει πολύ κρύο πάντα χρειάζεσαι ένα χέρι για να ζεσταίνει το δικό σου.

*Frank Loesser,1949

περιοδικό Live,εβδομαδιαία στήλη, εφημερίδα Μακεδονία.

Ξύπνα το τέρας μέσα σου!*

Πριν λίγο καιρό μου έστειλαν ένα δελτίο τύπου για μια φοβερή έκθεση που γίνεται στην ATOPOS κάτω στην Αθήνα. Τίτλος «Ξύπνα το τέρας μέσα σου». Βλέπω φωτογραφίες – O Shoboshobo, ο καλλιτέχνης, εγκατέστησεστην ATOPOS έξι μεγάλα γλυπτά, τους «κοιμισμένους γίγαντες», οι οποίοι θα καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του κτιρίου ενώ παρουσιάζει σειρά από prints και σχέδια με μελάνι και μαρκαδόρο. Νομίζω πως είναι ιδιοφυές, εκκεντρικό, υπερβολικό, τολμηρό, υπέροχο. Το mail συνοδευόταν με την ατάκα «Τί είναι τέρας για σένα;». Και αναρωτιέμαι εδώ και μερικές μέρες τι τέρας έχουμε μέσα μας. 

Γιατί το τέρας μάλλον δεν υπάρχει κάπου εκεί έξω. Εμείς τα κουβαλάμε πάνω μας, μέσα μας, τα σέρνουμε μαζί μας κάθε μέρα στη δουλειά, την ώρα που μιλάμε άσχημα στους συνεργάτες μας, την ώρα που θυμώνουμε με τους φίλους μας, την ώρα που αποφασίζουμε να βάλουμε πάνω απ’όλα την καλοπέρασή μας. Και κάνω μια νοητή λίστα των τεράτων που μας ταλαιπωρούν- οι φόβοι μας, οι καχυποψίες, οι εγωισμοί μας, το «δε βαριέσαι», το «ωχ αδερφέ», το «έτσι θέλω», τα κοιμισμένα θέλω μας. Και τι γίνεται όταν ξυπνήσουν όλα αυτά; 

Ποιος πληγώνεται, απογοητεύεται, χαλιέται, θυμώνει; Εμείς οι ίδιοι που κοιμίζουμε τα τέρατα, εμείς τα τρέφουμε, τα ζούμε, τα πηγαινοφέρνουμε, τα μεγαλώνουμε μαζί μας.

πουλί σε κλουβί

Αυτό που μας δένει με τους έρωτες είναι το δράμα. Μία κολεκτίβα συναισθημάτων που κορυφώνονται με το απραγματοποίητο του πράγματος. Έρωτας είναι όταν πρέπει κάπου να διοχετεύσεις την ενέργεια που συγκεντρώνεται μέσα σου όσο περνά η ώρα και δεν μπορείς να υλοποιήσεις τις ανάγκες σου. Όταν όλα συμβαίνουν εδώ. Όταν μπεις ευχαρίστως στο κλουβί. Όταν δεν είσαι πια ο ίδιος. Αν μετά από έναν έρωτα έμεινες ίδιος, τότε δεν ερωτεύτηκες ποτέ.

λονδρα

Οι μπότες μου μπάζουν νερά καθώς βουλιάζουν σε μία λακούβα. Έπρεπε να είχα φορέσει τις γαλότσες μου. Ο κόσμος περνά γρήγορα, μη ξεχνάς στάσου δεξιά στις κυλιόμενες, άσε τους να τρέξουν στις σκάλες, μη ξεχάσεις την oyster άφησέ την στην τσέπη του μπουφάν σου για να την βρίσκεις γρήγορα,κανείς στο Λονδίνο δεν θέλει να περιμένει τον σπαστικό που ψάχνει την κάρτα του ακριβώς μπροστά στο μηχάνημα. Και μη προσπαθήσεις να περάσεις χωρίς να ατην χτυπήσεις, θα χρεωθείς διπλά την άλλη φορά. Πρόσεξε τα βράδια, μην περνάς από σημεία ερημικά, σίγουρα μην βγεις από την ζώνη 1, άντε βαριά βαριά ζώνη 2. Από εκεί και πέρα την έχεις πατήσει. Η μυρωδιά του μετρό είναι χαρακτηριστική. Σιγά σιγά την συνηθίζεις και δεν σε ενοχλεί. Θυμήσου τα Σαββατοκύριακα, η κίτρινη γραμμή έχει καθυστερήσεις. Παντού ποδήλατα. Πώς περνάς ανάμεσα στα λεωφορεία χωρίς να φοβηθείς; Εδώ τα λεωφορεία ανεβάζουν ταχύτητες, πρέπει να είσαι προσεκτικός, έχουν απίστευτη ευελιξία !

Το μετρό σήμερα δεν λειτουργεί. Περιμένουμε στη στάση του λεωφορείου γύρω στα πενήντα άτομα, το λεωφορείο έρχεται,και μας προσπερνά. Οι περισσότεροι βρίζουν. Ο αέρας έχει αρχίσει να θερίζει. Χωνόμαστε σε ένα καφέ, “Look mum no hands” – το στέκι των ποδηλατών, έχει κρεμασμένα ποδήλατα και κουδουνάκια, ξύλινα καθίσματα και αφίσες. Έπειτα στο Brick Lane. Δύο Γιαπωνέζες που πουλούν πουλόβερ μας πιάνουν την κουβέντα,και κάθε φορά που πετάμε μια εξυπνάδα ξεκαρδίζονται. Μέσα στο Sunday up market μυρίζει φαλάφελ, κοτόπουλο, και μπαχαρικά. Ένας τεράστιος χώρος με μικρά σταντ, γεμάτα βίντατζ ρούχα και παπούτσια, δημιουργίες νέων σχεδιαστών, περίεργα πράγματα, αλλόκοτα αντικείμενα, χρώματα και φασαρία.

Ψάχνουμε εισιτήρια για το Priscilla, όλοι φεύγουν ενθουσιασμένοι. Bρίσκουμε για το Billy Eliot με δέκα, δεύτερη εναλλακτική το Phantom of the opera, προσπαθούν να μας πουλήσουν θέσεις πίσω από μια κολόνα. Αρχίζει να βρέχει (πάλι) και κρυβόμαστε κάτω από ένα υπόστεγο. Αγοράζουμε ομπρέλες με 2 λίρες. Μέχρι την επόμνη γωνία έχουν χαλάσει. Οι ομπρέλες γυρνούν από τον αέρα, και όλοι μας κοιτούν απορημένοι.

Στο Alans, Mayfair. Ο ιδιοκτήτης μας θυμάται από πέρυσι, (oh the Greek girls!), και μας κερνά φαγητό και ναργιλέ. Μας λέει πως το πρώτο cd που έπαιξε στο μαγαζί του ήταν ελληνική μουσική και για να μας τιμήσει, το βάζει να παίξει. Μέσα στο υπέροχο, ατμοσφαιρικό μπιστρό ακούγεται λαϊκή μουσική στο κέντρο του Λονδίνου, δίπλα σε αριστοκράτες και μπένεντικτ αυγά, κέικ και τσάι.

Το βράδυ χαζεύουμε λίγο στην τηλεόραση. Δεν έχει τίποτα αξιόλογο. Τώρα καταλαβαίνω γιατί όλοι κοιμούνται τόσο νωρίς.

περιοδικό Live,εβδομαδιαία στήλη, εφημερίδα Μακεδονία.

οκτώβριος

Πλέον κρυώνω.

Τυλίγομαι σε μεγάλες ζακέτες και φοράω κάλτσες.

Ψάχνω φτηνά εισιτήρια, και φτηνές πτήσεις, φτηνά ξενοδοχεία, για συναντήσεις. Όχι φτηνές.

Φεύγουν όλοι, και μένεις πίσω. Τώρα τι?

Περπατάω στις μύτες των ποδιών για να μη ξυπνήσω τα όνειρά μου.

Η πόλη κρύωσε, τα πρόσωπα χλώμιασαν. Και εσύ χρειάζεσαι ακόμα μια μέρα στον ήλιο.

Ξεκινάω lindy hop,θα χορεύω swing παντού.

Η Βαλαωρίτου σφύζει από κόσμο, μουσική, φασαρία, γέλια, ήχους από κακόγουστα τακούνια που πατούν αποφασισμένα στο δρόμο.

Κάνε μια βόλτα με το ποδήλατο. Φτάσε μακριά.

Ανακάλυψε μικροσκοπικά συνοικιακά καφέ, κάνε τα μόδα.

Τα στενά κρύβουν ζευγάρια που ψάχνουν γωνίες για να απομονωθούν.

Η σχολή σου. Πατάς καθόλου?

Ανακατεύω τον καφέ με τόση μανία που όταν αφήνω το κουταλάκι, αυτό περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του. Καφές καραμέλα σε μεγάλη πράσινη κούπα.

Φόρα τα καλά σου και γίνε ένα με τους κυριλέ αυτής της πόλης.

Όταν λέμε για πάντα εννοούμε πραγματικά για πάντα?Ξεκινάς κάτι. Το παρατάς, το ξαναρχίζεις. Αυτό το διαβολεμένο timing,τι ζημιά μπορεί να σου κάνει. Κάνεις νέα αρχή.Μπορείς να οριοθετήσεις τις νέες σου αρχές?
Έχεις μηδενίσει ποτέ το κοντέρ σου για να ξαναξεκινήσεις?

Πιστεύεις στα χάπυ έντ? Τα περιμένεις?

Σκαρφαλώνω σε ένα λεωφορείο και γυρνάω την πόλη μέσα σε μία ώρα.

Ανεβαίνω το δρόμο κάνοντας σλάλομ ανάμεσα σε άγνωστα τυπάκια, φοβισμένα, σκοτεινά. Δύο παρέες φοιτητών ανταλλάσσουν σημειώσεις.

Μετράμε αναμμένα φώτα στα φτηνά ξενοδοχεία και φανταζόμαστε ιστορίες πάθους και ίντριγκας. Κάθε ζευγάρι που μπαίνει μας δημιουργεί την αίσθηση πως κοιτά γύρω του ύποπτα.

Μπορούμε να τα έχουμε όλα.Τα θέλουμε όλα?

Εκπτώσεις και προσφορές, εύκολα χρήματα, γρήγορο ίντερνετ, γρήγορος καφές, γρήγορο φαγητό, γρήγορες φωτοτυπίες, μικρές σχέσεις, γρήγορο σεξ. Σε τι σπαταλάς τελικά το χρόνο σου?

Με τόσες επιλογές γύρω μας, μήπως μπερδευόμαστε περισσότερο?Τόσες επιλογές, τόσα λάθη.

Πρόσεχε τις παρέες σου. Ή μήπως πρέπει να σε προσέχουν αυτοί? Η πόλη έχει μουσικές για να χορεύεις όλη νύχτα. Και μέρα. Ξεκίνα.

flea market

ξέρεις πως πέρασες ένα καλό καλοκαίρι

όταν έχεις βρει το τραγούδι του καλοκαιριού σου

όταν έχεις έστω μια αξέχαστη νύχτα που θα σε ζεσταίνει τον χειμώνα κάθε φορά που θα την θυμάσαι

όταν έχεις κάνει νέους φίλους

και όταν έχεις ξεχάσει τους φίλους από το ίντερνετ.

Όταν έχεις τουλάχιστον μία φωτογραφία που φαίνεσαι πως διασκεδάζεις πραγματικά.

και όταν έχεις τουλάχιστον πέντε με την παρέα σου σε παραλίες, θάλασσες, μπαράκια και ηλιοβασιλέματα.

όταν μπορείς να σκεφτείς περιστατικά που ακόμα σε κάνουν να γελάς ή μάλλον

όταν έχεις περάσει μέρες γελώντας με την καρδιά σου.

όταν έχεις ερωτευτεί.

όταν έχεις μαυρίσει, αδυνατίσει, αλλάξει,αποφασίσει να αλλάξεις.

όταν έχεις χορέψει ξυπόλητος στην άμμο.

όταν όλοι σε έψαχναν ονλάιν ενώ εσύ ζούσες χωρίς pixels,downloads,uploads,logins.

όταν έχεις χορτάσει ήλιο και είσαι έτοιμος για το φθινόπωρο.

αύγουστος

και μετράμε τα αστέρια στην παραλία.

και κάνεις ευχές με τέτοια δύναμη που νιώθεις πως θα ταρακουνήσεις τον ουρανό.

και πίνεις βυσσινάδα σαν να ναι νερό.

νιώθεις μελαγχολικός.

τρως πολλά σταφύλια και πονάει η κοιλιά σου.

περπατάς στην άμμο και σε παίρνει η νύχτα παίζοντας όπως όταν ήσουν παιδί.

και μαζευόμαστε στον κήπο και πίνουμε μέχρι το πρωί.

και μετά φεύγουμε με το φουσκωτό για πρωινές βουτιές σε παγωμένα νερά.

και κάτω από το φουσκωτό περνούν δελφινάκια σε ζευγάρια.

και φοράμε πλέον λάδι μαυρίσματος.

το δέρμα σου έχει καεί και κοιτάς κάθε μέρα το σημάδι από το μαγιώ.

και περιμένεις ένα μήνυμα.

ακούς συνέχεια το ίδιο τραγούδι.

και εύχεσαι να συναντήσεις αυτό το κάτι.

και ανυπομονείς να διορθώσεις τα πάντα επιστρέφοντας στην πόλη.

και θέλεις να πεις σ'αγαπώ και συγγνώμη.

συγγνώμη.σ'αγαπώ.

mosquito bite

Τις περισσότερες φορές που φοβάσαι κάτι, κρύβεσαι ή αφήνεις να κρύβεται αυτό. Το σκέφτεσαι λίγο, το αφήνεις να φύγει, το αφήνεις να περάσει, και ένα βράδυ που είσαι μια χαρά, έρχεται και μπαμ! σου υπενθυμίζει ό,τι ενστικτωδώς αποφεύγεις. Αλλά σε ζαλίζει. O φόβος σου είναι όπως ένα κουνούπι που βουίζει πάνω από το κεφάλι σου, την ώρα που έχεις κλείσει τα μάτια σου κ έχεις χαλαρώσει. Και κρύβεσαι κάτω από το σεντόνι, σκεπάζεσαι μέχρι τα αυτιά, προσπαθείς να κοιμηθείς. Και όμως το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι απλό, παρόλο που σημαίνει πως πρέπει να ξεβολευτείς λίγο-να ανάψεις το φως, να το βρεις και να το σκοτώσεις.

but trust me on the sunscreen.

(Mary Schmich, "Advice, like youth, probably just wasted on the young",1997)

Αν μπορoύσα να δώσω μια συμβουλή για το μέλλον αυτή θα ήταν να φοράτε αντηλιακό. Τα μακροπρόθεσμα οφέλη του αντηλιακού είναι αποδεδειγμένα από τους επιστήμονες, ενώ οι υπόλοιπες συμβουλές μου δεν έχουν περισσότερη βάση απ' όση μπορεί να τους δώσει η δική μου ταλαιπωρημένη πείρα. Θα δώσω αυτές τις συμβουλές τώρα.

Απολαύστε τη δύναμη και την ομορφιά της νιότης σας. Μπα,αφήστε το.

Δε θα συνειδητοποιήσετε τη δύναμη και την ομορφιά της νιότης σας παρά μόνο όταν χαθούν. Αλλά πιστέψτε με, σε 20 χρόνια θα κοιτάτε τις παλιές φωτογραφίες σας και θα θυμάστε, μ' έναν τρόπο που δεν είναι δυνατόν να συλλάβετε τώρα, όλες τις προοπτικές που είχατε και πόσο υπέροχοι ήσασταν στην πραγματικότητα. Και σίγουρα, δεν είστε τόσο χοντροί όσο νομίζετε.

Να μην αγχώνεστε για το μέλλον. Ή ας αγχώνεστε, γνωρίζοντας όμως πως το άγχος δεν είναι πιο αποτελεσματικό απ' όσο το μάσημα μιας τσιχλόφουσκας στην επίλυση μιας αλγεβρικής εξίσωσης. Τα πραγματικά προβλήματα στη ζωή σας θα είναι αυτά που δεν πέρασαν την αγχωμένη σας σκέψη, αυτά που έρχονται μια ξεκούραστης Τρίτης στις 4 το απόγευμα.

Κάντε καθημερινά ένα πράγμα που σας τρομάζει.Να τραγουδάτε.
Μην είστε απερίσκεπτοι με τις καρδιές των άλλων. Μην ανέχεστε αυτούς που είναι απερίσκεπτοι στη δική σας.
Να χρησιμοποιείτε οδοντονημα.

Μη σπαταλάτε το χρόνο σας με τη ζήλια. Άλλοτε θα είστε μπροστά, άλλοτε θα ακολουθείτε. Ο αγώνας είναι μεγάλος και τελικά αγωνίζεστε μόνο με τον εαυτό σας.Να θυμάστε τις φιλοφρονήσεις που δέχεστε. Ξεχάστε τις προσβολές. Αν το καταφέρετε αυτό πείτε μου πως.
Κρατήστε παλιές ερωτικές επιστολές. Πετάξτε τις παλιές σας τραπεζικές αναφορές.Να τεντώνεστε.

Μη νιώθετε ενοχές αν δεν ξέρετε τι θέλετε να κάνετε στη ζωή σας. Οι πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι που ξέρω δεν ήξεραν στα 22 τους τι θα κάνουν στη ζωή τους. Μερικοί απ' τους πιο ενδιαφέροντες σαραντάχρονους που γνωρίζω ακόμα δεν ξέρουν.
Να καταναλώνετε πολύ ασβέστιο. Να προσέχετε τα γόνατά σας. Θα σας λείψουν όταν τα χάσετε.

Μπορεί να παντρευτείτε, μπορεί και όχι. Μπορεί να κάνετε παιδιά, μπορεί και όχι. Μπορεί να πάρετε διαζύγιο στα 40 σας, μπορεί να χορεύετε τα παπάκια στην 75η επέτειό σας. Ό,τι και κάνετε μη συγχαίρετε πάρα πολύ τον εαυτό σας αλλά ούτε να τον κατακρίνετε. Οι επιλογές σας είναι η μισή ευκαιρία .Το ίδιο είναι και όλων των άλλων.

Να απολαμβάνετε το σώμα σας. Χρησιμοποιείστε το με όποιον τρόπο μπορείτε. Μην το φοβάστε και μη φοβάστε τi γνώμη έχουν οι άλλοι για αυτό. Είναι το σπουδαιότερο εργαλείο που θα έχετε ποτέ.

Να χορεύετε, έστω και αν δεν έχετε που να χορέψετε εκτός απ' το σαλόνι σας. Να διαβάζετε τις οδηγίες χρήσης ακόμα και αν δεν θα τις ακολουθήσετε. Μη διαβάζετε περιοδικά ομορφιάς. Το μόνο που καταφέρνουν ειναι να σας κάνουν να αισθάνεστε άσχημοι.

Γνωρίστε τους γονείς σας. Ποτέ δεν ξέρετε πότε θα φύγουν για πάντα. Να φέρεστε καλά στα αδέρφια σας. Είναι ο στενότερος δεσμός με το παρελθόν σας και αυτοί που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι μαζί σας στο μέλλον.
Καταλάβετε ότι οι φίλοι πάνε και έρχονται, αλλά τους λίγους πολύτιμους πρέπει να τους κρατήσετε γερά. Δουλέψτε σκληρά για να γεφυρώσετε τις γεωγραφικές αποστάσεις και τον τρόπο ζωής γιατί όσο θα μεγαλώνετε τόσο θα χρειάζεστε τους ανθρώπους που ξέρατε όταν ήσασταν νέοι.

Ζήστε στη Νέα Υόρκη μια φορά, αλλά φύγετε πριν σας κάνει σκληρούς. Ζήστε στην Νότια Καλιφόρνια μια φορά, αλλά φύγετε πριν σας κάνει μαλθακούς. Ταξιδέψτε.

Δεχτείτε κάποιες απόλυτες αλήθειες: Οι τιμές θα ανεβαίνουν. Οι πολιτικοί θα ερωτοτροπούν. Και εσείς θα μεγαλώσετε. Και όταν μεγαλώσετε θα αναπολείτε πως όταν ήσασταν νέοι οι τιμές ήταν λογικές, οι πολιτικοί ήταν ηθικοί και τα παιδιά σέβονταν τους ηλικιωμένους.

Να σέβεστε τους ηλικιωμένους.

Μην περιμένετε κανέναν άλλο να σας υποστηρίξει. Μπορεί να έχετε χρήματα στην άκρη. Μπορεί να έχετε εύπορο σύζυγο. Αλλά ποτέ δεν ξέρετε πότε μπορεί να τελειώσουν και τα δύο.

Μην ταλαιπωρείτε πολύ τα μαλλιά σας γιατί στα 40 σας θα δείχνετε 85.

Να προσέχετε ποιανού τις συμβουλές παίρνετε, να είστε όμως υπομονετικοί με αυτούς που τις δίνουν. Η συμβουλή είναι ένα είδος νοσταλγίας. Η παροχή τους είναι σα να ψαρεύεις το παρελθόν απ' τα πεταμένα, να το σκουπίζεις, να βάφεις πάνω απ' τα άσχημα και να το επαναφέρεις για περισσότερα απ' όσα αξίζει.

Αλλά πανω απ'όλα, εμπιστευτείτε με για το αντηλιακό.

memories

μπλουμ.

Απλωνόμαστε κατα μήκος της παραλίας σαν δαντελένια σεμεδάκια σε τραπεζαρία γιαγιάς. Επιτέλους, θα προσπαθήσουμε να μαυρίσουμε. Πλησιάζω το νερό-όλοι οι υπόλοιποι έχουν μπει ήδη και ξεφωνίζουν. "Έλα να δεις ψάρια!!" Απλά καμιά φορά φοβάσαι να βουτήξεις, έτσι δεν είναι; Το νερό είναι κρύο, είναι το πρώτο σου μπάνιο, δεν ζέστανε ο καιρός, δεν είσαι συνηθισμένος, δεν ήρθε η ώρα, άλλα πέντε λεπτά. Οι δικαιολογίες σου διαδέχονται η μία την άλλη, υποστηρίζοντας τον χαζό σου φόβο για να μη ρισκάρεις να βουτήξεις. Όπως κάνεις σε πολλά πράγματα, που απαιτούν βουτιά. Και όμως όταν παίρνεις φόρα και βουτάς, λίγο κρυώνεις, λίγο σοκάρεσαι, αλλά μετά με το που βγάζεις το κεφάλι σου από το νερό και βλέπεις τον ήλιο, διαπιστώνεις πως όλα είναι πολύ πιο εύκολα όταν τα τολμάς. Γιατί αν δεν βουτήξεις, δε θα δεις ούτε ψαράκια ούτε τίποτα γενικώς,θαλασσοειδές.

ευχές.

retro 2

vintage φορέματα από την Αμερικάνικη αγορά
Rufus Wainwright, Bebel Gilberto,Astrud Gilberto,the pains of being pure at heart, Girls from Hawaii,El perro del mar,Blue Roses,Postcards from Italy,Belle and Sebastian

κολιέ με καραμελάκια
αγόρασα από τα παλιατζίδικα μια υδρόγειο για να ανακαλύψω χώρες με περίεργα ονόματα
if life gives you lemons you gotta make a lemonade

retro.

my most favourite greek movie,1968.

Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα μπορούσαμε να γυρνάμε πίσω τον χρόνο, και να αλλάζουμε κάτι που κάναμε ή που είπαμε,ή να ξαναζήσουμε κάτι όμορφο. Τα καλοκαίρια που πηγαίνω στο εξοχικό μου, βρίσκω πράγματα που είχα μικρή, τις ρακέτες μου, τα πλαστικά μου ποτήρια, ξεχασμένα βινύλια και το προπολεμικό ραδιόφωνο που ακόμα λειτουργεί. Εκείνες τις ώρες θέλω πολύ να γυρίσω το χρόνο πίσω και να κάτσω στην αιώρα που είχα στον κήπο, να φάω μαλλί της γριάς και μετά καπάκι παγωτό τριαντάφυλλο.

Να βάζω ταλκ στο σώμα μου,να με φωτογραφίζει ο μπαμπάς μου,και να πάμε βόλτα στην παραλία. Να ξεχαστώ στην θάλασσα,να παίζω όλη μέρα, όπως παλιά.

Nα δω την αγαπημένη μου ελληνική ταινία, στη βεράντα, την ώρα που κάνω πλεξούδα στα μαλλιά μου.

Φέτος θα γίνω λίγο περισσότερο ρετρό. Θα βρω και θα επιδιορθώσω παλιά πράγματα,κάτι υπέροχα φωτιστικά που έχω βρει σε παλιατζίδικα,θα φορέσω περισσότερα second hand φορέματα, θα πάω περισσότερες βόλτες με το μπαμπά μου.Θα φερθώ σαν μικρή.Θα πω αυτά που μου έρχονται, όπως έκανα τότε.Θα φορέσω ένα μεγάλο ψάθινο καπέλο.Θα γελάσω περισσότερο,θα παίξω περισσότερο.Θα ψάξω να βρω κολώνια Μυρτώ.Θα πίνω λεμονάδες και θα κερνάω βανίλια υποβρύχιο.Θα κάτσω σε μια αιώρα στην παραλία και θα χαζεύω τη δύση. Ίσως παρατήσω το κινητό σε καμιά τσάντα.

Θα μαζεύω την παρέα μου και θα καθόμαστε στην παραλία,με φωτιά. Θα πάρω τις φίλες μου και θα περπατήσουμε, όπως παλιά.Θα φορέσω βραχιόλια με καραμέλες και θα τα μασουλάω πού και πού. Τα απογεύματα θα ακούω βινύλια, και θα ψάξω να βρώ πού στο καλό πουλάνε παγωτό τριαντάφυλλο.

καλοκαίρι είναι

το αγαπημένο σου παγωτό
κεράσια σε καλάθι

το ριγέ καινούργιο σου μαγιώ

το πρώτο σου καπέλο με γείσο

μια τσάντα θαλάσσης γεμάτη με περιοδικά

χρωματιστά βραχιόλια

καυτή άσφαλτος

οι φωτογραφίες polaroid

ρετρό μεταχειρισμένα γυαλιά ηλίου με 10 ευρώ

λιωμένο ροζ παγωτό πατούσα

να γυρνάς ξυπόλητη στο σπίτι

καρέκλες κήπου και τσάι στις 5

σανδάλια σε ανοιχτά χρώματα

να τεμπελιάζεις τα μεσημέρια παρέα με cocorosie

σκισμένα tshirts σε χρώματα νεον

βόλτες με το αυτοκίνητο τα ξημερώματα

μιλκσεικ μπανάνα και φράουλα

τα πάρτυ στις πισίνες

πρωινό στο μπαλκόνι

καυτές νύχτες

βραδινό μπάνιο με το άλλο σου μισό

hello lover.

Αν πετύχεις δέκα κορίτσια στριμωγμένα στις θέσεις του σινεμά, με ζαχαρωτά και ποπκορν,που θα κάνουν πολλή φασαρία- τότε να είσαι σίγουρη πως Αυτές είναι οι φίλες μου- κι εγώ.Πόσο ωραία θα ήταν αν actually ζούσαμε κι εμείς στο Μανχάτταν- αν είμασταν Κάρυ-ς και Μιράντες, και Σαμάνθες και Σάρλοτ-ς.

Ok so there it goes.

Θα ζούσες σε ένα υπέροχο διαμέρισμα.

Παντού ουρανοξύστες,ο όροφος αντικατοπτρίζει και το κοινωνικό σου στάτους. Φαίνεται πως όσο περισσότερο ουρανό θα πιάνει το μάτι σου τόσο καλύτερα.Και από κάτω ένας ολόκληρος κόσμος θα απλώνεται μπροστά σου για καινούργια ζωή, γεμάτη νέες εμπειρίες-διαφορετικές κάθε μέρα.

Θα είχες πιασάρικη δουλειά. Δικηγόρος, curator,δημοσιοσχετίστας ή συγγραφέας. Ίσως και σχεδιάστρια καρεκλών, ακόμα και τσαντών, σίγουρα μοντέλο, executive producer κάτι τέτοιο.

Θα ψαχνες το άλλο σου μισό- σε κλαμπς, σε καφετέριες, στο δρόμο, σε βιβλιοπωλεία,σε εγκαίνια, σε γκαλερί, σε πάρτυ, σε γραφεία, σε ταξίδια, στο σινεμά, στη Νέα Υόρκη, στο Στειτεν Αιλαντ, σε σούπερ μάρκετ, στη China Town, στο γήπεδο, στην πυροσβεστική, στην αστυνομία, την ώρα που υπογράφεις το πρώτο σου διαζύγιο, όσο περιμένεις τη φίλη σου σε ένα μπαράκι, ενώ παραγγέλνεις το φαγητό σου σε ένα χιπ εστιατόριο, σε έκθεση επίπλων, σε έκθεση ζωγραφικής, ενώ καπνίζεις έξω από ένα κτίριο,ενώ καπνίζεις στο πάρκο, ενώ καπνίζεις στο σπίτι σου, ενώ καπνίζεις στην είσοδο της πολυκατοικίας, ενώ, όταν ,τη στιγμή που..

Θα είχες διαβολεμένη όρεξη για ξενύχτι κάθε βράδυ και θα έβγαινες σχεδόν κάθε βράδυ. Θα έκανες πιο πολύ σεξ κι από 4 γυναίκες στον νορμάλ κόσμο, θα είχες πάνω από 40 one night stands.Θα γυρνούσες με ψηλοτάκουνα ακόμα και το πρωί, το να φορέσεις μια τουαλέτα θα ήταν το νορμάλ, θα 'πινες flirtini και cosmopolitan, το διαμέρισμά σου θα ήταν boho chic.Θα ξόδευες τα χρήματά σου σε παπούτσια και ρούχα. Δεν ξέρω πού ακριβώς θα βρισκες τόσα λεφτά, αλλά wtf, είναι το αμερικάνικο όνειρο- μάλλον συμπεριλαμβάνει και τον ονειρικό μισθό.Φυσικά το ταξί θα ερχόταν με ένα σφύριγμα.

Θα είχες χρόνο για brunch, και πρωινό, και βραδινό και Σκ ελεύθερο για νύχια και μαλλιά. Αλήθεια, θα έλεγες τις καλύτερες ατάκες έβερ.Ω!Θεέ μου !Και θα σε ζήλευαν όλες.

soldout.

Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που τυχαίνει να ξενυχτήσω μετά κάνω ακριβώς τις ίδιες σκέψεις,με σειρά. Και το πρωί σκέφτομαι πρώτα αυτά που μου λείπουν. Λένε πως αυτό που θα σκεφτείς πρώτο το πρωί είναι αυτό που σε πληγώνει/πειράζει/ενοχλεί περισσότερο. Επίσης ο Τζων Λοκ λέει πως αυτό που σε απασχολεί, αυτό σε κυβερνά.

Πάντα έβρισκα πολύ γοητευτικό το να έχεις μεθύσει τόσο που να μην θυμάσαι τι έχεις κάνει.

Αυτό το μυστήριο που σε κάνει να φαίνεσαι στα μάτια των άλλων απίστευτα κουλ και χίπ(??). Που για δύο μέρες θα θυμάσαι περιστατικά και καταστάσεις, ή θα σου διηγούνται οι άλλοι. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν είναι για να χαίρεσαι ή αν είναι για να λυπάσαι. Πρέπει να σκεφτώ. Πρέπει να σηκωθώ. Πρέπει να φάω. Πρέπει να τελειώσω τις εργασίες μου. Έχω δουλειά.

Σε αυτή τη περίπτωση κοιτάζομαι στον καθρέφτη του μπάνιου παρατηρώντας τη μετακόμιση της μάσκαρας από το μάτι στο μάγουλο μου, σαν δάκρυ, είμαι σαν το πέμπτο μέλος των Kiss. Και τα αυτιά μου βουίζουν σαν από τρίωρη συναυλία σόλο ηλεκτρικής κιθάρας δίπλα στο ηχείο. Τυρανία. Και σολντ άουτ. Τελείως.

Κρουασάν, μπαλκόνι,καφές, και Henry Mancini.

birthday foolosophy vol2

Τι θα θελα λοιπόν.

Να μπορώ να γυρίζω πίσω τον χρόνο.

Να αλλάζω όσα είπα ή καλύτερα, όσα δεν είπα.

Να ελέγχω περισσότερο τη ζωή μου.

Να εκμεταλλεύομαι τις ευκαιρίες μου.

Θα ήθελα να ήμουν ξανά έφηβη με το μυαλό που έχω τώρα.

Να μην έπαιρνα στα σοβαρά τον πρώτο μου χωρισμό, αφού με την πρώτη ευκαιρία θα ξαναερωτευόμουν. Να μην φοβόμουν πως δεν θα ανακαλύψω ποιά είμαι, γιατί η ίδια η ζωή θα με ανάγκαζε να το κάνω.

Να είχα την υπομονή να ζώ τα πράγματα στην ώρα τους, και να εκτιμώ το πόσο όμορφα απλή είναι η ζωή μου.

Να συνειδητοποιούσα πως τελικά τα μοναδικά πράγματα που κάνεις καλά είναι αυτά που γουστάρεις, και εκεί να έδινα όλη μου την προσοχή, αφαιρώντας τον χρόνο από όσα δεν μου άρεζαν/δεν μου ταίριαζαν.

Να δίνω σημασία στα βασικά της ζωής μου, και να άλλαζα αμέσως ό,τι δεν μου άρεζε.

Να μην έδινα δεύτερη ευκαιρία σε ανθρώπους που δεν το άξιζαν, αλλά πολλές σε όσους το άξιζαν με το παραπάνω.

Να προσπαθούσα να γίνομαι καλύτερη χωρίς να γκρινιάζω.

Να έδινα τον καλύτερό μου εαυτό ακόμα και σε καταστάσεις που θεωρούσα χαμένο χρόνο/κόπο.Συνήθως εκεί που δεν το περιμένεις γίνεται η ανατροπή.Και την κάνεις εσύ.

Να πίστευα στον εαυτό μου, ακόμα κι αν ήμουν πολύ μικρή. Να διάβαζα περισσότερο αλλά να ήξερα πως τα καλύτερα πράγματα τα μαθαίνεις στην πράξη. Να εμπιστευόμουν την τύχη μου, και να ήμουν περισσότερο θρασύς. Να μην κώλωνα πουθενά. Να μάθαινα να μην φοβόμουν τόσο. Και να είχα πειστεί πως όσο προσπαθείς και τολμάς, κάπως με κάποιον τρόπο, όλα πηγαίνουν καλά.

birthday foolosophy vol1

Χρόνια πολλά και ό,τι θελήσεις να το αποκτήσεις.

Αν ξέραμε τι θέλαμε ίσως να κάναμε λιγότερα λάθη, να μετανιώναμε πιο σπάνια.

Aν ξέραμε τι θέλαμε στα σίγουρα, τότε θα το είχαμε.

Αν είχαμε ό,τι θέλαμε θα είμασταν ευτυχισμένοι?

Αν είμασταν σήμερα ευτυχισμένοι, ποιός θα μας εγγυόταν για το αν αύριο θα είμασταν ευτυχισμένοι?

Μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Τα θέλουμε όλα?

Με τόσες επιλογές γύρω μας, μήπως μπερδευόμαστε περισσότερο?

Τόσες επιλογές, τόσα λάθη.

Πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος σου?

Ο Τόμας Χομπς έλεγε πως η ευδαιμονία είναι η διαρκής πορεία της επιθυμίας από το ένα αντικείμενο στο άλλο όπου η απόκτηση του πρώτου δεν είναι παρά ο δρόμος για το επόμενο.

Cheers.

στη ζεύξιδος

Ξεκινάω να μετράω τα βήματα μου στη Ζεύξιδος. Ένας δρόμος όχι περισσότερος από 109 βήματα.Μέσα σε αυτόν όμως μπόρεσαν και χώρεσαν 3 καφέ, 2 εστιατόρια,1 στούντιο, 13 μαγαζιά και πολύς,μα πολύς κόσμος. Καταλαμβάνω μια θέση σε τραπεζάκι κι αρχίζω την καταγραφή εικόνων.

Κουλτουρόφατσες και φοιτητές,ξένοι τουρίστες, σχεδιαστές, δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες και γραφίστες, φωτογράφοι και καλλιτέχνες είναι ως επί το πλείστον το δυναμικό του. Τα βράδια την αράζεις στα πεζούλια με ένα χρωματιστό κοκταίηλ στο χέρι και χαζεύεις τον κόσμο. Kορίτσια με συμμετρικές φράντζες, γυαλιά αλά Τζάκι σε όλα τα χρώματα,φορέματα και μεγάλες τσάντες. Παρέες μεγάλες ή μικρές, ζευγαράκια καθισμένα στα μικρά στρογγυλά τραπεζάκια στα καφέ,κοριτσοπαρέες που χασκογελούν.

Τα πρωινά είναι διαφορετικά. Οι ίδιοι άνθρωποι, αλλά όχι οι ίδιες καταστάσεις. Το πρωί έχει άλλη ένταση. Κόσμος μπαινοβγαίνει στο φωτοτυπάδικο, αγοράζει τσιγάρα από το Psilicology, χαιρετάει τους γνωστούς του, τρώει στο εστιατόριο και χαζεύει τις βιτρίνες με τα ρούχα και τα κόμικ. Η παλιά αρχιτεκτονική ήθελε ισόγεια διαμερίσματα, έτσι καμιά φορά γιαγιάδες ανοίγουν τα παντζούρια και κάθονται στα μπαλκονάκια που δεν απέχουν από το κεφάλι σου ούτε μισό μέτρο. Χαζεύουν και σχολιάζουν όπως οι γέροι από το Muppet Show. Urban. Σεβεντίλα. Το κάδρο του Τσάκι Τσαν πάνω από ένα παλιομοδίτικό έπιπλο, καναπές για μεγάλη παρέα,τραπεζάκια έξω με πορτοκαλί ή άσπρες σούπερ ντιζαινάτες καρέκλες, ομπρέλες και καρώ θερμός για το νερό, ταπετσαρίες στον τοίχο και αλλόκοτα τραπεζάκια (σκέψου πως μπορεί να πίνεις τον καφέ σου σε λιλιπούτεια καρεκλάκια). Υπέροχες μουσικές και οι πιο avant garde τύποι να διαβάζουν το βιβλίο τους φορώντας γυαλιά ηλίου. Το Pastaflora darling! -ιδιαίτερα όμορφο- 60's αισθητική και μπιμπελό σε βιτρίνες.Φαντάζομαι τι καλά που θα ήταν αν συγκροτήματα έπαιζαν μουσική κάτι Κυριακάτικα απογεύματα που πεθαίνεις για να γίνει κάτι στην πόλη. Φαντάζομαι εκδηλώσεις και εκθέσεις ζωγραφικής, φαντάζομαι υπαίθριες αγορές με μεταχειρισμένα πράγματα. Φαντάζομαι latin μπάντες να δίνουν το ρυθμό σε ένα πάρτυ δρόμου. Όλα εδώ.

το τέλειο τζιν

Δεν είναι πολύ στενό αλλά ούτε πολύ φαρδύ. Κάθεται εκεί που πρέπει οπως πρέπει, και ταιριάζει σε όλες τις περιστάσεις. Είναι εκείνο που μπορείς να το κάνεις να φαίνεται διαφορετικό κάθε φορά. Είναι αυτό που ακόμα και όταν τρυπήσει συνεχίζεις να το φοράς. Ενίοτε είναι και το τζιν του Λυκείου.Και όταν χαλάσει τελείως, δεν βρίσκεις ποτέ κανένα σαν αυτό.
Το τέλειο τζιν είναι κάτι σαν "το τέλειο" που ψάχνεις γενικώς. Περιμένεις συγκεκριμένα πράγματα από τη καθημερινότητά σου, τα στάνταρτς σου είναι διαμορφωμένα από κάποια εσωτερική πίστη στην ιδέα της τέλειας όμορφης ζωής.
Έχεις ένα πρότυπο για το πώς θα πρεπε να ζήσεις πως θα πρεπε να ερωτευτείς, πως θα πρεπε να είναι η ζωή σου σε αυτή την ηλικία, πως θα πρεπε να ναι σε λίγα χρόνια,κι έτσι χάνεις όλα τα υπόλοιπα αναπάντεχα που συμβαίνουν στη ζωή.Και το χειρότερο :ο,τιδήποτε αποκλίνει από αυτό που πιστεύεις ό,τι έπρεπε να κάνεις, σε κάνει να πελαγώνεις πολλες φορές. Καμιά φορά όμως όταν αφήνεσαι κάνεις τις καλύτερες βόλτες. Και ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου που ούτε φανταζόσουν.
Και οκ μπορεί να μη βρεις το τέλειο τζιν, αλλά μπορείς να βρεις ένα άλλο, αντίστοιχα όμορφο, που ίσως να αναδεικνυει κάτι που δεν είχες προσέξει ποτέ πάνω σου.

εξω.

Οι ώρες στη δουλειά κάθονται στη πλάτη σου βαριές. Και ο ήλιος έξω τόσο λαμπερός, κάνει τα όνειρά σου διάφανα, όταν κοιτάς έξω από το παράθυρο, νομίζεις πως κάποιος μπορεί να διαβάσει τις λέξεις που φωνάζουν στο κεφάλι σου "έξω, βόλτα,παραλία". Καμιά φορά οι σκέψεις σου μπορεί να είναι τόσο δυνατές ακόμα κι αν δεν ανοίγεις το στόμα σου. Στο λεωφορείο ανυπομονείς να κατέβεις. Στο σπίτι δεν σε χωρά ο τόπος.
Και όσο κι αν προσπαθείς να πεις σοβαρές λέξεις, να κρατήσεις ρε παιδι μου μια αξιοπρεπή στάση,και να τιμήσεις το ακριβό σου κοστούμι ή το σακάκι που του ταιριάζουν μπλαζέ και σοβαροφανείς συμπεριφορές, οι σκέψεις γίνονται λέξεις και μπερδεύονται μέσα στα πόδια σου την ώρα που περπατάς για να παραδώσεις τους φακέλους.

Και όταν σκοντάφτεις είναι γιατί κάποιος που πέρασε από δίπλα σου σκέφτηκε κάτι παρόμοιο. Από το παράθυρο ακούγονται φωνές και σούσουρο του δρόμου. Έξω.

till the break of dawn

Έχω ξεφυλλίσει τα περισσότερα περιοδικά, έχω πιει 3 φλυτζάνια τσάι, έχω μισοφάει ένα τοστ, η ασπιρίνη έχει κάνει τη δουλειά της.Κοιμήθηκα ξημερώματα. Το σιχαίνομαι να κοιμάμαι λίγο, ήδη έχω κομμάρες και στομαχόπονο, σιγά μη τη βγάλω καθαρή.Βγαίνω στο μπαλκόνι και ρουφάω ήλιο.Δίπλα μου ξεραμένα φυτά σε κόκκινες γλάστρες, τα μάτια μου θολώνουν από το φως, νομίζω πως πρέπει να φορέσω γυαλιά, ποιος σηκώνεται τώρα, ευτυχώς φοράω φούτερ γιατί έχει λίγο κρύο,πότε θα έρθει το καλοκαίρι. Κάποτε έλεγα πως θα έχω το ωραιότερο μικρό μπαλκόνι στην πόλη σαν εκείνα στις διαφημίσεις που η πρωταγωνίστρια βγαίνει κάθε πρωί και καλωσορίζει την επόμενη συναρπαστική της μέρα- Νομίζω δεν είχα ποτέ συναρπαστική μέρα, από εκείνες που τραγουδας στο δρόμο, οι περαστικοί σε χαιρετούν, μπάντες του δημου περνούν από μπροστά σου παίζοντας το αγαπημένο σου τραγουδι, μια πεταλούδα κάθεται στο χέρι σου, τα μαλλιά σου λάμπουν, είσαι εκθαμβωτική, σου ανήκει ο κόσμος!

Ανοιγόκλεισμα ματιών, αναστεναγμός,Τσιγάρο. To παγωμένο αεράκι μου χαϊδεύει άγρια τα μάγουλα και τις πατούσες. Έπρεπε να είχα φορέσει κάλτσες.