Απλωνόμαστε κατα μήκος της παραλίας σαν δαντελένια σεμεδάκια σε τραπεζαρία γιαγιάς. Επιτέλους, θα προσπαθήσουμε να μαυρίσουμε. Πλησιάζω το νερό-όλοι οι υπόλοιποι έχουν μπει ήδη και ξεφωνίζουν. "Έλα να δεις ψάρια!!" Απλά καμιά φορά φοβάσαι να βουτήξεις, έτσι δεν είναι; Το νερό είναι κρύο, είναι το πρώτο σου μπάνιο, δεν ζέστανε ο καιρός, δεν είσαι συνηθισμένος, δεν ήρθε η ώρα, άλλα πέντε λεπτά. Οι δικαιολογίες σου διαδέχονται η μία την άλλη, υποστηρίζοντας τον χαζό σου φόβο για να μη ρισκάρεις να βουτήξεις. Όπως κάνεις σε πολλά πράγματα, που απαιτούν βουτιά. Και όμως όταν παίρνεις φόρα και βουτάς, λίγο κρυώνεις, λίγο σοκάρεσαι, αλλά μετά με το που βγάζεις το κεφάλι σου από το νερό και βλέπεις τον ήλιο, διαπιστώνεις πως όλα είναι πολύ πιο εύκολα όταν τα τολμάς. Γιατί αν δεν βουτήξεις, δε θα δεις ούτε ψαράκια ούτε τίποτα γενικώς,θαλασσοειδές.
