Ξεκινάω να μετράω τα βήματα μου στη Ζεύξιδος. Ένας δρόμος όχι περισσότερος από 109 βήματα.Μέσα σε αυτόν όμως μπόρεσαν και χώρεσαν 3 καφέ, 2 εστιατόρια,1 στούντιο, 13 μαγαζιά και πολύς,μα πολύς κόσμος. Καταλαμβάνω μια θέση σε τραπεζάκι κι αρχίζω την καταγραφή εικόνων.
Κουλτουρόφατσες και φοιτητές,ξένοι τουρίστες, σχεδιαστές, δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες και γραφίστες, φωτογράφοι και καλλιτέχνες είναι ως επί το πλείστον το δυναμικό του. Τα βράδια την αράζεις στα πεζούλια με ένα χρωματιστό κοκταίηλ στο χέρι και χαζεύεις τον κόσμο. Kορίτσια με συμμετρικές φράντζες, γυαλιά αλά Τζάκι σε όλα τα χρώματα,φορέματα και μεγάλες τσάντες. Παρέες μεγάλες ή μικρές, ζευγαράκια καθισμένα στα μικρά στρογγυλά τραπεζάκια στα καφέ,κοριτσοπαρέες που χασκογελούν.
Τα πρωινά είναι διαφορετικά. Οι ίδιοι άνθρωποι, αλλά όχι οι ίδιες καταστάσεις. Το πρωί έχει άλλη ένταση. Κόσμος μπαινοβγαίνει στο φωτοτυπάδικο, αγοράζει τσιγάρα από το Psilicology, χαιρετάει τους γνωστούς του, τρώει στο εστιατόριο και χαζεύει τις βιτρίνες με τα ρούχα και τα κόμικ. Η παλιά αρχιτεκτονική ήθελε ισόγεια διαμερίσματα, έτσι καμιά φορά γιαγιάδες ανοίγουν τα παντζούρια και κάθονται στα μπαλκονάκια που δεν απέχουν από το κεφάλι σου ούτε μισό μέτρο. Χαζεύουν και σχολιάζουν όπως οι γέροι από το Muppet Show. Urban. Σεβεντίλα. Το κάδρο του Τσάκι Τσαν πάνω από ένα παλιομοδίτικό έπιπλο, καναπές για μεγάλη παρέα,τραπεζάκια έξω με πορτοκαλί ή άσπρες σούπερ ντιζαινάτες καρέκλες, ομπρέλες και καρώ θερμός για το νερό, ταπετσαρίες στον τοίχο και αλλόκοτα τραπεζάκια (σκέψου πως μπορεί να πίνεις τον καφέ σου σε λιλιπούτεια καρεκλάκια). Υπέροχες μουσικές και οι πιο avant garde τύποι να διαβάζουν το βιβλίο τους φορώντας γυαλιά ηλίου.
