noel


Οι βιτρίνες έχουν γεμίσει με νιφάδες από φελιζόλ, χάρτινους αγιοβασίληδες, κούφια κουτιά δώρων, ψεύτικες γενιάδες και ευχές σε κάρτες που δεν θα έχουν παραλήπτες. Οι ντόπιοι περιμένουν τις Κυριακές για να ψωνίσουν, οι ξένοι κλείνουν εισιτήρια για γυρισμό. Οι Έλληνες έχουν ήδη προνοήσει εδώ κι ένα μήνα.
Τα φτηνά εισιτήρια πετούν για Ελλάδα.
Οι Έλληνες του Λονδίνου όμως περνούν καλύτερα από τους Άγγλους, ξέρουν απ΄έξω τους οδηγούς πόλης, και μπαινοβγαίνουν τα Σαββατοκύριακα στα Μουσεία. Τις καθημερινές πηγαίνουν yoga ή σε σεμινάρια. Κρατούν Blackberry, τα κορίτσια φορούν ugg μπότες, έχουν τον τρόπο τους στις δουλειές τους, (αποδεδειγμένα το Greek service ανεβάζει το τζίρο στα καφέ) , όλοι λειτουργούν γρήγορα, σωστά,μεθοδικά.
Το μετρό καθυστερεί λόγω εργασιών, οι ακτιβιστές γεμίζουν τα στενά με φωνές και δράσεις ενοχλώντας τους ξενέρωτους αυτής της πόλης που περνούν μεθυσμένες Παρασκευές και Σάββατα. Όλες τις άλλες μέρες φορούν γραβάτες και μιλούν καθωσπρέπει, φέρονται στεγνά, και χρησιμοποιούν ευγενικές λέξεις. Τα βράδια όμως ξεπλένουν από πάνω τους ό,τι τους πιέζει και ξεχύνονται στις παμπ ξεχνώντας τις ευγενικές λέξεις και το σαβουαρ βιβρ. Όταν γυρνούν στα σπίτια τους, είναι άλλοι άνθρωποι. Το πρωί, έχουν ξαναγίνει ίδιοι.


feed the world*


Xιονίζει. Αυτή είναι η πιο κρύα χρονιά από το 1983 λένε. Και όλα έχουν παγώσει. Στο μετρό θα βρεις συχνά άστεγους να ψάχνουν σημεία που δεν μπάζουν, για να ζεσταθούν. Στην Όξφορντ παίζουν μπάντες, κάθε μέρα φωτίζεται και ένας διαφορετικός δρόμος, οι διαφημίσεις είναι πασπαλισμένες με χρυσόσκονη, τα ραδιοφωνικά σποτάκια σε καλούν σε χριστουγεννιάτικα πάρτυ.Απέναντι από το σπίτι της Στέλλας κάθεται κάθε απόγευμα μια γυναίκα,περίπου 50 χρονών, η οποία φέρνει το αρμόνιό της, και παίζει μουσική.Δεν παίζει στην πραγματικότητα, ίσως κάποτε ήξερε μουσική, τώρα δεν πρέπει να θυμάται ούτε νότα. Πού και πού στρέφει το βλέμμα προς τα πάνω και κάτι μουρμουρίζει. Δεν μιλά, δεν αντιδρά, παρά μόνο περιμένει από τους περαστικούς μία λίρα, μισή, δέκα σεντς.

Κάτι.Κάθε μέρα την παρακολουθώ από το παράθυρο. Χτες την πλησίασα. Έκατσα ακριβώς μπροστά της. Δεν με έβλεπε, με κοιτούσε αλλά το βλέμμα της ήταν κενό. Είχε δίπλα της μια σκισμένη σακούλα από Μακ Ντόναλντς, εγώ πάλι είχα ολοκαίνουργιες γυαλιστερές από τα μαγαζιά της Oxford. Τηςμίλησα, αλλά δεν μου απάντησε. Της αγόρασα φαγητό, αλλά δεν το ακούμπησε καν. Ανέβηκα στο σπίτι και την παρακολούθησα από το παράθυρο. Πρέπει να μάζεψε μία-δύο λίρες, και την έκανε.Μπήκε στο σούπερ μάρκετ καιαγόρασε κάτι γιατί είδα να κρατά μια σακούλα. Έπειτα έφυγε από το δρόμο. Το φαγητό μου το άφησε εκεί. Την άλλη μέρα δεν την είδα. Δεν ξέρω πού πήγε.

*Do they know its Christmas,Band Aid.

Ι predict a riot*


Το μόνο που μπορείς να κάνεις όταν έχει ακυρωθεί η πτήση σου για Ελλάδα και ξεμείνεις στο Λονδίνο, είναι να το απολαύσεις. Το Λονδίνο είναι στολισμένο ως εκεί που δεν πάει. Στους δρόμους συναντάς χορωδίες που τραγουδούν κάλαντα, τα μαγαζιά παίζουν χριστουγεννιάτικη μουσική, τα παγοδρόμια είναι γεμάτα, τα καταστήματα ασφυκτιούν από παιχνίδια και δώρα, κουτιά και κορδέλες, και πεινασμένα για κατανάλωση Αγγλάκια που τραβολογούν τις κούκλες και τα επιτραπέζια από τα ράφια. Φωταγωγημένοι μεγάλοι δρόμοι και πλατείες, πάρκα με εκδηλώσεις, Μουσεία με μπαζάρ, θέατρα δρόμου. Ο χρόνος σταματά εδώ. Εδώ είναι ένας μήνας Χριστούγεννα, ο κόσμος χαμογελά περισσότερο, φορά κόκκινα πουλόβερ,σκουφιά στο κεφάλι, και μεγάλα καρώ κασκόλ,και στριμώχνονται στις παμπ για να πιούν μια ζεστή σοκολάτα με ζαχαρωτά τα οποία αφήνουν να λιώσουν μέσα στην κούπα. Δοκίμασέ το.Kάθε μέρα στο μετρό αφημένες εφημερίδες εδώ και εκεί. Τις διαβάζεις ώσπου να κατέβεις και τις δίνεις στον επόμενο. Έτσι κάνω κι εγώ αλλά καμιά φορά τις βάζω στην τσάντα και τις διαβάζω την επόμενη μέρα με τον καφέ μου. Μπαγιάτικα νέα, σαν χτεσινό ψωμί. Οι εφημερίδες ακόμα γράφουν απόψεις δημοσιογράφων και αναγνωστών για τις διαδηλώσεις των φοιτητών, πολλοί από κατηγορούν τους διαμαρτυρόμενους. Ήθελα να δω την Trafalgar για να ψάξω το καμμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Περίμενα στάχτες κι αποκαϊδια, αλλά τελικά όχι. Μερικά σπασμένα κάγκελα, άρθρα στα ΜΜΕ και κάποιες σκόρπιες κουβέντες με φοιτητές είναι ό,τι απέμεινε.Το φάντασμα της Όπερας.Ψάχνουμε να βρούμε το Her Majesty’s Theatre αλλά εις μάτην- γυρνάμε γύρω γύρω την πλατεία Piccadilly και τελικά καταλήγουμε πάλι στην αρχή της. Μπροστά στο HMV (πολύ γνωστή αλυσίδα δισκοπωλείων) έχουν έρθει κάμερες. Δέκα κλώνοι του Michael Jackson χορεύουν το Smooth Criminal, οι κάμερες τραβούν. Έπειτα εμφανίζονται μάγοι και ξωτικά και τραγουδάν όλοι μαζί σουρεάλ Jingle Bells. Το BBC συνεχίζει να έχει live σύνδεση.Winter WonderlandΖεστό κρασί σε κούπα.Γάντια και κασκόλ.Τεχνητό χιόνι στη μύτη μας. Ψεύτικοι Αγιοβασίληδες μας κυνηγούν για να βγούμε φωτογραφία. Δεξιά κι αριστερά πάγκοι με χειροποίητα στολίδια. Το Hyde Park τα βράδια είναι φωτισμένο και γεμάτο κόσμο. Ξωτικά και τάρανδοι, παιχνίδια, τεράστια χριστουγεννιάτικα δέντρα, εδώ, ακόμα και ο Σκρουτζ θα άλλαζε γνώμη.Τo Winter Cirque τραβά όλη την προσοχή-ακροβάτες, κλόουν, μπαλαρίνες. Παραμυθένια.


Baby it's cold outside!*


Σιγά σιγά το κρύο τρυπάει κόκαλο. Ειδικά τα βράδια. Και αστειευόμασταν πως θα κάνουμε Χριστούγεννα στην Χαλκιδική. Ε τελικά ορίστε, παγώσαμε!

Κάθε μέρα μετράω όλο και περισσότερα μπαζάρ και φιλανθρωπικά παζάρια. Να πάτε σε όλα. Κι εγώ πηγαίνω. Δεν ξέρω αν τελικά καταφέρνεις κάτι, αλλά τουλάχιστον προσπαθείς. Και έχουμε ξεχάσει να προσπαθούμε.

Τώρα τελευταία που αυξάνονται οι φιλανθρωπίες και παρατηρείς περισσότερο τους φτωχούς στο δρόμο, όλοι αναπτύσσουν κάποιες χριστουγεννιάτικες ευαισθησίες.

Τώρα σαν να βλέπεις πιο καθαρά τη δυστυχία του διπλανού σου, τώρα είσαι σε πιο μελαγχολικό mood, τώρα πιο εύκολα θα μαζέψεις τα ρούχα που δεν θες, και κανένα πακέτο ρύζι και μακαρόνια. Και μετά θα τα πας στην Εκκλησία και στους Δήμους, και θα αγοράσεις κάρτες unicef και θα δώσεις πιο εύκολα ένα πενηντάλεπτο στον άπορο που σου απλώνει το χέρι στο δρόμο. Και έτσι θα νιώσεις πιο εύκολα να φεύγει από πάνω σου το βάρος που κουβαλάς. που κουβαλάμε δηλαδή.

Γιατί στην πραγματικότητα μένουμε τόσο κολλημένοι στο μικρόκοσμό μας που δεν κάνουμε ούτε ένα κλικ πιο πάνω από τα μάτια μας. Ο κόσμος τελειώνει στο ύψος των ματιών μας-για να κοιτάξουμε κάτω ούτε λόγος.

Σήμερα το πρωί περπάτησα την Τσιμισκή. Γυρνούσαν σαν φαντάσματα, τους έσπρωχναν, ήταν γκρίζοι, δίπλα σε χρωματιστές βιτρίνες. Αναρωτιέμαι τι έκαναν πριν γίνουν αυτό που έγιναν. Τι σκέφτηκαν, πώς έφτασαν εδώ. Και πόσο εύκολα πιάνεις πάτο-πόσο εύκολα γίνεσαι φτωχός; Λένε πως όσο περνά ο καιρός οι φτωχοί θα φτωχαίνουν-πόσο πια! και οι πλούσιοι θα πλουτίζουν-αυτό ξέρω πως δεν έχει σταματημό.

Δύο παιδάκια ήρθαν στην Ζεύξιδος να μας πουλήσουν κουκλάκια με ένα αίνιγμα. Τους πιάνουμε την κουβέντα- "Σε ένα χρόνο θα μαι 12, πρέπει να σταματήσω" μου λέει ο Γ. "Και τι θα κάνεις;""Ε, θα πάω σχολείο". "Σου αρέσει;" "Δεν θυμάμαι και πολύ". "Η μαμά σου;""Είναι στο σπίτι". "Ο μπαμπάς σου;" "Είναι ταξίδι".

Έπιασαν τα κρύα. Τώρα κλείνουμε το μπουφάν τόσο, που να φαίνονται μόνο τα μάτια μας,τυλίγουμε το κασκόλ, αρρωσταίνουμε, κρυώνουμε, και ετοιμαζόμαστε για έναν χειμώνα που άργησε πολύ. Αλλά φοβάμαι πως θα μας παγώσει για τα καλά. Τις εποχές που έχει πολύ κρύο πάντα χρειάζεσαι ένα χέρι για να ζεσταίνει το δικό σου.

*Frank Loesser,1949

περιοδικό Live,εβδομαδιαία στήλη, εφημερίδα Μακεδονία.

Ξύπνα το τέρας μέσα σου!*



Πριν λίγο καιρό μου έστειλαν ένα δελτίο τύπου για μια φοβερή έκθεση που γίνεται στην ATOPOS κάτω στην Αθήνα. Τίτλος «Ξύπνα το τέρας μέσα σου». Βλέπω φωτογραφίες – O Shoboshobo, ο καλλιτέχνης, εγκατέστησεστην ATOPOS έξι μεγάλα γλυπτά, τους «κοιμισμένους γίγαντες», οι οποίοι θα καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος του κτιρίου ενώ παρουσιάζει σειρά από prints και σχέδια με μελάνι και μαρκαδόρο. Νομίζω πως είναι ιδιοφυές, εκκεντρικό, υπερβολικό, τολμηρό, υπέροχο. Το mail συνοδευόταν με την ατάκα «Τί είναι τέρας για σένα;». Και αναρωτιέμαι εδώ και μερικές μέρες τι τέρας έχουμε μέσα μας. 

Γιατί το τέρας μάλλον δεν υπάρχει κάπου εκεί έξω. Εμείς τα κουβαλάμε πάνω μας, μέσα μας, τα σέρνουμε μαζί μας κάθε μέρα στη δουλειά, την ώρα που μιλάμε άσχημα στους συνεργάτες μας, την ώρα που θυμώνουμε με τους φίλους μας, την ώρα που αποφασίζουμε να βάλουμε πάνω απ’όλα την καλοπέρασή μας. Και κάνω μια νοητή λίστα των τεράτων που μας ταλαιπωρούν- οι φόβοι μας, οι καχυποψίες, οι εγωισμοί μας, το «δε βαριέσαι», το «ωχ αδερφέ», το «έτσι θέλω», τα κοιμισμένα θέλω μας. Και τι γίνεται όταν ξυπνήσουν όλα αυτά; 

Ποιος πληγώνεται, απογοητεύεται, χαλιέται, θυμώνει; Εμείς οι ίδιοι που κοιμίζουμε τα τέρατα, εμείς τα τρέφουμε, τα ζούμε, τα πηγαινοφέρνουμε, τα μεγαλώνουμε μαζί μας.