till the break of dawn







Έχω ξεφυλλίσει τα περισσότερα περιοδικά, έχω πιει 3 φλυτζάνια τσάι, έχω μισοφάει ένα τοστ, η ασπιρίνη έχει κάνει τη δουλειά της.Κοιμήθηκα ξημερώματα. Το σιχαίνομαι να κοιμάμαι λίγο, ήδη έχω κομμάρες και στομαχόπονο, σιγά μη τη βγάλω καθαρή.Βγαίνω στο μπαλκόνι και ρουφάω ήλιο.Δίπλα μου ξεραμένα φυτά σε κόκκινες γλάστρες, τα μάτια μου θολώνουν από το φως, νομίζω πως πρέπει να φορέσω γυαλιά, ποιος σηκώνεται τώρα, ευτυχώς φοράω φούτερ γιατί έχει λίγο κρύο,πότε θα έρθει το καλοκαίρι. Κάποτε έλεγα πως θα έχω το ωραιότερο μικρό μπαλκόνι στην πόλη σαν εκείνα στις διαφημίσεις που η πρωταγωνίστρια βγαίνει κάθε πρωί και καλωσορίζει την επόμενη συναρπαστική της μέρα- Νομίζω δεν είχα ποτέ συναρπαστική μέρα, από εκείνες που τραγουδας στο δρόμο, οι περαστικοί σε χαιρετούν, μπάντες του δημου περνούν από μπροστά σου παίζοντας το αγαπημένο σου τραγουδι, μια πεταλούδα κάθεται στο χέρι σου, τα μαλλιά σου λάμπουν, είσαι εκθαμβωτική, σου ανήκει ο κόσμος!

Ανοιγόκλεισμα ματιών, αναστεναγμός,Τσιγάρο. To παγωμένο αεράκι μου χαϊδεύει άγρια τα μάγουλα και τις πατούσες. Έπρεπε να είχα φορέσει κάλτσες.





αν ζούσα στον κόσμο του GG.







Θα ξυπνούσα το πρωί φορώντας μεταξωτές πιτζάμες και θα είχα υπέροχα μαλλιά παρά τις δέκα ώρες ύπνου. Θα μου έφερναν πρωινό στο κρεβάτι, γαλλικά κρουασάν και φρέσκιες φράουλες, καθώς θα άνοιγε η ντουλάπα μου με μηχανισμό, για να διαλέξω τα ρούχα με τη βοήθεια της καμαριέρας μου.
Θα πήγαινα στο σχολείο με λίμο, ισορροπώντας σε 12 ποντα. Θα συναντούσα τις ακόλουθούς μου 2-3 ασήμαντες -αδιάφορους, άγευστους κλώνους μου, και θα παρακολουθούσα ενίοτε το μάθημα. Στα διαλείμματα θα έστηνα ενέδρες σε όσους μου πήγαιναν κόντρα. Στο ενδιάμεσο θα προσπαθούσα να διεκδικήσω τον κούκλοκακόπαιδί του σχολείου.
Τα Σαββατοκύριακα θα πήγαινα σε brunch και πάρτυ, πριβέ συναυλίες, γκαλά και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Οι γονείς μου θα είχαν σχέση με τους γονείς των άλλων συμμαθητών μου, οτιδήποτε γινόταν στην προσωπική μου ζωή θα γινόταν θέμα στην σελίδα 6 του New Yorker.
Θα απειλούσα και θα εκβίαζα οποιονδήποτε έμπαινε στο δρόμο μου. Θα προσπαθούσα να μπω στις λίστες των πιο καλοντυμένων γυναικών στο Manhattan.
Θα έκανα αίτηση στο Yale,και μόνο.
Δεν θα είχα φίλους, παρόλαυτα θα είχα κοινωνική ζωή. Θα ζούσα με τον φόβο του Gossip Girl- τα μυστικά των Upper East Siders ποστάρονται στο ιντερνετ. Θα ήμουν πρότυπο για τους έφηβους. Δεν θα ήμουν και τίποτα σπουδαίο. Αλλά σίγουρα δεν θα ανησυχούσα για αυτό.

shine on




Αν υπήρχε ένα κείμενο που θα με συνόδευε, θα έλεγε «Ενθάδε κείται η Λού, είχε πολλά γυαλιά ηλίου, πολλά καμένα σουφλέ σοκολάτας, πολλά χανγκόβερ και αμέτρητες χαμένες ευκαιρίες για να λάμψει». Κι όχι ότι με έλεγες ματαιόδοξη, όχι δεν με χαρακτηρίζει αυτό. Περισσότερο με κατέχει μια φοβία πως δεν κάνω όσα μπορώ, πως είμαι στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, μονίμως. Ίσως να είναι κατάλοιπο από την παιδική μου ηλικία, ίσως όχι. Ίσως να έχω την πολυτέλεια να σκέφτομαι τόσο πολύ χωρίς λόγο.
Ίσως απλά να έχει εισχωρήσει ύπουλα στο μυαλό μου το αμερικανικό όνειρο, και να περιμένω σαν άνεργη ηθοποιός έναν κυνηγό ταλέντων που θα με βγάλει από τη μιζέρια του stake house όπου θα δούλευα ως σερβιτόρα, για να με οδηγήσει στο κόκκινο χαλί των Όσκαρ, φορώντας μια τουαλέτα Oscar de La Renta.

stuck in the middle with you



Έξω στη Ζεύξιδος
Λουλούδια πέφτουν από τα δέντρα. Αυτός ο δρόμος σε βοηθάει να στήσεις βίντεο κλιπ από το τίποτα. Τα ζευγαράκια χωμένα κάτω από τις ομπρελίτσες τους, εμείς χωμένοι κάτω από ένα υπόστεγο να τους κοιτάμε. Όπως στο γαλλικό κινηματογράφο- ομως δεν ακούγεται Edith Piaf αλλά Franz Ferdinand. «Θα ‘πρεπε να απαγορεύονται οι εναγκαλισμοί δημοσίως» καταλήγει η Α., όταν μας βλέπει που έχουμε κολλήσει σαν τα 12χρονα και τους κοιτάμε. «Mη μιλήσω για τα φιλιά». «Εμείς δεν πάμε με το ρεύμα. Η μόδα τώρα είναι επιστροφή στις σχέσεις» λέει. «Μην κάθεσαι στο ρεύμα, θα κρυώσεις» απαντώ και της κλείνω το μπουφάν τόσο που να φαίνονται μόνο τα μάτια της.
Έξω από το Residents, 5 το πρωί
Οι φίλοι μου ξορκίζουν παλιές αγάπες πίνοντας τη μία μπίρα πίσω από την άλλη και κατηφορίζουμε προς παραλία. Αμήχανες στιγμές ευαισθησίας και κόκκινο βλέμμα από την κάπνα και το ξενύχτι. Πόδια που αιωρούνται πάνω από τη θάλασσα, καθισμένοι στα πεζούλια. Πρωινό αεράκι. Ανατριχιάζουμε. Μεθυσμένες φιλοσοφίες και υποσχέσεις για φέτος. Θα δουλέψω πιο πολύ, θα πάρω πτυχίο, θα πάρω δίπλωμα, θα παραιτηθώ από τη βαρετη δουλεια μου. Όλα θα γίνουν, αρκεί να πάρεις βαθιά ανάσα και να ξαναμπείς στο ρυθμό. Να συγχρονιστείς. Τέτοιες στιγμές καταλήγεις πως προτιμάς να μη μείνεις μόνος φέτος. Γιατί είναι πολύ ωραίο να έχεις ελεύθερα τα χέρια σου, αλλά είναι ακόμα καλύτερο να έχεις κάποιο χέρι να ζεσταίνει το δικό σου, τώρα, που κρυώνει.