Σιγά σιγά το κρύο τρυπάει κόκαλο. Ειδικά τα βράδια. Και αστειευόμασταν πως θα κάνουμε Χριστούγεννα στην Χαλκιδική. Ε τελικά ορίστε, παγώσαμε!
Κάθε μέρα μετράω όλο και περισσότερα μπαζάρ και φιλανθρωπικά παζάρια. Να πάτε σε όλα. Κι εγώ πηγαίνω. Δεν ξέρω αν τελικά καταφέρνεις κάτι, αλλά τουλάχιστον προσπαθείς. Και έχουμε ξεχάσει να προσπαθούμε.
Τώρα τελευταία που αυξάνονται οι φιλανθρωπίες και παρατηρείς περισσότερο τους φτωχούς στο δρόμο, όλοι αναπτύσσουν κάποιες χριστουγεννιάτικες ευαισθησίες.
Τώρα σαν να βλέπεις πιο καθαρά τη δυστυχία του διπλανού σου, τώρα είσαι σε πιο μελαγχολικό mood, τώρα πιο εύκολα θα μαζέψεις τα ρούχα που δεν θες, και κανένα πακέτο ρύζι και μακαρόνια. Και μετά θα τα πας στην Εκκλησία και στους Δήμους, και θα αγοράσεις κάρτες unicef και θα δώσεις πιο εύκολα ένα πενηντάλεπτο στον άπορο που σου απλώνει το χέρι στο δρόμο. Και έτσι θα νιώσεις πιο εύκολα να φεύγει από πάνω σου το βάρος που κουβαλάς. που κουβαλάμε δηλαδή.
Γιατί στην πραγματικότητα μένουμε τόσο κολλημένοι στο μικρόκοσμό μας που δεν κάνουμε ούτε ένα κλικ πιο πάνω από τα μάτια μας. Ο κόσμος τελειώνει στο ύψος των ματιών μας-για να κοιτάξουμε κάτω ούτε λόγος.
Σήμερα το πρωί περπάτησα την Τσιμισκή. Γυρνούσαν σαν φαντάσματα, τους έσπρωχναν, ήταν γκρίζοι, δίπλα σε χρωματιστές βιτρίνες. Αναρωτιέμαι τι έκαναν πριν γίνουν αυτό που έγιναν. Τι σκέφτηκαν, πώς έφτασαν εδώ. Και πόσο εύκολα πιάνεις πάτο-πόσο εύκολα γίνεσαι φτωχός; Λένε πως όσο περνά ο καιρός οι φτωχοί θα φτωχαίνουν-πόσο πια! και οι πλούσιοι θα πλουτίζουν-αυτό ξέρω πως δεν έχει σταματημό.
Δύο παιδάκια ήρθαν στην Ζεύξιδος να μας πουλήσουν κουκλάκια με ένα αίνιγμα. Τους πιάνουμε την κουβέντα- "Σε ένα χρόνο θα μαι 12, πρέπει να σταματήσω" μου λέει ο Γ. "Και τι θα κάνεις;""Ε, θα πάω σχολείο". "Σου αρέσει;" "Δεν θυμάμαι και πολύ". "Η μαμά σου;""Είναι στο σπίτι". "Ο μπαμπάς σου;" "Είναι ταξίδι".
Έπιασαν τα κρύα. Τώρα κλείνουμε το μπουφάν τόσο, που να φαίνονται μόνο τα μάτια μας,τυλίγουμε το κασκόλ, αρρωσταίνουμε, κρυώνουμε, και ετοιμαζόμαστε για έναν χειμώνα που άργησε πολύ. Αλλά φοβάμαι πως θα μας παγώσει για τα καλά. Τις εποχές που έχει πολύ κρύο πάντα χρειάζεσαι ένα χέρι για να ζεσταίνει το δικό σου.
*Frank Loesser,1949
περιοδικό Live,εβδομαδιαία στήλη, εφημερίδα Μακεδονία.
