Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που τυχαίνει να ξενυχτήσω μετά κάνω ακριβώς τις ίδιες σκέψεις,με σειρά. Και το πρωί σκέφτομαι πρώτα αυτά που μου λείπουν. Λένε πως αυτό που θα σκεφτείς πρώτο το πρωί είναι αυτό που σε πληγώνει/πειράζει/ενοχλεί περισσότερο. Επίσης ο Τζων Λοκ λέει πως αυτό που σε απασχολεί, αυτό σε κυβερνά.
Πάντα έβρισκα πολύ γοητευτικό το να έχεις μεθύσει τόσο που να μην θυμάσαι τι έχεις κάνει.
Αυτό το μυστήριο που σε κάνει να φαίνεσαι στα μάτια των άλλων απίστευτα κουλ και χίπ(??). Που για δύο μέρες θα θυμάσαι περιστατικά και καταστάσεις, ή θα σου διηγούνται οι άλλοι. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν είναι για να χαίρεσαι ή αν είναι για να λυπάσαι. Πρέπει να σκεφτώ. Πρέπει να σηκωθώ. Πρέπει να φάω. Πρέπει να τελειώσω τις εργασίες μου. Έχω δουλειά.
Σε αυτή τη περίπτωση κοιτάζομαι στον καθρέφτη του μπάνιου παρατηρώντας τη μετακόμιση της μάσκαρας από το μάτι στο μάγουλο μου, σαν δάκρυ, είμαι σαν το πέμπτο μέλος των Kiss. Και τα αυτιά μου βουίζουν σαν από τρίωρη συναυλία σόλο ηλεκτρικής κιθάρας δίπλα στο ηχείο. Τυρανία. Και σολντ άουτ. Τελείως.
Κρουασάν, μπαλκόνι,καφές, και Henry Mancini.
