Οι μπότες μου μπάζουν νερά καθώς βουλιάζουν σε μία λακούβα. Έπρεπε να είχα φορέσει τις γαλότσες μου. Ο κόσμος περνά γρήγορα, μη ξεχνάς στάσου δεξιά στις κυλιόμενες, άσε τους να τρέξουν στις σκάλες, μη ξεχάσεις την oyster άφησέ την στην τσέπη του μπουφάν σου για να την βρίσκεις γρήγορα,κανείς στο Λονδίνο δεν θέλει να περιμένει τον σπαστικό που ψάχνει την κάρτα του ακριβώς μπροστά στο μηχάνημα. Και μη προσπαθήσεις να περάσεις χωρίς να ατην χτυπήσεις, θα χρεωθείς διπλά την άλλη φορά. Πρόσεξε τα βράδια, μην περνάς από σημεία ερημικά, σίγουρα μην βγεις από την ζώνη 1, άντε βαριά βαριά ζώνη 2. Από εκεί και πέρα την έχεις πατήσει. Η μυρωδιά του μετρό είναι χαρακτηριστική. Σιγά σιγά την συνηθίζεις και δεν σε ενοχλεί. Θυμήσου τα Σαββατοκύριακα, η κίτρινη γραμμή έχει καθυστερήσεις. Παντού ποδήλατα. Πώς περνάς ανάμεσα στα λεωφορεία χωρίς να φοβηθείς; Εδώ τα λεωφορεία ανεβάζουν ταχύτητες, πρέπει να είσαι προσεκτικός, έχουν απίστευτη ευελιξία !
Το μετρό σήμερα δεν λειτουργεί. Περιμένουμε στη στάση του λεωφορείου γύρω στα πενήντα άτομα, το λεωφορείο έρχεται,και μας προσπερνά. Οι περισσότεροι βρίζουν. Ο αέρας έχει αρχίσει να θερίζει. Χωνόμαστε σε ένα καφέ, “Look mum no hands” – το στέκι των ποδηλατών, έχει κρεμασμένα ποδήλατα και κουδουνάκια, ξύλινα καθίσματα και αφίσες. Έπειτα στο Brick Lane. Δύο Γιαπωνέζες που πουλούν πουλόβερ μας πιάνουν την κουβέντα,και κάθε φορά που πετάμε μια εξυπνάδα ξεκαρδίζονται. Μέσα στο Sunday up market μυρίζει φαλάφελ, κοτόπουλο, και μπαχαρικά. Ένας τεράστιος χώρος με μικρά σταντ, γεμάτα βίντατζ ρούχα και παπούτσια, δημιουργίες νέων σχεδιαστών, περίεργα πράγματα, αλλόκοτα αντικείμενα, χρώματα και φασαρία.
Ψάχνουμε εισιτήρια για το Priscilla, όλοι φεύγουν ενθουσιασμένοι. Bρίσκουμε για το Billy Eliot με δέκα, δεύτερη εναλλακτική το Phantom of the opera, προσπαθούν να μας πουλήσουν θέσεις πίσω από μια κολόνα. Αρχίζει να βρέχει (πάλι) και κρυβόμαστε κάτω από ένα υπόστεγο. Αγοράζουμε ομπρέλες με 2 λίρες. Μέχρι την επόμνη γωνία έχουν χαλάσει. Οι ομπρέλες γυρνούν από τον αέρα, και όλοι μας κοιτούν απορημένοι.
Στο Alans, Mayfair. Ο ιδιοκτήτης μας θυμάται από πέρυσι, (oh the Greek girls!), και μας κερνά φαγητό και ναργιλέ. Μας λέει πως το πρώτο cd που έπαιξε στο μαγαζί του ήταν ελληνική μουσική και για να μας τιμήσει, το βάζει να παίξει. Μέσα στο υπέροχο, ατμοσφαιρικό μπιστρό ακούγεται λαϊκή μουσική στο κέντρο του Λονδίνου, δίπλα σε αριστοκράτες και μπένεντικτ αυγά, κέικ και τσάι.
Το βράδυ χαζεύουμε λίγο στην τηλεόραση. Δεν έχει τίποτα αξιόλογο. Τώρα καταλαβαίνω γιατί όλοι κοιμούνται τόσο νωρίς.
περιοδικό Live,εβδομαδιαία στήλη, εφημερίδα Μακεδονία.
