H τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο
Στο βιβλίο του Σοπενχάουερ η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο "είναι η τέχνη του να λογομαχεί κανείς - και να λογομαχεί με τέτοιο τρόπο ώστε να υπερασπίζεται επαρκώς τις θέσεις του, είτε έχει δίκιο είτε άδικο".
Και σαν να ήθελε να διαβεβαιώσει τους αναγνώστες του ότι το εννοούσε ειλικρινά αυτό, πρόσθεσε: "Σε μια αντιπαράθεση, πρέπει να αγνοήσουμε την αντικειμενική αλήθεια, ή μάλλον να την εκλάβουμε ως μια τυχαία συγκυρία, και να επικεντρωθούμε μόνο στην υπεράσπιση της θέσης μας και στην αντίκρουση της θέσης του αντιπάλου".
Ποιος μπορεί να σε κρίνει σωστά και αντικειμενικά, όταν όλοι φιλτράρουμε τις καταστάσεις μέσα από τα δικά μας μάτια;
Το πρόβλημα είναι λοιπόν ακριβώς αυτό. Μεγαλώνουμε προσπαθώντας να πούμε και όχι να ακούσουμε, να βρούμε το δίκιο μας, χωρίς να το δίνουμε στους άλλους. Όχι ότι μπορείς να το κάνεις πάντα, όχι ότι ξέρεις πάντα το σωστό, δεν είναι ότι έχεις τις απαντήσεις, ούτε ότι μπορείς πάντα να διακρίνεις πού τελειώνει το δίκιο των άλλων και ξεκινά το δικό σου το δρόμο του.
"Αν η ανθρώπινη φύση δεν ήταν ποταπή, αλλά απόλυτα έντιμη, θα έπρεπε σε κάθε αντιπαράθεση να αποβλέπουμε μόνο στην αποκάλυψη της αλήθειας".
Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Και σαν να ήθελε να διαβεβαιώσει τους αναγνώστες του ότι το εννοούσε ειλικρινά αυτό, πρόσθεσε: "Σε μια αντιπαράθεση, πρέπει να αγνοήσουμε την αντικειμενική αλήθεια, ή μάλλον να την εκλάβουμε ως μια τυχαία συγκυρία, και να επικεντρωθούμε μόνο στην υπεράσπιση της θέσης μας και στην αντίκρουση της θέσης του αντιπάλου".
Ποιος μπορεί να σε κρίνει σωστά και αντικειμενικά, όταν όλοι φιλτράρουμε τις καταστάσεις μέσα από τα δικά μας μάτια;
Το πρόβλημα είναι λοιπόν ακριβώς αυτό. Μεγαλώνουμε προσπαθώντας να πούμε και όχι να ακούσουμε, να βρούμε το δίκιο μας, χωρίς να το δίνουμε στους άλλους. Όχι ότι μπορείς να το κάνεις πάντα, όχι ότι ξέρεις πάντα το σωστό, δεν είναι ότι έχεις τις απαντήσεις, ούτε ότι μπορείς πάντα να διακρίνεις πού τελειώνει το δίκιο των άλλων και ξεκινά το δικό σου το δρόμο του.
"Αν η ανθρώπινη φύση δεν ήταν ποταπή, αλλά απόλυτα έντιμη, θα έπρεπε σε κάθε αντιπαράθεση να αποβλέπουμε μόνο στην αποκάλυψη της αλήθειας".
Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Ένα σύμπαν από δάκρυα
Καμιά φορά λες δεν μπορεί, όταν θες κάτι τόσο πολύ, τόσο πολύ που μπορείς να κινήσεις βουνά, δεν μπορεί, το σύμπαν θα αναγκαστεί να στο φέρει, γιατί θα φοβηθεί πως μπορείς να διαλύσεις την ισορροπία του κόσμου με το πείσμα σου.
Και άλλη φορά γίνεται αυτό: κλαις ανήμπορος μπροστά στη μοίρα σου. Και σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ καλύτερο αν γινόταν, αντί να τρέχουν τα δάκρυα έξω από εσένα, να έβρεχαν μέσα τις εικόνες, τις λέξεις και τις σκέψεις και να τις έσβηναν. Και μετά από τόσο κλάμα, θα είχες ξεβάψει ό,τι σε πόνεσε.
Θα το είχες ξεβάψει εσύ με τα ίδια σου τα δάκρυα.
Θα το είχες ξεβάψει εσύ με τα ίδια σου τα δάκρυα.
Εγώ & Εγώ
Εγώ και ο εαυτός μου.
Πίνουμε κρύο καφέ μόλις έρθουν οι Αλκυονίδες μέρες, και φοράμε νωρίς - νωρίς τ' ανοιξιάτικά μας, και αν και Φεβρουάριος εμείς μυρίζουμε το καλοκαίρι.
Λέμε καλό μήνα και ευχόμαστε να είναι.
Φοβόμαστε, αγχωνόμαστε, δεν κοιμόμαστε τα βράδια.
Ξεχνάμε, θυμόμαστε, αλλάζουμε, διορθώνουμε, χαλάμε, γκρεμίζουμε, ξαναχτίζουμε.
Από την αρχή.
Αναθεωρούμε, παγιώνουμε αξιώσεις και αξιώματα, ζητάμε, διεκδικούμε.
Κάνουμε μπάνιο και αλλάζουμε μυρωδιές, ξεπλένουμε την πόλη από πάνω μας, μυρίζουμε γιασεμί και βανίλια.
Πίνουμε νερό, κρασί, καφέ, σαμπάνια, βότανα και μαντζούνια.
Πιστεύουμε στη μαγεία των βουνών, στα ευχολόγια, στη καλή μας μοίρα.
Και μετά δεν πιστεύουμε σε τίποτα.
Στεκόμαστε στη μέση του σπιτιού, περιμένοντας να ακούσουμε την βρύση να στάζει.
Κοιτάμε τις σκιές στον τοίχο και φανταζόμαστε μάγισσες και σύννεφα, λύκους και κοκκινοσκουφίτσες να περπατάνε πάνω από το φωτιστικό.
Εγώ και ο εαυτός μου κάνουμε καλή παρέα πλέον.
Αλλά πάντα πουλάμε ο ένας τον άλλο για μια ζεστή αγκαλιά τη νύχτα.
Πίνουμε κρύο καφέ μόλις έρθουν οι Αλκυονίδες μέρες, και φοράμε νωρίς - νωρίς τ' ανοιξιάτικά μας, και αν και Φεβρουάριος εμείς μυρίζουμε το καλοκαίρι.
Λέμε καλό μήνα και ευχόμαστε να είναι.
Φοβόμαστε, αγχωνόμαστε, δεν κοιμόμαστε τα βράδια.
Ξεχνάμε, θυμόμαστε, αλλάζουμε, διορθώνουμε, χαλάμε, γκρεμίζουμε, ξαναχτίζουμε.
Από την αρχή.
Αναθεωρούμε, παγιώνουμε αξιώσεις και αξιώματα, ζητάμε, διεκδικούμε.
Κάνουμε μπάνιο και αλλάζουμε μυρωδιές, ξεπλένουμε την πόλη από πάνω μας, μυρίζουμε γιασεμί και βανίλια.
Πίνουμε νερό, κρασί, καφέ, σαμπάνια, βότανα και μαντζούνια.
Πιστεύουμε στη μαγεία των βουνών, στα ευχολόγια, στη καλή μας μοίρα.
Και μετά δεν πιστεύουμε σε τίποτα.
Στεκόμαστε στη μέση του σπιτιού, περιμένοντας να ακούσουμε την βρύση να στάζει.
Κοιτάμε τις σκιές στον τοίχο και φανταζόμαστε μάγισσες και σύννεφα, λύκους και κοκκινοσκουφίτσες να περπατάνε πάνω από το φωτιστικό.
Εγώ και ο εαυτός μου κάνουμε καλή παρέα πλέον.
Αλλά πάντα πουλάμε ο ένας τον άλλο για μια ζεστή αγκαλιά τη νύχτα.
Κε σερά, σερά
Δεν ξέρω πώς μπορεί κανείς να προβλέψει το μέλλον.
Γιατί η αλήθεια είναι πως, πολλές φορές, τη στιγμή που νόμιζα πως είχα τον έλεγχο, που είχα προσπαθήσει όσο ποτέ, όλα πήγαν εντελώς στραβά. Πιο στραβά κι από στραβά. Και έπειτα, ακόμη πιο στραβά.
Κάποιοι ανάμεσά τους κι εγώ, δε θέλουν καθόλου τις αλλαγές. Όμως είτε τις θες είτε όχι, είτε σου αρέσουν είτε όχι, εκείνες δεν σε ακούν. Κάθε μέρα συμβαίνουν στη ζωή μας, έρχονται όποτε θέλουν.
Η ζωή είναι αδύνατον να είναι πάντα ίδια. Η ρουτίνα μας είναι αδύνατον να συνεχίζεται για πάντα.
Στα δύσκολα, μια μέρα τη φορά, μια ώρα τη φορά. Μέχρι να ξυπνήσεις και να δεις πως πλέον δεν νιώθεις τόσο άσχημα. Και αύριο ακόμη καλύτερα. Αλλά μη ξεχαστείς, ίσως αύριο κάτι να σε ξαναρίξει κάτω. Σκληρό; Το ξέρω. Aλλά μη μου πεις πως δεν το συναντάς συνέχεια.
Και τι να κάνεις;
Μια μέρα τη φορά. Όσα μπορείς, με αυτά που έχεις. Ό,τι μπορείς για αυτά που θέλεις. Αφού στην πραγματικότητα, στο παρόν ζεις. Το μέλλον δεν το βλέπεις.
Ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί. Δεν είναι στο χέρι μας το μέλλον. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Και ίσως υπάρχει λόγος για αυτό.
Αλλά όπως λέει και ο Steve Jobs, δεν θα καταλάβεις γιατί σου συνέβησαν όσα συνέβησαν, παρά μόνο όταν περάσουν και κοιτάξεις πίσω και δεις πως οι τελίτσες ενώνονται σαν ζωγραφιά σε παιδικό βιβλίο. Ίσως μόνο έτσι θα μπορούσαν να συμβούν όσα καλά θα σου συμβούν. Ίσως. Δεν μένει παρά να το δούμε.
Η ζωή είναι αδύνατον να είναι πάντα ίδια. Η ρουτίνα μας είναι αδύνατον να συνεχίζεται για πάντα. Ευτυχώς; Δυστυχώς; Θα δείξει. Θα δούμε.
Μια μέρα τη φορά. Κε σερά, σερά.
Πότε θα μεγαλώσεις;
Μεγαλώνεις όταν κατανοείς.
Όταν όλα πηγαίνουν στραβά και δεν έχει νόημα να γκρινιάζεις.
Μεγαλώνεις τη μέρα που δεν θα χτυπήσει το τηλέφωνο, και κανείς δεν θα σε ρωτήσει αν είσαι καλά.
Μεγαλώνεις όταν σου λένε «Βγάλ'τα πέρα μόνος σου».
Όταν οι λογαριασμοί στο σπίτι δεν θα πληρωθούν μαγικά από άλλον, όταν σε παίρνουν από τις εισπρακτικές εταιρείες γιατί χρωστάς, και αναρωτιέσαι πώς θα τα βγάλεις πέρα.
Μεγαλώνεις όταν τα βγάζεις πέρα.
Μεγαλώνεις όταν απελπίζεσαι.
Όταν μένεις μόνος σου σε ένα σπίτι.
Όταν μάθεις να αποδέχεσαι τη φράση «δεν μπορείς να κάνεις τίποτα».
Όταν ξυπνάς μετά από μια νύχτα που έχασες το μυαλό σου, και είσαι ακόμα εκεί, έχοντας τα λογικά σου.
Μεγαλώνεις όταν αρρωσταίνεις.
Όταν περιμένουν από εσένα να βρεις τη λύση.
Όταν σε απογοητεύουν οι φίλοι, κι όταν μαθαίνεις να τους συγχωρείς.
Όταν χάνεις τα πιο κοντινά σου πρόσωπα.
Μεγαλώνεις όταν αγαπάς κάποιον περισσότερο κι από σένα.
Μεγαλώνεις όταν χωρίζεις. Όταν χωρίζεις από τον άνθρωπο που αγαπάς περισσότερο κι από σένα.
Όταν καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι δεν σκέφτονται όπως εσύ.
Μεγαλώνεις όταν σε αδικούν στη δουλειά, όταν δεν αναγνωρίζουν τις ικανότητές σου.
Μεγαλώνεις όταν ό,τι καλό κάνεις θεωρείται αυτονόητο, αλλά ένα λάθος σου γίνεται ολόκληρο θέμα.
Μεγαλώνεις τη μέρα που δεν έχει καμία σημασία τι πιστεύεις εσύ για τα πράγματα, όταν συνειδητοποιείς πως η ζωή σου εκτός από τις δικές σου επιλογές επηρεάζεται από τις επιλογές των άλλων, τη σωστή στιγμή και την τύχη. Κυρίως αυτή.
Όταν το «νιώθω μόνος» γίνεται «την παλεύω».
Μεγαλώνεις όταν συνειδητοποιείς πως η αγάπη δεν αρκεί.
Και όταν συνειδητοποιείς πως η αγάπη αρκεί.
Όταν καταλαβαίνεις πως όλες αυτές οι απόλυτες φιλοσοφίες για τη ζωή δεν είναι τόσο απόλυτες, και ούτε τόσο σωστές.
Όταν καταλαβαίνεις πως τελικά, δεν ξέρεις τίποτα.
Μεγαλώνεις όταν πρέπει να προσέξεις έναν άλλον άνθρωπο.
Μεγαλώνεις όταν δεν έχεις κανένα να σε προσέχει.
Όταν πρέπει να προσέξεις τον εαυτό σου.
Όταν όλα πηγαίνουν στραβά και δεν έχει νόημα να γκρινιάζεις.
Μεγαλώνεις τη μέρα που δεν θα χτυπήσει το τηλέφωνο, και κανείς δεν θα σε ρωτήσει αν είσαι καλά.
Μεγαλώνεις όταν σου λένε «Βγάλ'τα πέρα μόνος σου».
Όταν οι λογαριασμοί στο σπίτι δεν θα πληρωθούν μαγικά από άλλον, όταν σε παίρνουν από τις εισπρακτικές εταιρείες γιατί χρωστάς, και αναρωτιέσαι πώς θα τα βγάλεις πέρα.Μεγαλώνεις όταν τα βγάζεις πέρα.
Μεγαλώνεις όταν απελπίζεσαι.
Όταν μένεις μόνος σου σε ένα σπίτι.
Όταν μάθεις να αποδέχεσαι τη φράση «δεν μπορείς να κάνεις τίποτα».
Όταν ξυπνάς μετά από μια νύχτα που έχασες το μυαλό σου, και είσαι ακόμα εκεί, έχοντας τα λογικά σου.
Μεγαλώνεις όταν αρρωσταίνεις.
Όταν περιμένουν από εσένα να βρεις τη λύση.
Όταν σε απογοητεύουν οι φίλοι, κι όταν μαθαίνεις να τους συγχωρείς.
Όταν χάνεις τα πιο κοντινά σου πρόσωπα.
Μεγαλώνεις όταν αγαπάς κάποιον περισσότερο κι από σένα.
Μεγαλώνεις όταν χωρίζεις. Όταν χωρίζεις από τον άνθρωπο που αγαπάς περισσότερο κι από σένα.
Όταν καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι δεν σκέφτονται όπως εσύ.
Μεγαλώνεις όταν σε αδικούν στη δουλειά, όταν δεν αναγνωρίζουν τις ικανότητές σου.
Μεγαλώνεις όταν ό,τι καλό κάνεις θεωρείται αυτονόητο, αλλά ένα λάθος σου γίνεται ολόκληρο θέμα.
Μεγαλώνεις τη μέρα που δεν έχει καμία σημασία τι πιστεύεις εσύ για τα πράγματα, όταν συνειδητοποιείς πως η ζωή σου εκτός από τις δικές σου επιλογές επηρεάζεται από τις επιλογές των άλλων, τη σωστή στιγμή και την τύχη. Κυρίως αυτή.
Όταν το «νιώθω μόνος» γίνεται «την παλεύω».
Μεγαλώνεις όταν συνειδητοποιείς πως η αγάπη δεν αρκεί.
Και όταν συνειδητοποιείς πως η αγάπη αρκεί.
Όταν καταλαβαίνεις πως όλες αυτές οι απόλυτες φιλοσοφίες για τη ζωή δεν είναι τόσο απόλυτες, και ούτε τόσο σωστές.
Όταν καταλαβαίνεις πως τελικά, δεν ξέρεις τίποτα.
Μεγαλώνεις όταν πρέπει να προσέξεις έναν άλλον άνθρωπο.
Μεγαλώνεις όταν δεν έχεις κανένα να σε προσέχει.
Όταν πρέπει να προσέξεις τον εαυτό σου.
How soon is now?
Η ύπουλη φράση για το κάθε τι. "Θέλει το χρόνο του". Είτε είναι κατάσταση, είτε είναι άνθρωπος, είτε είναι φάση ζωής, είτε είναι συγχώρεση.
Η παραδοχή πως "ο χρόνος τα γιατρεύει όλα". Η δικαιολογία "Δεν έχω χρόνο".
Πώς να δώσεις χρόνο όταν δεν έχεις υπομονή; Σε έναν κόσμο που όλα έχουν γίνει fast, easy, one click, αυτοματοποιημένα, απλοποιημένα, πώς να αποφασίσεις να δώσεις χρόνο στον χρόνο;
Τη μια μέρα οι ώρες περνούν σαν νερό σε ρυάκι. Την άλλη, σαν νερό σε σταγονόμετρο. Τι έκανε τη μέρα σου να φύγει πιο γρήγορα; Ο χρόνος καθορίζει τη ζωή μας, ή η ζωή μας καθορίζει τον χρόνο; Εσύ κρατάς την κλεψύδρα ή σε κρατά αυτή; Ο χρόνος υπάρχει και δεν υπάρχει. Ανάλογα που σε βρίσκει αυτό το κείμενο.
Είναι η σχέση με τον εαυτό σου και το πόσο εντάξει είσαι με το πώς διαχειρίζεσαι το χρόνο σου. Αυτό κάνει και τα γενέθλιά σου άλλοτε ανυπόφορα, και άλλοτε όμορφα. Είναι οι άνθρωποι που κάνουν τη ζωή μας να φεύγει σαν ποτάμι, ή να μένει στάσιμη σαν βάλτος. Είναι οι σχέσεις μας που καθορίζουν το πόσο μας πονά ο χρόνος.
Μην ταλαιπωρείς τους ανθρώπους
Να είσαι φίλος, όπως πρέπει, όχι όπως σε βολεύει.
Να λες την αλήθεια όμως να ξέρεις να την λες όταν πρέπει και όπως πρέπει.
Μην λες πράγματα που για εκείνους σημαίνουν πολλά περισσότερα από εσένα που τα λες.
Μην τους στερείς το "σ'αγαπώ" και το "συγγνώμη" σου.
Μην τους κάνεις να περιμένουν για πάντα, γιατί είναι ικανοί να το κάνουν.
Ποτέ μη φτάνεις τους ανθρώπους στα όριά τους γιατί μετά δεν υπάρχουν όρια.
Μην είσαι εκεί μόνο όταν δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις. Να είσαι πάντα εκεί.
Όταν σου μιλάνε άκου. Άκου πραγματικά. Όταν σου γράφουν μήνυμα αν χρειαστεί διάβασέ το ξανά και ξανά. Μην πεις μετά πως δεν σε προειδοποίησαν, δεν είχες καταλάβει, δεν το ήξερες.
Μάθε πως χρωστάς σε όσους αγαπάς και σε αγαπάνε.
Βαρέθηκα να αποχαιρετώ φίλους
Τα πρωινά του Σαββάτου μιλάω στο skype με όλο τον πλανήτη- είναι απαραίτητο τώρα αυτό;
Γίνεται να τελειώνουμε με αυτό το θέμα; Nα αποφασίσετε ποιοι θα φύγετε και ποιοι θα μείνετε, να ξέρουμε κι εμείς από τώρα.
Να ξέρουμε πόσες φορές θα πάμε κόσμο στο αεροδρόμιο, πόσες φορές ακόμα θα κλάψουμε και μετά σε μια δύσκολη στιγμή θα στείλουμε μήνυμα "Πόσο θα 'θελα να ήσουν εδώ".
Να ξέρουμε ρε παιδί μου εμείς που μένουμε στην πόλη, σε ποιους θα τρέξουμε χωρίς να χρειαστεί να κλείσουμε εισιτήρια.
Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πώς είναι να αποχωρίζεσαι ΔΙΑΡΚΩΣ αυτούς που αγαπάς, μέχρι να το ζει κάθε δύο μήνες.
Αποδεκατιζόμαστε.
Γίνεται να τελειώνουμε με αυτό το θέμα; Nα αποφασίσετε ποιοι θα φύγετε και ποιοι θα μείνετε, να ξέρουμε κι εμείς από τώρα.
Να ξέρουμε πόσες φορές θα πάμε κόσμο στο αεροδρόμιο, πόσες φορές ακόμα θα κλάψουμε και μετά σε μια δύσκολη στιγμή θα στείλουμε μήνυμα "Πόσο θα 'θελα να ήσουν εδώ".
Να ξέρουμε ρε παιδί μου εμείς που μένουμε στην πόλη, σε ποιους θα τρέξουμε χωρίς να χρειαστεί να κλείσουμε εισιτήρια.
Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πώς είναι να αποχωρίζεσαι ΔΙΑΡΚΩΣ αυτούς που αγαπάς, μέχρι να το ζει κάθε δύο μήνες.
Αποδεκατιζόμαστε.
Είσαι αυτό που είσαι
Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να γίνεις αποδεκτός- ή μήπως όχι;
Μεγαλώνοντας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μπούμε στο καλούπι που αποφασίσαμε πως μας χωράει, ξεχνώντας πως έχουμε μια μεγάλη υποχρέωση από τη στιγμή που γεννηθήκαμε. Να κάνουμε ευτυχισμένο τον ταλαίπωρο εαυτό μας.
Αλλά το μυστικό είναι, αντί να καταπιέζεις αυτό που έχεις μέσα σου (ό,τι κι αν είναι αυτό), να το εκδηλώσεις, να το γιγαντώσεις, να είσαι υπερβολικά πολύ ο εαυτός σου. Με αυτόν τον τρόπο θα νιώθεις πιο καθαρός, γιατί δεν θα κρύβεις τίποτα. Δεν θα κρύβεις απωθημένα πίσω από κομπλεξικές συμπεριφορές, δεν θα έχεις κρυμένα χαρτιά.
Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι εκείνοι που αδιαφορούν για τους άλλους και ok, μπορεί να μη σε συμπαθούν όλοι, όμως όλοι θα σε σέβονται. Και αυτό είναι αρκετό.
Μεγαλώνοντας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μπούμε στο καλούπι που αποφασίσαμε πως μας χωράει, ξεχνώντας πως έχουμε μια μεγάλη υποχρέωση από τη στιγμή που γεννηθήκαμε. Να κάνουμε ευτυχισμένο τον ταλαίπωρο εαυτό μας.
Αλλά το μυστικό είναι, αντί να καταπιέζεις αυτό που έχεις μέσα σου (ό,τι κι αν είναι αυτό), να το εκδηλώσεις, να το γιγαντώσεις, να είσαι υπερβολικά πολύ ο εαυτός σου. Με αυτόν τον τρόπο θα νιώθεις πιο καθαρός, γιατί δεν θα κρύβεις τίποτα. Δεν θα κρύβεις απωθημένα πίσω από κομπλεξικές συμπεριφορές, δεν θα έχεις κρυμένα χαρτιά.
Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι εκείνοι που αδιαφορούν για τους άλλους και ok, μπορεί να μη σε συμπαθούν όλοι, όμως όλοι θα σε σέβονται. Και αυτό είναι αρκετό.
Δε μπορούμε να αρέσουμε σε όλους, έτσι δεν λένε;
Είναι κάποιοι άνθρωποι που δε θα σε συμπαθήσουν. Κάποιοι που δεν θα εκτιμήσουν τις προθέσεις σου, όσα καταφέρεις, όσα πεις. Επίσης δεν θα τους αρέσει ό,τι αρέσει σε σένα, όσα σκέφτεσαι ή όσα κάνεις.
Κι είναι κι εκείνοι που το γεγονός πως δεν τους αρέσει ό,τι σκέφτεσαι ή όσα κάνεις θα φροντίσουν να στο πουν, να στο δείξουν, να στο ξαναπουν, να σε πληγώσουν, να σε τσατίσουν, να σου τη σπάσουν. Έτσι, γιατί μπορούν.
Δεν πειράζει αν δεν αρέσεις σε όλους. Κράτα από όσα ακούσεις, μόνο το ωφέλιμο και φρόντισε όταν σου φερθούν άσχημα να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που θα σε υπερασπιστούν. Όλα τα άλλα που θα σε πληγώσουν, στείλτα στα σκουπίδια, εκεί που ανήκουν. Ναι, και τους ανθρώπους.
Κι είναι κι εκείνοι που το γεγονός πως δεν τους αρέσει ό,τι σκέφτεσαι ή όσα κάνεις θα φροντίσουν να στο πουν, να στο δείξουν, να στο ξαναπουν, να σε πληγώσουν, να σε τσατίσουν, να σου τη σπάσουν. Έτσι, γιατί μπορούν.
Δεν πειράζει αν δεν αρέσεις σε όλους. Κράτα από όσα ακούσεις, μόνο το ωφέλιμο και φρόντισε όταν σου φερθούν άσχημα να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που θα σε υπερασπιστούν. Όλα τα άλλα που θα σε πληγώσουν, στείλτα στα σκουπίδια, εκεί που ανήκουν. Ναι, και τους ανθρώπους.
Έρευνες 75 ετών απάντησαν: Τι κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο
Είναι κλισέ αλλά τόσο αληθινό. Η αγάπη! Η έρευνα παρακολούθησε 268 φοιτητές του Χάρβαρντ μέχρι τα βαθιά τους γεράματα.
Χρειάστηκαν 75 χρόνια έρευνας και 20 εκατομμύρια δολάρια για να διαπιστωθεί πως αυτό που κάνει τον άνθρωπο ισορροπημένο, ήρεμο, ευτυχισμένο και υγιή είναι η αγάπη.
Αγάπη από και προς πολλές κατευθύνσεις- από τους γονείς σου μέχρι τους φίλους σου και τον σύντροφό σου.
Γι'αυτό φρόντισε να έχεις γύρω σου μόνο ανθρώπους που σε αγαπάνε και αγαπάς για να αντέχεις όλους εκείνους που θα βρεθούν στο δρόμο σου και δεν θα σε αγαπήσουν, ούτε θα νοιαστούν για σένα.
Έτσι για αντίβαρο.
Έγινε παρεξήγηση
Ο τρόπος να επικοινωνήσεις με τον κόσμο.
Οι λέξεις για τον καθένα έχουν τόσο διαφορετική σημασία που καμιά φορά είναι να απορείς πως καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε. φιλία και αγάπη-ουσιαστικά. Τι σημαίνουν για σένα; Είσαι σίγουρος πως οι γύρω σου έχουν την ίδια άποψη;
Πώς μπερδεύονται όταν μιλάς με τους άλλους;
Όταν οι λέξεις δεν σημαίνουν το ίδιο για όλους, τότε πώς λέμε "σ'αγαπώ" και "συγγνώμη";
Σ'αγαπώ-ρήμα. Έχει την ίδια δυναμική για όλους;
Όταν λέμε για πάντα εννοούμε πραγματικά για πάντα;
Όταν λέμε όχι εννοούμε όχι ή κατά βάθος είναι ναι; Όταν λες ότι είσαι ερωτευμένος, είσαι πραγματικά;
Στον μικρόκοσμο του ο καθένας έχοντας στο κέντρο τον εαυτό του, χτίζει τη καθημερινότητά του, τις μέρες του, τις σχέσεις του,τις σκέψεις του, τις λέξεις του. Και πάνω σε αυτό, φτιάχνει την ζωή του. Αυτοί οι μικρόκοσμοι που διαφέρουν τόσο μεταξύ τους, πώς γίνεται να ενώνονται;
Οι λέξεις έχουν τη δύναμη που τους δίνεις εσύ. Οι λέξεις είναι μέσα στον μικρόκοσμό σου και φέρονται όπως τις αφήσεις να φερθούν. Όταν οι λέξεις δεν σημαίνουν το ίδιο για τον καθένα μας τότε πώς περιμένουμε να καθορίζουμε τις σχέσεις;
Ίσως οι μικρόκοσμοί μας, που τους στριμώχνουμε μαζί για λίγο ή για πολύ, ίσως να είναι έτσι μικροί για να γίνουν μεγάλοι όταν βρεις και άλλους που μοιάζουν με σένα, και όταν βρεις ανθρώπους που τα ουσιαστικά τους και τα ρήματά τους μοιάζουν με τα δικά σου.
Και ίσως τότε να μπορείς να ασχοληθείς και με τα επιρρήματα-όπως το (για) πάντα.
be stupid
Προσπαθείς σε όλη σου τη ζωή να σαι ξύπνιος, και να μη σου τη φέρουνε στη στροφή, να προσπεράσεις με χάρη.
Όμως γιατί να μην είσαι και λίγο βλάκας;
Να φέρεσαι βλακωδώς,να ρωτάς, να αυτοσχεδιάζεις, να μην πολυσκέφτεσαι, να ψάχνεσαι, να αναρωτιέσαι, να τολμάς, να αποτυγχάνεις, να πέφτεις, να σηκώνεσαι, να επιμένεις, να φαίνεσαι χαζός.
Γιατί οι χαζές ερωτήσεις δίνουν ενδιαφέρουσες απαντήσεις.
Γιατί το να φέρεσαι σαν βλάκας συνήθως έχει πλάκα.
Γιατί αυτά που κάνεις χωρίς να σκεφτείς, είναι και αυτά που θα σκέφτεσαι μετά.
Γιατί είναι καλύτερο από το να μην κάνεις τίποτα.
Γιατί θα έχεις τόσα να πεις αύριο.
Γιατί μετά από όλα αυτά θα σαι πιο έξυπνος.
Να είσαι χαζός.
Βράδια με ρούμι
Μία από αυτές τις μέρες θέλω να στήσουμε μόνοι μας μια γιορτή. Μια γιορτή για όσους πέρασαν δύσκολη χρονιά. Για αυτούς που πρέπει οπωσδήποτε να ξεδώσουν.
Για αυτούς που χορεύουν ωραία, αλλά και για αυτούς που δεν χορεύουν ωραία.
Για αυτούς που πίνουν πολύ και τραγουδάνε δυνατά, και για εκείνους που πίνουν λίγο αλλά ονειρεύονται πολύ.
Θα ρίξουμε άγκυρα κάπου στη Χαλκιδική. Θα κουβαλήσουμε στην ακτή μεγάλα βαρέλια με ρούμι όπως έκαναν οι πειρατές, και δεν θα φύγουμε αν δεν τα πιούμε και αν δεν τα πούμε όλα.
Τα κορίτσια θα φορούν αστερίες στα μαλλιά τους, και τα αγόρια θα είναι πιο όμορφα από ποτέ.
Εδώ η μουσική ακούγεται καλύτερα, τα ποτά έχουν καλύτερη γεύση και το φεγγάρι φαίνεται πιο μεγάλο.
Θα πιούμε όσο αντέχουμε- και πιο πολύ, και λίγες ώρες θα αρκούν για να ζήσουμε όσα δεν ζήσαμε το χειμώνα.
Μετράμε αστέρια, κοιμόμαστε το πρωί, ξαπλώνουμε στην άμμο, ακούμε μουσική. Repeat.
Για αυτούς που χορεύουν ωραία, αλλά και για αυτούς που δεν χορεύουν ωραία.
Για αυτούς που πίνουν πολύ και τραγουδάνε δυνατά, και για εκείνους που πίνουν λίγο αλλά ονειρεύονται πολύ.
Θα ρίξουμε άγκυρα κάπου στη Χαλκιδική. Θα κουβαλήσουμε στην ακτή μεγάλα βαρέλια με ρούμι όπως έκαναν οι πειρατές, και δεν θα φύγουμε αν δεν τα πιούμε και αν δεν τα πούμε όλα.
Τα κορίτσια θα φορούν αστερίες στα μαλλιά τους, και τα αγόρια θα είναι πιο όμορφα από ποτέ.
Εδώ η μουσική ακούγεται καλύτερα, τα ποτά έχουν καλύτερη γεύση και το φεγγάρι φαίνεται πιο μεγάλο.
Θα πιούμε όσο αντέχουμε- και πιο πολύ, και λίγες ώρες θα αρκούν για να ζήσουμε όσα δεν ζήσαμε το χειμώνα.
Μετράμε αστέρια, κοιμόμαστε το πρωί, ξαπλώνουμε στην άμμο, ακούμε μουσική. Repeat.
Σαν υπολογιστής
login. περιμένω.
sign in. πληγώνεσαι όταν δε φτάνεις εκεί που θέλεις ή στη διαδρομή έχεις βρει νέους στόχους;
download.ό,τι υπάρχει. μουσική, ιδέες,εικόνες,λέξεις.
upload. ό,τι εικόνα και ευχή έχω κάνει.
edit. ολόκληρος κόσμος να αλλάξει.
home. είναι εκεί που είναι η καρδιά σου.
preview. αν μπορούσα, θα ήθελα;
copy. φως από τα παράθυρα, τηλεόραση, κουζίνα,ψυγείο,χυμός.ύπνος.ξύπνιος. δουλειά.
paste. ξανά και ξανά μέχρι να το εμπεδώσεις και να μην κάνεις το ίδιο λάθος.
Like. εμάς.
Share. ό,τι έχεις. εκεί έξω. να τραγουδάς δυνατά. να αφήνεις τις λέξεις να πετάνε.
Inbox. μόνο καλά νέα.
undo. δεν υπάρχει. δεν γίνεται.
Post. τραγούδια για να τα δεις, εντελώς τυχαία,και να καταλάβεις πως είναι για σένα.
Chat. επιπόλαιες φράσεις που φεύγουν μέσα από καλώδια.
Comment. πρέπει πάντα να απαντάς;
delete. λάθη που αστράφτουν.
Log out.
Any Given Sunday
Αν τις Κυριακές έχεις φίλους να γεμίσεις το μεγάλο τραπέζι στο σαλόνι τότε να είσαι χαρούμενος.
Κι αν δεν έχεις μεγάλο τραπέζι, τότε στριμωχτείτε όπως όπως. Αρκεί να είστε όλοι μαζί.
Αυτές οι μέρες που αυτοί που σε αγαπάνε έρχονται για να τους υποδεχτείς σπίτι σου είναι ίσως ένα από τα ομορφότερα πράγματα που έχουμε στην καθημερινότητά μας.
Αυτές οι μέρες έχουν πολύ φαγητό, πολύ κρασί, πολλά λόγια, σκέψεις και φωνές, μουσική και πραγματική αγάπη. Ο ήχος από τα ποτήρια που τσουγκρίζουν, το γέλιο, το ραδιόφωνο στο βάθος.
Και όταν έρχονται οι φίλοι σου από τα ξένα, τότε είναι που πρέπει να τους μαζεύεις όλους. Να θυμάστε τους δεσμούς σας, να γελάτε, να κοροϊδέψετε ο ένας τον άλλο, να διακωμωδήσετε όλα τα άθλια που βρίσκετε μπροστά σας. Κι εκείνο το βράδυ όλοι θα κοιμηθούν με χαμόγελα.
Να κάνεις το τραπέζι στους φίλους σου τις Κυριακές. Γιατί όσο υπάρχουν αυτές οι Κυριακές η εβδομάδα πάντα θα κυλάει πιο εύκολα. Η ζωή θα κυλά πιο εύκολα.
Sunday night blues
Tις Κυριακές με πιάνει μελαγχολία.
Ξεκινώ τη μέρα χαρούμενη, βάζω ζεστό καφέ στο φλιτζάνι, ακούω μουσική, διαβάζω βιβλία ή ξεχνιέμαι στο ίντερνετ, έπειτα μαγειρεύω και τρώμε. Και μετά μελαγχολία. ΜΠΑΜ!
Ακριβώς το απόγευμα εκεί γύρω στις 5, η διάθεσή μου πέφτει κατακόρυφα. Αύριο σχολείο. Ή σαν σχολείο.
Το σύνδρομο "Sunday Night Blues". Μια κατάσταση που όπως λένε οι επιστήμονες πλήττει τους υπαλλήλους γραφείου και σου δημιουργεί στεναχώρια, άγχος για την εβδομάδα που έρχεται και καμιά φορά σε πιάνει από το Σάββατο το βράδυ.
Θυμάμαι πως από τότε που πήγαινα ακόμη και νηπιαγωγείο, την Κυριακή ήταν το χειρότερό μου. Μετά τις ειδήσεις των 8 ερχόταν η ώρα για ύπνο. Και έπειτα που πήγαινα πολύ αργότερα για ύπνο, με έσωζε από την κατάθλιψη η Κυριακάτικη ταινία στην τηλεόραση, όλες αυτές οι rom com που παιζόντουσαν στις 9 και μέχρι τις 11 με κρατούσαν σε φόρμα.
Μετά ύπνος γιατί "αύριο σχολείο". Και τώρα που "αύριο δουλειά" πάλι τα ίδια.
Μάλλον δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το μαρτύριο της Κυριακής. Εκτός κι αν έχει καλή ταινία στην τηλεόραση.
[μην ανοίξω τώρα το θέμα 'Δευτέρα πρωί]
Παράλληλοι κόσμοι
Είναι φοβερό το πόσο διαφορετικά αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Σε πόσους παράλληλους κόσμους σκοντάφτουμε κάθε μέρα, και πόσες διαφορετικές αλήθειες έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
Είναι ακόμη πιο φοβερό το πώς διαφωνούμε και πώς καταλήγουμε να τα ξαναβρίσκουμε όταν βλέπουμε τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Τι κάνει τους ανθρώπους τελικά να συμφωνούν σε μια κοινή πραγματικότητα όταν έχουν ξεκινήσει από δύο διαφορετικές αλήθειες;
Κι όταν τελικά πιστεύεις κάτι εντελώς διαφορετικό με τον άλλο, τι σε κάνει να αλλάζεις γνώμη; Τι σε κάνει να λες "ας βρεθούμε κάπου στη μέση"; Τι σε κάνει να αναθεωρείς, να το ξανασκέφτεσαι;
Αυτό που τα αλλάζει όλα, που τα κάνει όλα απλά και ξεκάθαρα είναι η διάθεσή σου. Η διάθεση/πρόθεση που έχεις να αφήσεις πίσω σου τη δική σου κοσμοθεωρία και να συναντήσεις λίγο πιο πέρα μια κοινή πραγματικότητα με κοινές συντεταγμένες σε ένα δρόμο που είναι και αυτοί που αγαπάς ή θέλεις εν πάσει περιπτώσει να έχεις δίπλα σου.
Γιατί καμιά φορά, όσο κι αν σκίζεις τα ιμάτιά σου και επιμένεις, δεν έχει σημασία τόσο αν έχεις δίκιο ή άδικο, δεν έχει σημασία αν πιστεύεις πως εσύ κατέχεις την απόλυτη αλήθεια . Σημασία έχει καμιά φορά να έχεις απλώς περισσότερο εμπιστοσύνη στην καλή καρδιά των ανθρώπων.
Γιατί διάολε, αν δεν δίνουμε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης σε όσα πιστεύουμε, αν δεν βλέπουμε πέρα από τη γυάλα μας, βλέπουμε τον κόσμο πέρα για πέρα λάθος. Και το χειρότερο, είμαστε εντελώς μόνοι.
Τα Σαββατοκύριακα
Tα Σαββατοκύριακα είναι δύο μέρες με μεγάλες προσδοκίες. Σχεδόν όσο μεγάλες είναι οι προσδοκίες των διακοπών.
Γιατί είναι εκείνες οι δύο μέρες που περιμένω να ξυπνήσω νωρίς για να ζήσω όσα δεν μπορώ να ζήσω μέσα στην εβδομάδα.
Γιατί μπορεί η Δευτέρα από την Παρασκευή να απέχει μια αιωνιότητα και μια μέρα, αλλά η Παρασκευή από τη Δευτέρα απέχει μόλις μερικές ανάσες.
Μόνο που δεν ξέρω τι θέλω να ζήσω εξτρα τα Σαββατοκύριακα, και μέχρι να το βρω έχει έρθει η Κυριακή.
Όταν ξυπνάω νωρίς καταλήγω να περιμένω τους άλλους να ξυπνήσουν, κι όταν αργώ να ξυπνήσω, έχει ήδη φύγει η μισή μέρα.
Ιδανικά θα ήθελα να δω όσους έχω να δω καιρό αλλά και να δω τους δικούς μου ανθρώπους, να φάω, να πιω, να δω νέα πράγματα, να ξεκουραστώ αλλά και να κουραστώ το βράδυ ξενυχτώντας, να μιλήσω με γνωστούς αλλά και να απομονωθώ, να γυμναστώ αλλά και να ρεμπελιάσω, να πάω εκδρομή και να μην πάω τελικά, να τους δω όλους και να μη δω κανένα λιώνοντας στο ιντερνετ.
Είναι αυτό κατάσταση;
Και είναι και αυτό που νιώθεις πως χάνεις τη ζωή μέσα από τα χέρια σου, φεύγει και οι μέρες γλιστράνε και εσύ ακόμη να κάνεις όσα θέλεις. Γιατί ξεχνιέσαι κάπου αλλού.
Τη στιγμή που σου γράφω είμαι με τον καφέ στο χέρι, με τις πιτζάμες, έτοιμη να αδράξω τη μέρα του Σαββάτου. Μάντεψε που θα είμαι σε 5 ώρες από τώρα.
I'd leave it all
My house in BudapestMy hidden treasure chest
Golden grand piano
My beautiful Castillo
But for you, I'd leave it all
Είμαστε πάντως απίστευτοι. Φτιάχνουμε τη ζωή μας, συγυρίζουμε τα ψυχολογικά μας, παλεύουμε με τους φόβους μας, φέρνουμε βόλτα τα θέματά μας, τα κόμπλεξ μας, και όσα μας φόρτωσαν οι γονείς μας, και εκεί που λέμε πως τα έχουμε όλα υπό έλεγχο, ερωτευόμαστε. Και ρε φίλε, είναι σαν την επόμενη της εξεταστικής - όσα και να διάβασες, όσα και να έμαθες, τα έχεις ήδη ξεχάσει. Πετάμε τη σκούφια μας για λίγο πόνο. Μέχρι να τον νιώσουμε.
Give me one good reason
Why I should never make a change
Baby if you hold me
Then all of this will go away
Γιατί όταν κάποια στιγμή σε χτυπήσει εκείνος ο φόβος σου, η κρυφή σου σκέψη, που πολλαπλασιάζεται σε δευτερόλεπτα, αρχίζεις να έχεις ανασφάλειες, δεύτερες σκέψεις, τρίτες σκέψεις, τέταρτες, και μέχρι να το καταλάβεις το έχεις χάσει. Εντελώς.
My friends and family
They don't understand
They fear they'd lose so much
If you take my hand
Είναι ένα μυστήριο πράγμα με τον έρωτα. Ανυπομονείς να τον ζήσεις (ή και όχι), αλλά σίγουρα δεν έχεις ιδέα τι σε περιμένει όταν ερωτευτείς- κι αν είσαι τυχερός θα περάσεις αρκετά χρόνια από τη ζωή σου χωρίς να ξέρεις τι θα πει να υποφέρεις, αλλά όταν το μάθεις θα το θυμάσαι για πάντα. Γιατί δεν ξεχνιέται αυτή η κατρακύλα.
If you just say the words
I, I'll up and run
Oh, to you
Και όταν ερωτευόμαστε ξεχνάμε όσα μάθαμε. Και τα αφήνουμε όλα πίσω μας για ένα "σ'αγαπώ". Τέτοιοι είμαστε.
Άνοιξη πάλι, άνοιξη γρήγορα
Υπάρχει ένα σύνδρομο των ανθρώπων που ζουν συγκεκριμένες εποχές του χρόνου, κατά το οποίο σύνδρομο, μετά τα Χριστούγεννα περιμένουν το καλοκαίρι, και το αντίστροφο.
Μιας και ανήκω σε αυτή την κατηγορία, έχω κάτι σαν ραντάρ που αντιλαμβάνεται την αλλαγή στις εποχές. Εκείνη την ανεπαίσθητη αλλαγή της λεπτομέρειας, κάτι σαν το πέταγμα της πεταλούδας. Ακόμη κι αν είμαστε σε φάση που μαλώνουμε για το πόσες ώρες θα ανάψει το καλοριφέρ με τους παππούδες της πολυκατοικίας, η άνοιξη έρχεται!
Έτσι λοιπόν, πρόσφατα φόρεσα μια κουβέρτα για πανωφόρι και βγήκα στο μπαλκόνι για να δω τι απέμεινε από τις γλάστρες μου- πέρυσι τον Μάιο είχα φτάσει στις 72, όμως με τόσους μήνες παγωνιάς έμειναν 10 φιναλίστ και η βασίλισσα όλων μια μπουκαμβίλια- και για λίγο ο ήλιος μου ζέστανε το πρόσωπο. Και δεν ήταν όπως τις άλλες φορές.
Την επόμενη φορά που θα έχει λίγο καλύτερο καιρό, βγες έξω. Και αν είσαι τυχερός θα μυρίσεις τον αέρα και θα καταλάβεις πως η άνοιξη έρχεται. Μπορεί να κρύβεται καλά ακόμη, αλλά είναι στο δρόμο. Και αν είσαι παρατηρητικός θα την δεις. Θα την δεις στο γλαστράκι στη δουλειά που ξεχνάτε να ποτίσετε, στην παραλία που θα γεμίζει αισθητά από κόσμο, στο ποδήλατο που θα βγάλεις από την αποθήκη, στην μέρα που θα μεγαλώνει για να ζήσουμε περισσότερο, στη μυρωδιά- κυρίως στη μυρωδιά.
Μου αρέσει η άνοιξη. Ίσως και πιο πολύ από το καλοκαίρι. Μου αρέσει ο συμβολισμός της.
Μετά τα δύσκολα, μετά το κρύο, μετά την ταλαιπωρία σηκώνουμε κεφάλι, ανοίγουμε παράθυρα, βγαίνουμε από το τούνελ. Και ήλιος ξανά!
Μιας και ανήκω σε αυτή την κατηγορία, έχω κάτι σαν ραντάρ που αντιλαμβάνεται την αλλαγή στις εποχές. Εκείνη την ανεπαίσθητη αλλαγή της λεπτομέρειας, κάτι σαν το πέταγμα της πεταλούδας. Ακόμη κι αν είμαστε σε φάση που μαλώνουμε για το πόσες ώρες θα ανάψει το καλοριφέρ με τους παππούδες της πολυκατοικίας, η άνοιξη έρχεται!
Έτσι λοιπόν, πρόσφατα φόρεσα μια κουβέρτα για πανωφόρι και βγήκα στο μπαλκόνι για να δω τι απέμεινε από τις γλάστρες μου- πέρυσι τον Μάιο είχα φτάσει στις 72, όμως με τόσους μήνες παγωνιάς έμειναν 10 φιναλίστ και η βασίλισσα όλων μια μπουκαμβίλια- και για λίγο ο ήλιος μου ζέστανε το πρόσωπο. Και δεν ήταν όπως τις άλλες φορές.
Την επόμενη φορά που θα έχει λίγο καλύτερο καιρό, βγες έξω. Και αν είσαι τυχερός θα μυρίσεις τον αέρα και θα καταλάβεις πως η άνοιξη έρχεται. Μπορεί να κρύβεται καλά ακόμη, αλλά είναι στο δρόμο. Και αν είσαι παρατηρητικός θα την δεις. Θα την δεις στο γλαστράκι στη δουλειά που ξεχνάτε να ποτίσετε, στην παραλία που θα γεμίζει αισθητά από κόσμο, στο ποδήλατο που θα βγάλεις από την αποθήκη, στην μέρα που θα μεγαλώνει για να ζήσουμε περισσότερο, στη μυρωδιά- κυρίως στη μυρωδιά.
Μου αρέσει η άνοιξη. Ίσως και πιο πολύ από το καλοκαίρι. Μου αρέσει ο συμβολισμός της.
Μετά τα δύσκολα, μετά το κρύο, μετά την ταλαιπωρία σηκώνουμε κεφάλι, ανοίγουμε παράθυρα, βγαίνουμε από το τούνελ. Και ήλιος ξανά!
Back To Basics
Μεσημεριανή βόλτα την Κυριακή, στα στενά της Τούμπας. Η Βικτώρια γιορτάζει και μας κάνει το τραπέζι. Μέχρι να φτάσω όμως, μου κρατάνε παρέα τσουγκρίσματα ποτηριών, φωνές παιδιών, και μυρωδιά από σπιτικό φαγητό- ήχοι και μυρωδιές από τα σπίτια της περιοχής.
Ο αέρας τις Κυριακές στις γειτονιές μυρίζει πατάτες φούρνου- και κάθε Κυριακή η γη γεμίζει μυρωδιές από φαγητό της μαμάς από όλες τις κουζίνες του κόσμου.
Ώρες ώρες θα' θελα να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου και να βρω τους γονείς μου να ετοιμάζονται για το Κυριακάτικο τραπέζι. Και πόσο θα ήθελα να ήμουν παιδί, να είχα ανάγκη τα βασικά.
Όσο μεγαλώνεις φορτώνεις την πλάτη σου με τόσα θέλω (ας μη μιλήσω για τα πρέπει).
Όταν το μυαλό σου έχει γεμίσει από πληροφορίες, όταν τα πράγματα σκουραίνουν, πάρε ένα διάλειμμα, και επέστρεψε στα βασικά. Στους δικούς σου ανθρώπους, στα βασικά πράγματα που σε γεμίζουν. Ξεκίνα από το 1, και προσπάθησε να μη χρειάζεσαι 10 για να είσαι ευχαριστημένος. Βack to basics.
Ο αέρας τις Κυριακές στις γειτονιές μυρίζει πατάτες φούρνου- και κάθε Κυριακή η γη γεμίζει μυρωδιές από φαγητό της μαμάς από όλες τις κουζίνες του κόσμου.
Ώρες ώρες θα' θελα να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου και να βρω τους γονείς μου να ετοιμάζονται για το Κυριακάτικο τραπέζι. Και πόσο θα ήθελα να ήμουν παιδί, να είχα ανάγκη τα βασικά.
Όσο μεγαλώνεις φορτώνεις την πλάτη σου με τόσα θέλω (ας μη μιλήσω για τα πρέπει).
Όταν το μυαλό σου έχει γεμίσει από πληροφορίες, όταν τα πράγματα σκουραίνουν, πάρε ένα διάλειμμα, και επέστρεψε στα βασικά. Στους δικούς σου ανθρώπους, στα βασικά πράγματα που σε γεμίζουν. Ξεκίνα από το 1, και προσπάθησε να μη χρειάζεσαι 10 για να είσαι ευχαριστημένος. Βack to basics.
No man is an island
Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι κάτι περίεργο. Αν έπρεπε να πεις πως είναι φτιαγμένες από κάποιο υλικό, ποιο υλικό θα διάλεγες;
.jpg)
Είναι σα γυαλί που σπάει εύκολα, που φαίνονται οι ρωγμές, που το κολλάς και ξανασπάει ή είναι σαν σίδερο, ανθεκτικό που ακόμη κι αν σκουριάσει, μένει άθικτο;
Κοιτώντας τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους καμιά φορά αναρωτιέμαι, τι τους κάνει να με θέλουν στη ζωή τους. Το έχεις δοκιμάσει ποτέ;
Tι τους κάνει να σε συγχωρούν; Τι θα έκανες χωρίς αυτούς; Αυτοί χωρίς εσένα;
Αν καμιά φορά φύγεις, πόσοι θα σε ψάξουν;
Είναι σα γυαλί που σπάει εύκολα, που φαίνονται οι ρωγμές, που το κολλάς και ξανασπάει ή είναι σαν σίδερο, ανθεκτικό που ακόμη κι αν σκουριάσει, μένει άθικτο;
Κοιτώντας τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους καμιά φορά αναρωτιέμαι, τι τους κάνει να με θέλουν στη ζωή τους. Το έχεις δοκιμάσει ποτέ;
Ξέρεις γιατί σε αγαπούν οι άνθρωποι; Τι σε κάνει να τους συγχωρείς όταν κάνουν λάθη;
Αν καμιά φορά φύγεις, πόσοι θα σε ψάξουν;
Πιξελιάσαμε!
Χαζεύουμε τη Θεσσαλονίκη μέσα από τις εικόνες που περνάνε μπροστά από το newsfeed μας.
Όλα τα όμορφα συνηθίζουμε να τα βλέπουμε μέσα από το laptop, μας χωρίζει πάντα μια οθόνη από όλα. Μιλάμε μέσω chat, περπατάμε κοιτώντας το κινητό μας.
Τις μουσικές που ακούμε δεν τις περνάμε καν στο mp3 μας.
Εχουμε γίνει ένα με την οθόνη- φαντάζομαι ανθρώπους στο δρόμο να περιμένουν το λεωφορείο, να ψωνίζουν στο σούπερ μάρκετ, να περπατούν, με ένα pc κολλημένο στα χέρια
τους.
Όλα online. Η τέχνη, η μουσική, το φλερτ, τα χαμόγελα, τα ψώνια, τα βιβλία, οι σειρές μας, οι ταινίες μας.
Εμείς φέτος, πιο πολύ σάρκα, πιο λίγο πίξελ. Είσαι;
Γίνε ένας μικρός ήρωας
Ξέρω ότι μάλλον δεν έχεις ιδιαίτερη όρεξη αυτό το διάστημα. Ξέρω πως θα ήθελες να δείρεις κάποιον, να βρίσεις, να μαλώσεις, να κλάψεις . Αλλά τι θα λεγες να γίνεις ένας μικρός ήρωας;
Μικρός ήρωας είναι αυτός που πηγαίνει στη δουλειά του και πρέπει να αντέξει το κομπλεξικό αφεντικό, αυτός που κάνει υπομονή με δύσκολους ανθρώπους, αυτός που δε το βάζει κάτω όταν όλα πάνε στραβά αλλά ακόμη περισσότερο, μικρός ήρωας είναι αυτός που μοιράζει κουβέρτες σε άστεγους, αυτός που παίρνει μια τυρόπιτα για έναν επαίτη στο δρόμο. Μικρός ήρωας είναι αυτός που θα χαλαλίσει τη Κυριακή του για αναδάσωση, αυτός που θα επιλέξει να ξεβολευτεί και θα πάει να καθαρίσει ένα πάρκο.
Και πόσο τους χρειαζόμαστε αυτούς τους ήρωες, όταν έχουμε μάθει να είμαστε περισσότερο πρωταγωνιστές σε μικρές ιστορίες, αλλά όχι μικροί ήρωες. Το αστείο είναι πως πραγματικά μπορείς να κάνεις κάτι ηρωϊκό χωρίς καν να κουραστείς- τα παλιά σου ρούχα, πήγαινέ τα μέχρι τη γωνία- θα τα πάρουν μέσα σε μερικά λεπτά, τα παλιά σου βιβλία, δώσε τα στη βιβλιοθηκη της περιοχης σου, κάνε ανακύκλωση. Κι αν έχεις χρόνο κάνε εθελοντικά μαθήματα σε άνεργους, πήγαινε μέχρι το γηροκομείο και ρώτησέ τους τι ανάγκες έχουν, οργάνωσε ένα συσσίτιο. Τέτοια. Και αν τα κάνεις, φώναξέ μας να σου δώσουμε ένα χεράκι.
Και πόσο τους χρειαζόμαστε αυτούς τους ήρωες, όταν έχουμε μάθει να είμαστε περισσότερο πρωταγωνιστές σε μικρές ιστορίες, αλλά όχι μικροί ήρωες. Το αστείο είναι πως πραγματικά μπορείς να κάνεις κάτι ηρωϊκό χωρίς καν να κουραστείς- τα παλιά σου ρούχα, πήγαινέ τα μέχρι τη γωνία- θα τα πάρουν μέσα σε μερικά λεπτά, τα παλιά σου βιβλία, δώσε τα στη βιβλιοθηκη της περιοχης σου, κάνε ανακύκλωση. Κι αν έχεις χρόνο κάνε εθελοντικά μαθήματα σε άνεργους, πήγαινε μέχρι το γηροκομείο και ρώτησέ τους τι ανάγκες έχουν, οργάνωσε ένα συσσίτιο. Τέτοια. Και αν τα κάνεις, φώναξέ μας να σου δώσουμε ένα χεράκι.
Στον κόσμο μας.
Έχουμε χαθεί ανάμεσα σε ταινίες του Godard και του Woody Allen, σε άλμπουμ των Calexico και των Rapture.
Περπατάμε και κοιτάμε μπροστά, αλλά το μάτι μας φεύγει και στα αριστερά. Είμαστε σίγουροι πως θα πάμε σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί, αλλά μέχρι να φτάσουμε κάποια φώτα και κάποια μουσική μας έχουν σύρει σε άλλο.
Ξεκινάμε για να δούμε κάποιον, και βλέπουμε άλλους τόσους. Μετά χανόμαστε ανάμεσα σε μεξικάνικες και ιταλικές συνταγές. Μιλάμε για τέχνη, για curators, για αρχιτεκτονική, και για βιβλία.
Οργανώνουμε ταξίδια και εκδρομές, και μιλάμε με τις ώρες για τον έρωτα, ενώ έξω ο κόσμος χάνεται. Βγάζουμε λίστες με τα best of: καλύτερα τραγούδια της χρονιάς που έφυγε, καλύτερα συγκροτήματα, καλύτερες ταινίες, καλύτερες παραστάσεις.
Ψάχνουμε συνέχεια τα καλύτερα. Και μετά γελάμε με τα χειρότερα :τα χειρότερα live, τις χειρότερες ταινίες, τις χειρότερες στιγμές στην τηλεόραση. Είναι φοβερό πώς γίνεται ταυτόχρονα να νιώθουμε πως όλα γύρω μας διαλύονται, αλλά μετά από 5 λεπτά σχεδιάζουμε διακοπές και συναυλίες.
Μας αρέσει να βάζουμε τα πράγματα σε κατηγορίες. Μας αρέσει να βάζουμε ταμπέλες σε αισθήματα. Και μετά ερωτευόμαστε και ψάχνουμε να συγκρίνουμε τα συναισθήματά μας με του άλλου, να δούμε ποιός αγαπά περισσότερο, ποιός εκφράζεται περισσότερο, ποιός μιλάει λιγότερο, ποιός φεύγει νωρίτερα, ποιός δεν φεύγει ποτέ.
Και όταν κάποιος φεύγει, ο κόσμος χάνεται. Και όταν κάποιος έρχεται και ερωτευόμαστε πάλι, όλα είναι όμορφα. Η πόλη χρωματιστή, η πίεση στη δουλειά παιχνίδι, γελάς πολύ, οι μέρες κυλούν σα νερό σε αυλάκι, και η άνοιξη έρχεται κάπως νωρίτερα.
Περπατάμε και κοιτάμε μπροστά, αλλά το μάτι μας φεύγει και στα αριστερά. Είμαστε σίγουροι πως θα πάμε σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί, αλλά μέχρι να φτάσουμε κάποια φώτα και κάποια μουσική μας έχουν σύρει σε άλλο.
Ξεκινάμε για να δούμε κάποιον, και βλέπουμε άλλους τόσους. Μετά χανόμαστε ανάμεσα σε μεξικάνικες και ιταλικές συνταγές. Μιλάμε για τέχνη, για curators, για αρχιτεκτονική, και για βιβλία.
Οργανώνουμε ταξίδια και εκδρομές, και μιλάμε με τις ώρες για τον έρωτα, ενώ έξω ο κόσμος χάνεται. Βγάζουμε λίστες με τα best of: καλύτερα τραγούδια της χρονιάς που έφυγε, καλύτερα συγκροτήματα, καλύτερες ταινίες, καλύτερες παραστάσεις.
Ψάχνουμε συνέχεια τα καλύτερα. Και μετά γελάμε με τα χειρότερα :τα χειρότερα live, τις χειρότερες ταινίες, τις χειρότερες στιγμές στην τηλεόραση. Είναι φοβερό πώς γίνεται ταυτόχρονα να νιώθουμε πως όλα γύρω μας διαλύονται, αλλά μετά από 5 λεπτά σχεδιάζουμε διακοπές και συναυλίες.
Μας αρέσει να βάζουμε τα πράγματα σε κατηγορίες. Μας αρέσει να βάζουμε ταμπέλες σε αισθήματα. Και μετά ερωτευόμαστε και ψάχνουμε να συγκρίνουμε τα συναισθήματά μας με του άλλου, να δούμε ποιός αγαπά περισσότερο, ποιός εκφράζεται περισσότερο, ποιός μιλάει λιγότερο, ποιός φεύγει νωρίτερα, ποιός δεν φεύγει ποτέ.
Και όταν κάποιος φεύγει, ο κόσμος χάνεται. Και όταν κάποιος έρχεται και ερωτευόμαστε πάλι, όλα είναι όμορφα. Η πόλη χρωματιστή, η πίεση στη δουλειά παιχνίδι, γελάς πολύ, οι μέρες κυλούν σα νερό σε αυλάκι, και η άνοιξη έρχεται κάπως νωρίτερα.
Κάτω από το κλουβί
Στο δρόμο μας, στο εστιατόριο της γωνίας, υπάρχει πάντα κρεμασμένο ένα κλουβάκι με χαριτωμένο
καρδερινάκι. Κάτω από το κλουβί, τριγυρνά κάθε τόσο μια γάτα.
Κάθεται ακριβώς από κάτω του, το κοιτά, το περιμένει. Περιμένει να γίνει κάτι- να πέσει το κλουβί, να φύγει το πουλί, να βρει τρόπο να ανέβει αυτή και να το φτάσει.
Κάθε φορά που πηγαίνω παρατηρώ την ίδια εικόνα. Η γάτα κοιτά προς τα πάνω κάθε φορά που η καρδερίνα κουνά τα φτερά της ή αλλάζει θέση. Και στέκεται εκεί, με τις ώρες.
Μου θύμισε τους ανθρώπους που έχω και έχεις στη ζωή σου, εκείνους που περιμένουν στη γωνία, κάτω από το κλουβί σου, για τη λάθος κίνηση.Αυτούς που ανυπομονούν να πέσεις, να κάνεις το λάθος, να δείξεις αδυναμία.
Αυτούς που θα βρουν τρόπο να ανέβουν επάνω σε τραπέζια, καρέκλες, να κρεμαστούν από κάγκελα, για να φτάσουν το κλουβί σου. Αυτούς που ανυπομονούν να κάνεις λάθος για να σε φάνε.
Aυτούς δεν θα τους γλιτώσεις ποτέ. Κάνε όμως σαν να μην υπάρχουν και συνέχισε να κελαηδάς.
Ζήτω οι αποτυχίες
Στις 13 Οκτωβρίου γιορτάζουμε την αποτυχία. Η Failure Day ξεκίνησε από τη Φινλανδία όμως θα έπρεπε να γιορτάζεται παντού, ειδικά στην Ελλάδα. Από λάθη άλλο τίποτα.
Είναι όπως λένε εξαιρετική μέρα για να πεις την ιστορία σου, να κοιτάξεις κατάματα την αποτυχία σου, να της χαμογελάσεις, και να την στείλεις στον αγύριστο.
Γιατί κανείς δεν γλιτώνει από τις αποτυχίες. Έρχονται και σε ρίχνουν κάτω.
Πρέπει να αλλάξουμε την κουλτούρα της αποτυχίας λένε. Το πώς την αντιλαμβανόμαστε και πώς τη χειριζόμαστε. Οι καλύτερες ιδέες ξεπήδησαν μέσα από προβλήματα, τα λάθη προσφέρουν γνώσεις. Γιατί όσο δεν αναγνωρίζεις τα λάθη σου, δεν βρίσκεις τη λύση, και τότε χάνεις τελείως το παιχνίδι. Και μάλιστα όπως πρεσβεύουν και όλοι οι επιτυχημένοι, όποιος πιστεύει πως δεν θα αποτύχει ποτέ, είναι αυτός που αποτυγχάνει χειρότερα από όλους.
Βγες έξω λοιπόν το Σάββατο, πάρε μια βαθιά ανάσα, πες «ζήτω τα λάθη μου», πιες ένα ποτήρι κρασί, αποχαιρέτα την αποτυχία σου και ορκίσου πως την επόμενη φορά θα πιεις για να γιορτάσεις την επιτυχία σου. Και μη ξεχνάς αυτό που έχει πει ο Woody: Αν δεν αποτυγχάνεις ποτέ, δεν έχεις κάνει τίποτα πρωτοπόρο.
Μποσα νόβα Σεπτεμβρίου
Ο Σεπτέμβριος σε βρίσκει λίγο ντεφορμέ έτσι δεν είναι;
Το χρώμα σου αρχίζει να φεύγει, το μυαλό σου ακόμα δεν επέστρεψε, ψάχνεις δουλειά, ή επιστρέφεις με (όχι τόσο όσο χρειάζεται) όρεξη σε αυτήν που έχεις, τα μαλλιά σου έχουν ψαλίδα, τα νύχια σου έχουν καταστραφεί από τις θάλασσες και τις αμμουδιές, η καρδιά σου έχει βρει σκιά κάτω από ένα δέντρο στους Παξούς και έμεινε εκεί μέχρι να χειμωνιάσει.
Οι σελίδες των βιβλίων σου είναι παραμορφωμένες από τη θάλασσα. Οι καρτ ποστάλ που έστειλες έφτασαν, ψάχνεις απεγνωσμένα ελεύθερο Σαββατοκύριακο για να φύγεις ξανά.
Όμως σε λίγες μέρες, παίρνεις τα πάνω σου, ξαναφτιάχνεις διάθεση και πρόγραμμα, πίνεις τον πρώτο γαλλικό καφέ και επανέρχεσαι στη φάση όπου είσαι έτοιμος να αδράξεις τη μέρα, να στίψεις την πέτρα, να κατατροπώσεις εχθρούς, να βάλεις καινούργιους στόχους, να γίνεις ένας σύγχρονος ήρωας πόλης. Μπορεί όμως και να το καθυστερήσεις, αν σου προτείνουν "μία ακόμη βουτιά". Γιατί ποιος νοιάζεται για τους ήρωες όταν μπορεί ακόμη να ξαπλώσει στο νερό;
Καλοκαίρια και χειμώνες
Αυτό το καλοκαίρι ήρθε και δεν το πήρε χαμπάρι κανείς πότε έφυγε.
Χτύπησε την πόρτα, μπήκε στο σπίτι σου, γύρισε στα δωμάτιά σου και στα βράδια σου και ένα πρωί που δεν μπορείς να θυμηθείς και πότε ακριβώς, έφυγε πατώντας στις μύτες των ποδιών.
Το συναντούσες κάποιες Κυριακές που είχες χρόνο να σταματήσεις όσα κάνεις και να λιαστείς, το συναντούσες κάτι ρομαντικά βράδια που ήθελες εκείνο το τεράστιο φεγγάρι για να πεις τα "σαγαπώ" σου, και το έζησες έντονα εκείνο το βράδυ που έπεφταν τα αστέρια- άσχετο αν δεν μπόρεσες να δεις κανένα να πέφτει.
Κάποτε τα καλοκαίρια σου είχαν άμμο στα δάχτυλα των ποδιών και αλάτι στις βλεφαρίδες σου. Κάποτε να πάρει, τα καλοκαίρια σου διέφεραν από τους χειμώνες σου. Κρατούσαν όσο 100 μέρες, ή όσο 90 παγωτά ή όσο 70 βουτιές. Και κάθε μέρα ήταν διαφορετική.
Μίκρυναν τα καλοκαίρια ή μεγαλώσαμε εμείς;
Δώσε μου λίγο καλοκαίρι
Ένα θερινό σινεμά, λίγη άμμο για τα δάχτυλα των ποδιών μου, λίγο αντηλιακό για τη μύτη μου.
Δώσε μου λίγη σιτρονέλα, λίγα λεφτά για να πάω ως την Χαλκιδική, λίγο χρόνο μακριά από την δουλειά, και δυο-τρεις ταινίες.
Δώσε μου και ένα μπαλκόνι για να κάνω όνειρα θερινής νυκτός.
Δώσε μου λίγη υπομονή να αντέξω μέχρι το καλοκαίρι.
Έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές.
Πρωινό ξύπνημα από τον ήλιο στην παραλία
ανοίγεις τα μάτια σου, μυρίζεις παντού λουλούδια
ακούς μόνο μουσικές και θρόισμα φύλλων, και το σύρσιμο των κυμάτων στην παραλία.
Χέρια που δένονται
καρδιές που δένονται
άνθρωποι που δένονται
φόβοι που λύνονται
Και μετά χειμώνας και καρδιές με σταλαχτίτες, παγωμένες μύτες και χέρια, παγωμένοι άνθρωποι, και πάγος στις άκρες των δαχτύλων μας
Και περιμένεις να ξυπνήσεις μια μέρα στην παραλία. Έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές.
Λάθη.
Κάποτε είχα διαβάσει σε έναν τοίχο τη φράση " Φρόντισε να κάνεις πολλά λάθη". Και τελικά διαπιστώνω πως έχει μια διεστραμμένη βάση αυτή η θεωρία. Τα λάθη που κάνουμε στη ζωή μας, παύουν να είναι λάθη αν τα διορθώσουμε σωστά.
O Jan Vormann ανέλαβε να διορθώσει σημεία στα κτίρια ενός μικρού χωριού στην Ιταλία, και κοίτα να δεις πόσο όμορφο είναι. Το λάθος έγινε σωστό. Οι αποφάσεις που μας οδηγούν σε λάθος σχέσεις, λάθος επιλογές, λάθος σπουδές, λάθος δουλειές, αν τις καταλάβουμε νωρίς και τις αλλάξουμε, αποδεικνύονται σχεδόν θησαυρός.
Οι λανθασμένες κινήσεις σου δίνουν τη δυνατότητα να φτάσεις στα άκρα τον εαυτό σου, να τον ξεβολέψεις, να ανοίξεις καινούργιους δρόμους. Ας μη γελιόμαστε, έκανες λάθη, και ένας θεός ξέρει πόσα ακόμη θα κάνεις.
Το λάθος τεστάρει. Το λάθος ξεσκαρτάρει σχέσεις, φίλους, καταστάσεις.
Καμιά φορά η λάθος επιλογή σε οδηγεί στο σωστό σημείο. Και αφού το λάθος έγινε, πάει τώρα, το έκανες, κλαψ λυγμ, βρε τι πάθαμε, τι κακό μας βρήκε, μπλαμπλα.
Μετά όμως αφού χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, τι; Δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν το κλάμα πάνω από την καρδάρα με το χυμένο γάλα. Αντ' αυτού δες τις επιλογές σου από εδώ και πέρα. Αν "όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη", τότε σίγουρα δεν πήραν όλοι την ευθεία οδό, αλλά όλοι, κάπως τελικά, έφτασαν εκεί. Κοίτα εδώ. Χαλασμένος τοίχος, διορθώνεται με λέγκο, γίνεται έργο τέχνης. Γι' αυτό σου λέω.
θαλασσινό
[καρπούζι, σιτρονέλα, καλαμπόκι, βρεγμένο περιοδικό, αντηλιακο]
[Και οι άνθρωποι αλλάζουν, κάνουν νέες παρέες και ερωτεύονται ξανά. Και πόσο αστεία φαίνονται όλα όταν βλέπεις τους ανθρώπους να kάνουν όσα έλεγαν πως δεν θα κάνουνε ποτέ. Και πόσο υπέροχα είναι όταν βλέπεις τον εαυτό σου να κάνει πράγματα που δεν τολμούσε να ονειρευτεί.]
[Και λίγο σκέφτεσαι πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν ακόμα και τη τελευταία στιγμή]
[Και μετά είναι καλοκαίρι και βρίσκεσαι με χωμένα τα πόδια σε μια άγνωστη μέχρι χτες αμμουδιά, χαμογελάς, νιώθεις πλήρης]
[Και μια μέρα γεμίζεις τα ντουλάπια σου με πράγματα, πλένεις ρούχα, σφουγγαρίζεις, ποτίζεις λουλούδια και η ζωή σου φτιάχνει για να υποδεχτεί έναν νέο άνθρωπο]
[και καμιά φορά ένα τραγούδι μπορεί να σε βοηθήσει να κάνεις την αρχή]
[καμιά φορά και το τέλος]
η ώρα περνάει, τα χρόνια περνάνε, ο Ιούλιος θα τελειώσει
Μέχρι να συνηθίσεις το καλοκαίρι, αυτό φτάνει στη μέση του. Και λίγο πριν τον Αύγουστο σηκώνεις κεφάλι και αποφασίζεις να το ζήσεις.
[τη μία μέρα είσαι στο γραφείο............την άλλη μέρα σε μια μακρινη παραλία]
[να έχεις γύρω σου ανθρώπους που θα σε πάνε σε μια μακρινή παραλία]
Φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς.
Θαύματα
Έρχεται εκείνη η ώρα που θα μείνουν 60 λεπτά για να αλλάξει ο χρόνος. Ο χρόνος που μπορεί να σου πήρε πράγματα, ανθρώπους και στιγμές.
Και έρχεται ο επόμενος που τον περιμένεις πώς και πώς, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο.
Και ελπίζεις πως η ζωή θα συμφωνήσει μαζί σου. Γιατί η ζωή θα σε ειρωνευτεί, τη στιγμή που νομίζεις πως ελέγχεις την κατάσταση. Η ζωή θα σου χαλάσει τα σχέδια, και τη στιγμή που σκέφτεσαι να τα παρατήσεις, η ζωή θα σου φέρει τα πάνω κάτω και θα τα φτιάξει όλα, με μια μικρή -ελάχιστη- αλλαγή.
Η ζωή μπορεί να φέρει μπροστά σου σε δευτερόλεπτα απίστευτα θαύματα.
Καμιά φορά όλα είναι θέμα οπτικής - αν παίρνεις χαμπάρι όσα καλά σου συμβαίνουν, πώς αντιλαμβάνεσαι όσα συνέβησαν, και πώς αντιμετωπίζεις τα άσχημα. Και όταν τα πράγματα αγριέψουν, φρόντισε να έχεις ανθρώπους δίπλα σου. Αυτοί είναι η μόνη μας περιουσία.
Είσαι ζωντανός, είσαι υγιής. Αυτά στα έδωσε η τύχη. Όλα τα άλλα είναι δική σου υπόθεση.
Πάμε να φτιάξουμε τις ζωές μας. Que sera, sera.
Οι κανόνες της νέας σου ζωής
Ή όσα θα ήθελες να σου πουν νωρίτερα όταν ήσουν μικρός, πριν τα μάθεις μόνος σου. Πάρε βαθιά ανάσα, είναι πολλά.
Ζήσε την ηλικία σου όπως πρέπει. Αν δεν κάνεις αυτά που πρέπει στην ώρα τους, θα σε κυνηγούν μια ζωή μασκαρεμένα σε "έπρεπε" και "αν".
Να κάνεις παρέα με ανθρώπους που μπορούν να σε πάνε μπροστά. Φτάνει με αυτούς που σε κρατήσαν πίσω.
Μην ανησυχείς πολύ για το τι θα γίνει στο μέλλον σου, γιατί πραγματικά δεν μπορείς καν να φανταστείς τι θα βρεις στο δρόμο σου.
Ξέρεις τι πρέπει να δοκιμάσεις σίγουρα; Αυτά που φοβάσαι. Δεν φαντάζεσαι πόσο θα αλλάζεις κάθε φορά που θα προκαλείς τον εαυτό σου.
Mάθε να ιεραρχείς. Ανθρώπους, καταστάσεις, λόγους για να στεναχωριέσαι,λόγους για να χαίρεσαι. Προσπάθησε να εστιάσεις στο τελευταίο.
Άκου δυνατά μουσική. Απενοχοποίησε τα τραγούδια. Φέτος άκου δυνατά τα τραγούδια που ακούς κρυφά στο δωμάτιό σου. Κανείς δεν θα σου πει ποιός θα είσαι ή πώς θα είσαι.
Οι χαρούμενοι άνθρωποι αν προσέξεις, είναι εκείνοι που δίνουν μικρή σημασία στους άλλους.
Σίγουρα πρέπει να πιστέψεις πως, αν μπορεί κάποιος άλλος, τότε μπορείς κι εσύ.
Η μοίρα έχει φροντίσει να μας δώσει τα πάντα σε αναλογίες περίεργες, τέτοιες που, όταν έχουμε κάτι λιγότερο, σίγουρα κάτι άλλο μέσα μας είναι περισσότερο, έτσι ισοφαρίζεις την κατάσταση.
Η μοίρα έχει φροντίσει να μας δώσει τα πάντα σε αναλογίες περίεργες, τέτοιες που, όταν έχουμε κάτι λιγότερο, σίγουρα κάτι άλλο μέσα μας είναι περισσότερο, έτσι ισοφαρίζεις την κατάσταση.
Μπορείς να πετύχεις κάτι με πολλούς τρόπους, αυτό να θυμάσαι.
Να θυμάσαι πως αυτό που ζητάμε όλοι μας είναι η αγάπη. Η ψυχολογία λέει πως
τα χρόνια που ωριμάζουμε είναι τα χρόνια που αποδεχόμαστε πως θα αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε. Και θα ρισκάρουμε να φάμε τα μούτρα μας. Και θα έχει πλάκα.
Αν μπορείς, σταμάτα τα ψέματα. Κυρίως στον εαυτό σου.
Θα μπορούσες να είσαι περισσότερο θετικός. Αλήθεια, στο τέλος όλα πηγαίνουν καλά.Μην γκρινιάζεις τόσο. Γύρω σου υπάρχουν άτομα που περνάνε χειρότερα από σένα.
Όσος λίγος κι αν είναι ο χρόνος σου, πήγαινε πάντα να επισκέπτεσαι τους δικούς σου. Και τη γιαγιά σου και τον παππού σου. Να κρατάς τους φίλους σου κοντά σου. Αν δεν έχεις, να κάνεις φίλους.
Όλοι έχουμε κακές μέρες, σε κανέναν δεν πηγαίνουν τα πράγματα πάντα καλά. Εσύ δεν θα είσαι η εξαίρεση και αυτό αν το σκεφτείς είναι ανακουφιστικό. Μη ξεχνάς πως αυτό που καθορίζει ποιοι είμαστε είναι το πώς διαχειριζόμαστε την πτώση μας.
Τι σε απομακρύνει από τον ιδανικό σου εαυτό;
.jpg)
Μην εγκλωβίζεσαι σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές.
Ζήτησε συγγνώμη και πες "σε αγαπάω" σε ανθρώπους που ξέχασες να το πεις. Για να νιώθεις πως τα είπες όλα.
Άσε τον εαυτό σου να εκτεθεί, δείξε ποιός είσαι, πάτα πόδι, διεκδίκησε. Τώρα. Χτες.
Γράψε ένα γράμμα και όχι ένα βιαστικό mail.
Μάζεψε την παρέα σου και μαγείρεψέ τους, δείξτους πως χαίρεσαι που τους έχεις κοντά σου.
Κάνε πράγματα που θα σε κρατάν συγκεντρωμένο. Φύτεψε λουλούδια. Απομακρύνσου από την τεχνολογία για μία μέρα.
Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου. Αν θες, διόρθωσε ό,τι μπορείς. Αν δεν μπορείς, απλά σκέψου πως όλοι έχουμε κάνει λάθη.Αγάπησε κάποιον.
Μην ερωτεύεσαι συνέχεια επιπόλαια.
Ταξίδεψε. Δεν θα σαι ο ίδιος όταν γυρίσεις πίσω.
Φύγε αύριο για ταξίδι, πάρε τα ρίσκα σου.
.jpg)
Απλοποίησε τις καταστάσεις και μάθε να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις. Τις περισσότερες φορές τα πράγματα είναι όπως φαίνονται.
Προχώρα μπροστά, όσο κι αν σου φαίνεται δύσκολο. Ακόμα και αν δεν μπορείς. Προχώρα και θα το βρείς τον τρόπο. Πάντα τον βρίσκουμε.
Να γίνεις ευτυχισμένος. Και αυτό γίνεται μόνο όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους να σε αγαπάνε. Αξίωμα.
Subscribe to:
Posts (Atom)