Tα Σαββατοκύριακα είναι δύο μέρες με μεγάλες προσδοκίες. Σχεδόν όσο μεγάλες είναι οι προσδοκίες των διακοπών.
Γιατί είναι εκείνες οι δύο μέρες που περιμένω να ξυπνήσω νωρίς για να ζήσω όσα δεν μπορώ να ζήσω μέσα στην εβδομάδα.
Γιατί μπορεί η Δευτέρα από την Παρασκευή να απέχει μια αιωνιότητα και μια μέρα, αλλά η Παρασκευή από τη Δευτέρα απέχει μόλις μερικές ανάσες.
Μόνο που δεν ξέρω τι θέλω να ζήσω εξτρα τα Σαββατοκύριακα, και μέχρι να το βρω έχει έρθει η Κυριακή.
Όταν ξυπνάω νωρίς καταλήγω να περιμένω τους άλλους να ξυπνήσουν, κι όταν αργώ να ξυπνήσω, έχει ήδη φύγει η μισή μέρα.
Ιδανικά θα ήθελα να δω όσους έχω να δω καιρό αλλά και να δω τους δικούς μου ανθρώπους, να φάω, να πιω, να δω νέα πράγματα, να ξεκουραστώ αλλά και να κουραστώ το βράδυ ξενυχτώντας, να μιλήσω με γνωστούς αλλά και να απομονωθώ, να γυμναστώ αλλά και να ρεμπελιάσω, να πάω εκδρομή και να μην πάω τελικά, να τους δω όλους και να μη δω κανένα λιώνοντας στο ιντερνετ.
Είναι αυτό κατάσταση;
Και είναι και αυτό που νιώθεις πως χάνεις τη ζωή μέσα από τα χέρια σου, φεύγει και οι μέρες γλιστράνε και εσύ ακόμη να κάνεις όσα θέλεις. Γιατί ξεχνιέσαι κάπου αλλού.
Τη στιγμή που σου γράφω είμαι με τον καφέ στο χέρι, με τις πιτζάμες, έτοιμη να αδράξω τη μέρα του Σαββάτου. Μάντεψε που θα είμαι σε 5 ώρες από τώρα.
