Μιας και ανήκω σε αυτή την κατηγορία, έχω κάτι σαν ραντάρ που αντιλαμβάνεται την αλλαγή στις εποχές. Εκείνη την ανεπαίσθητη αλλαγή της λεπτομέρειας, κάτι σαν το πέταγμα της πεταλούδας. Ακόμη κι αν είμαστε σε φάση που μαλώνουμε για το πόσες ώρες θα ανάψει το καλοριφέρ με τους παππούδες της πολυκατοικίας, η άνοιξη έρχεται!
Έτσι λοιπόν, πρόσφατα φόρεσα μια κουβέρτα για πανωφόρι και βγήκα στο μπαλκόνι για να δω τι απέμεινε από τις γλάστρες μου- πέρυσι τον Μάιο είχα φτάσει στις 72, όμως με τόσους μήνες παγωνιάς έμειναν 10 φιναλίστ και η βασίλισσα όλων μια μπουκαμβίλια- και για λίγο ο ήλιος μου ζέστανε το πρόσωπο. Και δεν ήταν όπως τις άλλες φορές.
Την επόμενη φορά που θα έχει λίγο καλύτερο καιρό, βγες έξω. Και αν είσαι τυχερός θα μυρίσεις τον αέρα και θα καταλάβεις πως η άνοιξη έρχεται. Μπορεί να κρύβεται καλά ακόμη, αλλά είναι στο δρόμο. Και αν είσαι παρατηρητικός θα την δεις. Θα την δεις στο γλαστράκι στη δουλειά που ξεχνάτε να ποτίσετε, στην παραλία που θα γεμίζει αισθητά από κόσμο, στο ποδήλατο που θα βγάλεις από την αποθήκη, στην μέρα που θα μεγαλώνει για να ζήσουμε περισσότερο, στη μυρωδιά- κυρίως στη μυρωδιά.
Μου αρέσει η άνοιξη. Ίσως και πιο πολύ από το καλοκαίρι. Μου αρέσει ο συμβολισμός της.
Μετά τα δύσκολα, μετά το κρύο, μετά την ταλαιπωρία σηκώνουμε κεφάλι, ανοίγουμε παράθυρα, βγαίνουμε από το τούνελ. Και ήλιος ξανά!
