Στο βιβλίο του Σοπενχάουερ η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο "είναι η τέχνη του να λογομαχεί κανείς - και να λογομαχεί με τέτοιο τρόπο ώστε να υπερασπίζεται επαρκώς τις θέσεις του, είτε έχει δίκιο είτε άδικο".
Και σαν να ήθελε να διαβεβαιώσει τους αναγνώστες του ότι το εννοούσε ειλικρινά αυτό, πρόσθεσε: "Σε μια αντιπαράθεση, πρέπει να αγνοήσουμε την αντικειμενική αλήθεια, ή μάλλον να την εκλάβουμε ως μια τυχαία συγκυρία, και να επικεντρωθούμε μόνο στην υπεράσπιση της θέσης μας και στην αντίκρουση της θέσης του αντιπάλου".
Ποιος μπορεί να σε κρίνει σωστά και αντικειμενικά, όταν όλοι φιλτράρουμε τις καταστάσεις μέσα από τα δικά μας μάτια;
Το πρόβλημα είναι λοιπόν ακριβώς αυτό. Μεγαλώνουμε προσπαθώντας να πούμε και όχι να ακούσουμε, να βρούμε το δίκιο μας, χωρίς να το δίνουμε στους άλλους. Όχι ότι μπορείς να το κάνεις πάντα, όχι ότι ξέρεις πάντα το σωστό, δεν είναι ότι έχεις τις απαντήσεις, ούτε ότι μπορείς πάντα να διακρίνεις πού τελειώνει το δίκιο των άλλων και ξεκινά το δικό σου το δρόμο του.
"Αν η ανθρώπινη φύση δεν ήταν ποταπή, αλλά απόλυτα έντιμη, θα έπρεπε σε κάθε αντιπαράθεση να αποβλέπουμε μόνο στην αποκάλυψη της αλήθειας".
Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.