Είναι φοβερό το πόσο διαφορετικά αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Σε πόσους παράλληλους κόσμους σκοντάφτουμε κάθε μέρα, και πόσες διαφορετικές αλήθειες έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
Είναι ακόμη πιο φοβερό το πώς διαφωνούμε και πώς καταλήγουμε να τα ξαναβρίσκουμε όταν βλέπουμε τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Τι κάνει τους ανθρώπους τελικά να συμφωνούν σε μια κοινή πραγματικότητα όταν έχουν ξεκινήσει από δύο διαφορετικές αλήθειες;
Κι όταν τελικά πιστεύεις κάτι εντελώς διαφορετικό με τον άλλο, τι σε κάνει να αλλάζεις γνώμη; Τι σε κάνει να λες "ας βρεθούμε κάπου στη μέση"; Τι σε κάνει να αναθεωρείς, να το ξανασκέφτεσαι;
Αυτό που τα αλλάζει όλα, που τα κάνει όλα απλά και ξεκάθαρα είναι η διάθεσή σου. Η διάθεση/πρόθεση που έχεις να αφήσεις πίσω σου τη δική σου κοσμοθεωρία και να συναντήσεις λίγο πιο πέρα μια κοινή πραγματικότητα με κοινές συντεταγμένες σε ένα δρόμο που είναι και αυτοί που αγαπάς ή θέλεις εν πάσει περιπτώσει να έχεις δίπλα σου.
Γιατί καμιά φορά, όσο κι αν σκίζεις τα ιμάτιά σου και επιμένεις, δεν έχει σημασία τόσο αν έχεις δίκιο ή άδικο, δεν έχει σημασία αν πιστεύεις πως εσύ κατέχεις την απόλυτη αλήθεια . Σημασία έχει καμιά φορά να έχεις απλώς περισσότερο εμπιστοσύνη στην καλή καρδιά των ανθρώπων.
Γιατί διάολε, αν δεν δίνουμε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης σε όσα πιστεύουμε, αν δεν βλέπουμε πέρα από τη γυάλα μας, βλέπουμε τον κόσμο πέρα για πέρα λάθος. Και το χειρότερο, είμαστε εντελώς μόνοι.
