Στο δρόμο μας, στο εστιατόριο της γωνίας, υπάρχει πάντα κρεμασμένο ένα κλουβάκι με χαριτωμένο
καρδερινάκι. Κάτω από το κλουβί, τριγυρνά κάθε τόσο μια γάτα.
Κάθεται ακριβώς από κάτω του, το κοιτά, το περιμένει. Περιμένει να γίνει κάτι- να πέσει το κλουβί, να φύγει το πουλί, να βρει τρόπο να ανέβει αυτή και να το φτάσει.
Κάθε φορά που πηγαίνω παρατηρώ την ίδια εικόνα. Η γάτα κοιτά προς τα πάνω κάθε φορά που η καρδερίνα κουνά τα φτερά της ή αλλάζει θέση. Και στέκεται εκεί, με τις ώρες.
Μου θύμισε τους ανθρώπους που έχω και έχεις στη ζωή σου, εκείνους που περιμένουν στη γωνία, κάτω από το κλουβί σου, για τη λάθος κίνηση.Αυτούς που ανυπομονούν να πέσεις, να κάνεις το λάθος, να δείξεις αδυναμία.
Αυτούς που θα βρουν τρόπο να ανέβουν επάνω σε τραπέζια, καρέκλες, να κρεμαστούν από κάγκελα, για να φτάσουν το κλουβί σου. Αυτούς που ανυπομονούν να κάνεις λάθος για να σε φάνε.
Aυτούς δεν θα τους γλιτώσεις ποτέ. Κάνε όμως σαν να μην υπάρχουν και συνέχισε να κελαηδάς.
