Tις Κυριακές με πιάνει μελαγχολία.
Ξεκινώ τη μέρα χαρούμενη, βάζω ζεστό καφέ στο φλιτζάνι, ακούω μουσική, διαβάζω βιβλία ή ξεχνιέμαι στο ίντερνετ, έπειτα μαγειρεύω και τρώμε. Και μετά μελαγχολία. ΜΠΑΜ!
Ακριβώς το απόγευμα εκεί γύρω στις 5, η διάθεσή μου πέφτει κατακόρυφα. Αύριο σχολείο. Ή σαν σχολείο.
Το σύνδρομο "Sunday Night Blues". Μια κατάσταση που όπως λένε οι επιστήμονες πλήττει τους υπαλλήλους γραφείου και σου δημιουργεί στεναχώρια, άγχος για την εβδομάδα που έρχεται και καμιά φορά σε πιάνει από το Σάββατο το βράδυ.
Θυμάμαι πως από τότε που πήγαινα ακόμη και νηπιαγωγείο, την Κυριακή ήταν το χειρότερό μου. Μετά τις ειδήσεις των 8 ερχόταν η ώρα για ύπνο. Και έπειτα που πήγαινα πολύ αργότερα για ύπνο, με έσωζε από την κατάθλιψη η Κυριακάτικη ταινία στην τηλεόραση, όλες αυτές οι rom com που παιζόντουσαν στις 9 και μέχρι τις 11 με κρατούσαν σε φόρμα.
Μετά ύπνος γιατί "αύριο σχολείο". Και τώρα που "αύριο δουλειά" πάλι τα ίδια.
Μάλλον δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το μαρτύριο της Κυριακής. Εκτός κι αν έχει καλή ταινία στην τηλεόραση.
[μην ανοίξω τώρα το θέμα 'Δευτέρα πρωί]
