Ο Σεπτέμβριος σε βρίσκει λίγο ντεφορμέ έτσι δεν είναι;
Το χρώμα σου αρχίζει να φεύγει, το μυαλό σου ακόμα δεν επέστρεψε, ψάχνεις δουλειά, ή επιστρέφεις με (όχι τόσο όσο χρειάζεται) όρεξη σε αυτήν που έχεις, τα μαλλιά σου έχουν ψαλίδα, τα νύχια σου έχουν καταστραφεί από τις θάλασσες και τις αμμουδιές, η καρδιά σου έχει βρει σκιά κάτω από ένα δέντρο στους Παξούς και έμεινε εκεί μέχρι να χειμωνιάσει.
Οι σελίδες των βιβλίων σου είναι παραμορφωμένες από τη θάλασσα. Οι καρτ ποστάλ που έστειλες έφτασαν, ψάχνεις απεγνωσμένα ελεύθερο Σαββατοκύριακο για να φύγεις ξανά.
Όμως σε λίγες μέρες, παίρνεις τα πάνω σου, ξαναφτιάχνεις διάθεση και πρόγραμμα, πίνεις τον πρώτο γαλλικό καφέ και επανέρχεσαι στη φάση όπου είσαι έτοιμος να αδράξεις τη μέρα, να στίψεις την πέτρα, να κατατροπώσεις εχθρούς, να βάλεις καινούργιους στόχους, να γίνεις ένας σύγχρονος ήρωας πόλης. Μπορεί όμως και να το καθυστερήσεις, αν σου προτείνουν "μία ακόμη βουτιά". Γιατί ποιος νοιάζεται για τους ήρωες όταν μπορεί ακόμη να ξαπλώσει στο νερό;
