Ένα σύμπαν από δάκρυα

Καμιά φορά λες δεν μπορεί, όταν θες κάτι τόσο πολύ, τόσο πολύ που μπορείς να κινήσεις βουνά, δεν μπορεί, το σύμπαν θα αναγκαστεί να στο φέρει, γιατί θα φοβηθεί πως μπορείς να διαλύσεις την ισορροπία του κόσμου με το πείσμα σου.

Και άλλη φορά γίνεται αυτό: κλαις ανήμπορος μπροστά στη μοίρα σου. Και σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ καλύτερο αν γινόταν, αντί να τρέχουν τα δάκρυα έξω από εσένα, να έβρεχαν μέσα τις εικόνες, τις λέξεις και τις σκέψεις και να τις έσβηναν. Και μετά από τόσο κλάμα, θα είχες ξεβάψει ό,τι σε πόνεσε.


Θα το είχες ξεβάψει εσύ με τα ίδια σου τα δάκρυα.