on_line


Καθόταν για  ώρα μπροστά στον υπολογιστή της, έχοντας πάθει ιντερνετική αγκύλωση. Όχι μόνο στα χέρια της, αλλά και  στο μυαλό της. 
δε σου λείπουν τα Χριστούγεννα που ήθελες μόνο το δώρο σου;
Ας μη μιλήσουμε  για τη ζωή της.

 Όσα όμορφα έβλεπε στο pc της τα κοιτούσε για ώρες, τα συζητούσε μέσω chat, τα ανέλυε μέσω forum, και τα επεξεργαζόταν κατά τη διάρκεια του ύπνου της. Τις μουσικές που άκουγε δεν τις περνούσε καν στο mp3 της για να τα ακούει και πέρα από τους τοίχους του σπιτιού της. ‘Όλα online. Η τέχνη, η μουσική, το φλερτ, τα χαμόγελα J, τα ψώνια της, τα βιβλία της, η τηλεόρασή της. 
Λένε πως υπάρχουν πολλοί τρόποι επικοινωνίας, η σύγχρονη, η ασύγχρονη, η άμεση, η έμμεση, η απευθείας, η μέσω εργαλείων, η προσωπική, η κατά λάθος, η επίτηδες. Ποιά χρησιμοποιείς πιο συχνά;
Έξω είναι Χριστούγεννα. Τα χρόνια πολλά δίνουν και παίρνουν σε inbox, chat, mails, tweets και και και.
Ζέστανε ένα  τσάι, ξανακάθεται στην καρέκλα. «Πάμε  βόλτα», πετιέται ένα παραθυράκι στο  chat. «Είναι Χριστούγεννα!» της λεει.
«Βαριέμαι» του  απαντά.
Αυτό που λέμε self disclosure, αυτή η ανάγκη να αποκαλύψουμε μερικά πράγματα για μας, είτε σε έναν δικό μας άνθρωπο, είτε σε έναν άγνωστο στο αεροπλάνο. Αυτό που μπορεί ξαφνικά έναν ξένο να τον κάνει οικείο και μετά μπαμ! όλη η ζωή σου σε αταξία.
Δοκιμάζει το τσάι της, αλλά σήμερα της φαίνεται απαίσιο. Θα ήταν σίγουρα καλύτερα μια ζεστή σοκολάτα σε ένα καφέ, ειδικά σήμερα που χιονίζει.
«Πάμε βόλτα!»  πετιέται μήνυμα στο κινητό. «Αστο, σου είπα, δεν έχω όρεξη» του  απαντά.
Λίγη ώρα αργότερα, χτυπά το κουδούνι στο σπίτι της. «Πάμε βόλτα!» της λέει από το θυροτηλέφωνο.
Χαμογελάει, παίρνει  το παλτό της, κλείνει τον υπολογιστή, και φεύγει. Log out.
Υ.Γ. Πέρασαν 5 μέρες  μέχρι να ξανασχοληθεί μαζί του.  


(για το περιοδικό Pepper)


Νιάου


Αν το προσέξεις, ενώ είμαστε όλοι παιδιά της πόλης, όταν μας βγάζεις από αυτήν είμαστε και νιώθουμε πολύ καλύτερα. Όταν γυρνάμε από τις θάλασσες, το τσιμέντο μας φαίνεται αβάσταχτο. Όταν αφήνουμε το κλιματιστικό να αντικαταστήσει το αεράκι, πνιγόμαστε. Όταν για μερικές μόνο μέρες το μάτι μας βλέπει φύση και έπειτα γκρίζες πολυκατοικίες, αμέσως θολώνει, και μετά τσατίζεσαι, και φωνάζεις στον δρόμο, και έχεις πονοκέφαλο, και ζεσταίνεσαι, και νιώθεις πως σε πλακώνει το φωτοτυπικό και το γραφείο σου. Και οι άνθρωποι γύρω σου ενώ μέχρι χτες σου φαίνονταν όμορφοι, τώρα, αφού οι διακοπές σου τελείωσαν, ασχημαίνουν.

Στην ταβέρνα. Μία γκρι γάτα μπλέκεται στα πόδια μου όσο προσπαθώ να αποφασίσω τι να φάω. Καθόμαστε ακριβώς κάτω από τον ανεμιστήρα και ανυπομονούμε να σηκώσουμε ποτήρια και πηρούνια. Έχει τρομερή ζέστη.
Από τα σχοινιά των πολυκατοικιών κρέμονται πολύχρωμες πετσέτες θαλάσσης. Τα φυτά στα μπαλκόνια αργοπεθαίνουν κάτω από τον καυτό ήλιο ανασαίνοντας καυσαέριο. Μόνο μερικά παιδιά γυρνάνε με τα ποδήλατα τους σε έναν ακάλυπτο με μπάζα και πεθαμένα δέντρα. Στο αυτοκίνητο ακριβώς έξω από τη ταβέρνα βρίσκουν σκιά 3 κοκαλιάρικα γατάκια. Τα χαζεύουμε για ώρα ενώ αυτά τεμπελιάζουν κάτω από τις ρόδες.\

(για το περιοδικό Live)

Στοπ.

O χρόνος σταμάτησε.
Έφτασε μέχρι την Πλαστήρα, και δεν κατέβηκε πιο κάτω. Αν εσυ ομως κατέβεις τις σκάλες από τον πολυχώρο Remezzo, θα πιστέψεις πως δεν βρίσκεσαι πλέον στη Θεσσαλονίκη και σίγουρα όχι το 2011.
Μπροστά σου, θάλασσα και σκάφη, κόσμος που βολτάρει στη μαρίνα, και ησυχία. Ακούγονται μόνο γλάροι (ω ναι).
Λίγο πιο πέρα, θα συναντήσεις το λούνα παρκ. Μικροπωλητές με παιδικά παιχνίδια αραδιασμένα στο δρόμο, μαλλί της γριάς, ξεχαρβαλωμένα βαγονάκια και πλαστικοί κλόουν, απομεινάρια από κάποιο τρενάκι, καμένες λάμπες, παππούδες με τα εγγονάκια τους, μουσικές που μπλέκονται η μία μέσα στην άλλη, Φουρέιρα στα τρενάκια- Κιάμος στα συγκρουόμενα. Χοτ ντογκ και ποπ κορν, και βυσινάδες.
Ένα τεράστιο καρουζέλ με χρωματιστά αριστοκρατικά αλογάκια γυρνάει έχοντας μόνο έναν επιβάτη. Βρίσκεται μπροστά στη θάλασσα, κάτι που το κάνει ακόμη πιο όμορφο. Αλλά για του λογου το αληθές, όλα είναι όμορφα όταν υπάρχει θάλασσα στο φόντο.
Το αναψυκτήριο του δήμου είναι κατάμεστο. Καφέδες, παγωτά ALFA, τάβλι, χαρτιά, ουζάκια, να ένα μέρος που οι άνθρωποι δεν πίνουν κοκτέιλ και περίεργες μίξεις αλκοόλ!
Οι παππούδες παίζουν με τα κομπολόγια τους, οι γιαγιάδες κουνάνε τις χρωματιστές τους βεντάλιες. Πέρα από τους ηλικιωμένους, βλέπουμε και πολλούς νέους που χαλαρώνουν στην παραλία.
Περπατάμε και βρίσκουμε το θερινό 'Αύρα'. Ο κόσμος κόβει εισιτήρια και περνά στο αναψυκτήριο. Μουσική από την ταινία 'Αμελί', ομορφαίνει την ατμόσφαιρα, κι εμείς χαζεύουμε το ηλιοβασίλεμα. Θυμάσαι πως ήταν όταν ήσουν μικρός και πηγαίνατε διακοπές με τους γονείς σου; Την αίσθηση της αθωότητας, τα μέρη που δεν είχαν πολλά να σου προσφέρουν πέρα από τα απλά, τα φαναράκια στο γκαζόν, τα χρωματιστά παγωτά, τον ήχο από τα τζιτζίκια, θυμάσαι τις πλαστικές καρέκλες και τα παιχνίδια στις αλάνες;
Αν έχει μείνει κάτι απο την παιδικότητά σου, τότε έλα εδώ να το ξυπνήσεις.


(για το περιοδικό Live)

Βαρκάδα, πύργοι και δαντέλες


Η Μπριζ είναι μαγική. Μεσαιωνικά κτίρια, φιδωτά δρομάκια, πύργοι, ποταμάκια, πράσινο, γέφυρες, λουλούδια, παλαιικά σπίτια και βαρκάδα. Φτάνουμε στην «Βενετία του Βορρά» και περνάμε τη μέρα μας στους δρόμους. Η Μπριζ βρίσκεται στα βορειοδυτικά του Βελγίου, στην περιοχή της Φλάνδρας. 


Είναι μια πόλη παραμυθένια, με το ιστορικό της κέντρο να κατέχει εξέχουσα θέση στη λίστα της UNESCO μεταξύ των μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, και θεωρείται από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς του Βελγίου. 

Χανόμαστε στα στενά και ξαναβρισκόμαστε τυχαία μέσα στα μαγαζιά. Μπαίνουμε όλοι μαζί στην υπαίθρια αγορά, βγαίνουμε χαμένοι προς πάσα κατεύθυνση ψάχνοντας ο ένας τον άλλο. Είναι αστείο αλλά μέσα σε όλο αυτό το μεσαιωνικό σκηνικό, τους πύργους και το γενικό ιντερνάσιοναλ του πράγματος, το να ακούς από το βάθος «Μπάμπη που είσαι ρε» είναι αν μη τι άλλο αστείο… 

Φτάνουμε στο κέντρο της αγοράς, την Grotemarkt. Μαγαζάκια με σουβενίρ- πολλές μπλούζες με το σλόγκαν «Save water, drink beer», και για την ειρωνία, ψάχνουμε κολασμένα ένα μπουκαλάκι νερό. Το σκέφτεσαι όμως διπλά όταν δεις τις τιμές (ούτε μισό λίτρο, ένα τόσο δα μπουκαλάκι, 2 ευρώ!). 

Κάποιοι από μας επιστρέφουν με σακουλάρες σοκολάτας, σε λουξ κουτάκια με σατέν κορδέλες. Στις βιτρίνες πελώρια πασχαλινά σοκολατένια αυγά ζωγραφισμένα!


Στο Μπελφόρ, το καμπαναριό-σήμα κατατεθέν της Μπριζ, βγαίνουμε φωτογραφίες. 47 καμπάνες χτυπούν πάνω από το κεφάλι μας και συγκεκριμένα 88 μέτρα πιο πάνω! Οι υπόλοιποι εξαφανίζονται και επιστρέφουν με τηγανητές πατάτες πήχτρα στη κέτσαπ. 


Η Αναστασία μας υπενθυμίζει πως πλέον την Μπριζ, θα την λέμε Μπρούζ με γαλλική προφορά.

Γιαγιάδες που κεντάνε βγαίνουν στα μπαλκονάκια και τα παράθυρα και κάνουν επίδειξη σχεδίων σε δαντέλες. Οι τουρίστες αγοράζουν σωρηδόν σε όλα τα σχέδια. Μαγαζιά και εργαστήρια με σοκολάτες το ένα δίπλα στο άλλο, ζωγράφοι στα στενά. Βαρκάδα ποτάμι για δεκάδες τουρίστες που περνούν κάτω από τις γέφυρες που φωτογραφιζόμαστε.


(για το περιοδικό Live)

Σοκολάτες, μπύρες και τηγανητές πατάτες

Παντού εργαστήρια σοκολάτας, σε όλα τα σχέδια και όλα τα χρώματα, σοκολάτες καρδούλες, ανθρωπάκια, ζωάκια, σε κουτιά, σε σακούλες, χύμα, σε σχέδια, με διάφορες γεύσεις, με φουντούκια, με φρούτα, μεγάλες, μικρές, ακριβές, φτηνές. Μπισκότα και βάφλες, φρέσκοι χυμοί και εσπρέσσο. Ανάμεικτες μυρωδιές από καφέ, σοκολάτα και πορτοκάλι. Αγοράζω ένα κιτς μπρελόκ σουβενίρ και περνάω τα κλειδιά μου μέσα. Μπαίνουμε βιαστικά στη μπουτίκ του Τεν τεν, και χαζεύουμε τις πανάκριβες μινιατούρες.

Στο κέντρο της πλατείας μπροστά από το Μουσείο έχει στηθεί σκηνή και μία μεγάλη παρέα από βιολιστές κάνουν soundcheck. Στο πρώτο τραγούδι, όλη η βαβούρα, οι φωνές και οι συζητήσεις σταματούν. Η ορχήστρα ξεκινά να παίζει και έτσι όπως δύει ο ήλιος, όλα ομορφαίνουν. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων χορεύει βαλς ενώ εμείς βγάζουμε φωτογραφίες με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Μπύρες στο τραπέζι και τεράστιες βάφλες με φράουλες και σαντιγί για τα κορίτσια, νουτέλα και μπανάνες για τα αγόρια. Δεκαπέντε διαφορετικές μπύρες για να διαλέξεις. Για μένα καφές, με macaron στο πιατάκι. Σε λίγο, όταν η ορχήστρα κάνει διάλειμμα μία τουλάχιστον 20μελής χορωδία ξεχύνεται στην πλατεία χορεύοντας και τραγουδώντας. Οι τουρίστες μαζεύονται γύρω τους χειροκροτώντας. Μπροστά τους ένα καπέλο για κέρματα. Στο τέλος, μαζεύεται ένα γενναίο ποσό και η χορωδία εξαφανίζεται από προσώπου γης.

Στο Βέλγιο όταν κάποιος παντρεύεται, η παρέα του βγαίνει στους δρόμους ντυμένη καρναβάλια και πειράζει τους περαστικούς ενώ βάζει στον υποψήφιο γαμπρό ή τη νύφη να κάνει διάφορες αταξίες (κάτι σαν το Θάρρος ή αλήθεια). Έτσι ένα μάτσο κορίτσια με αρχηγό τη νύφη γυρνάνε στην πλατεία κολλώντας αυτοκόλλητα στον κόσμο με τη φάτσα της. Καμιά τριανταριά κινέζοι που κινούνται γρήγορα φωτογραφίζουν βιαστικά τα μνημεία, ανταλλάσσουν πληροφορίες και παρακολουθούν με ευλάβεια τον ξεναγό τους. Τους φωτογραφίζω, και όταν με αντιλαμβάνονται αρχίζουν να φωτογραφίζουν και μένα.

das Ist Schön! brussels


Η άνοιξη πηγαίνει πολύ στις Βρυξέλλες. Η πόλη έχει ένα παχύ στρώμα φωτός από πάνω της. Ο ήλιος είναι εκτυφλωτικός! Περνάμε την ώρα μας χαζολογώντας στους δρόμους της πόλης, και ξαπλώνοντας στα πάρκα. Ατελείωτες εκτάσεις πρασίνου. Πανύψηλα δέντρα, πεντακάθαρα πάρκα, καλοφροντισμένα λουλούδια. Εδώ είναι η χαρά του φυσιολάτρη. Κοντομάνικα και σορτσάκια για τις Βελγίδες, βερμούδες και καπέλα για τους Βέλγους. Businessmen με κολλαριστά υποκάμισα κάνουν lunch break δίπλα σε μια παρέα από φρικιά, ενώ συνδέονται στο διαδίκτυο με το υπερσύγχρονο λαπτοπ τους.


Τουλίπες και μαργαρίτες απλώνονται ως εκεί που φτάνει το μάτι σου. Από μπροστά μου περνούν μαμάδες με καρότσια, ενώ δίπλα μου, κάνει πικ νικ με σαμπάνιες και φράουλες μία παρέα από κορίτσια. Στην Grand Place μαγαζιά και εστιατόρια, κόσμος στην πλατεία και κιόσκια με λουλούδια.El Greco, Aroma, Primus, Belgian Chocolate store,σουβενίρ. 
 



Πιο κάτω το περηβόητο maneken, το μικροσκοπικό αγαλματάκι- σύμβολο των Βρυξελλών (πολύς ντόρος για το τίποτα).


(για το περιοδικό Live)

Οι νεραντζιές και η υποψία άνοιξης


Ντυμένες ινδιάνες, με χρωματιστά φτερά στο κεφάλι, και κόκκινες γραμμές στο πρόσωπο περπατάμε στην Βαλαωρίτου. Είμαστε περήφανες για την αμφίεσή μας. Δύο ινδιάνες με casual ντύσιμο. Σαν να πήγαινε σε πάρτυ μόνο το κεφάλι μας. Συναντήσαμε τη Β. «Επιτέλους θέλω να βρω ένα πάρτυ που να μπορούμε να μην φοράμε τακούνια και να παίρνουμε πόζες» «Εγώ ούτως ή άλλως δεν φοράω τακούνια» απάντησα εγώ. Περνάμε από το Anime Party στο Barrister. Στον προτζέκτορα η Sailormoon και ο Κabamaru, japan ποπ, μέταλ και δεν συμμαζεύεται, περίεργοι τύποι ντυμένοι με γιαπωνέζικες στολές, κορίτσια με φουξ περούκες και αυτιά γάτας, υπερήρωες. Στον κάτω όροφο γιαπωνέζικο καραόκε. Είναι υπερθέαμα.
Κάθε πρωί ανοίγω τα μάτια μου περιμένοντας να δω ήλιο, εις μάτην. Όλα τα πρωινά εδώ και τρεις εβδομάδες είναι ίδια, γκριζόασπρα, έτοιμα για βροχή και μουντίλα.Και όλα τα πρωινά θέλουν χρώμα και πολλή περισσότερη προσπάθεια για να έχεις κέφια. Τα απογεύματα όμως είναι ό,τι πρέπει για τσάι και τζαζ, μεγάλα βιβλία λογοτεχνίας και μεγάλες παρέες μαζεμένες στο σπίτι.Κάπως έτσι πρέπει να περνάς τις μέρες σου μέχρι τη μέρα που θα έρθει η άνοιξη.«Έλα ρε συ, κάστανα, μανταρίνια, τέτοια να σκέφτεσαι»«Κυρίως σκέφτομαι παγωμένα πόδια, ομπρέλες και χλωμάδες στα πρόσωπα»«Σκέψου καφέ σε κούπες, κασκόλ και χουχουλιάσματα»«Όχι»«Στραβόξυλο»I love 2310:Στο καφέ Ζεύξιδος η παρέα του South Park ζωγραφισμένη με κιμωλία στον τοίχο. Θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, η είδηση του Moby τον Ιούνη. Βίντατζ μπαζάρ, Όσκαρ, πάρτυ, προσκλήσεις, εισιτήρια, μπουρίτο στο Habanera. Η Στέλλα ήρθε για 3 μέρες και θα γυρίσει πίσω στο Λονδίνο. «Περίμενα πως θα είχε αλλάξει κάτι σε αυτή την πόλη μετά από τόσο καιρό» μου λέει. «Όλο και κάτι θα άλλαξε, απλά δεν θα προλάβεις να το δεις».Υποθέτω. Άλλαξε; Νιώθεις κάποια αλλαγή; Δε μπορεί όλα να είναι γκρίζα.Αυτή την εβδομάδα είχα δύο χρωματιστές στιγμές. Η πρώτη ήταν με το τέλειο graffiti στη Ναυαρίνου με Σβώλου. Συναντούμε τον Αργύρη, ένα απόγευμα Τρίτης. Για καιρό, κάθε Κυριακή έβλεπα από μακριά τη ζωγραφιά που κρυβόταν κάτω από τις σκαλωσιές σε όλα του τα στάδια, από το παράθυρο στο σπίτι της Μ., ενώ διαβάζαμε. Και μία Κυριακή, οι σκαλωσιές είχαν φύγει. Φαντάσου μια πόλη γεμάτη ζωγραφιές. Θύμισε λίγο Βερολίνο. Αλλά ευτυχώς είναι εδώ.Την άλλη μέρα στον Kalos & Klio, στη γκαλερί, να τους φωτογραφίζουμε δίπλα στα έργα. Τι κτίριο, τι χρώμα, τι διακόσμηση. Και με κάτι τέτοια, οκ, δεν έρχεται η άνοιξη, αλλά όλα γίνονται πιο όμορφα.

Παρασκευή βράδυ, στην Αγίου Μηνά, περπατάμε αργά, χαζεύουμε τα νεοκλασικά και τις νεραντζιές. Πορτοκαλί μπαλίτσες σε πράσινο φόντο. Δίπλα σε όμορφα κτίρια. Να, κάτι τέτοια έχει η Θεσσαλονίκη και δεν μπορείς να της αντισταθείς. Και μετά Προξένου Κορομηλά και πάλι νεραντζιές. Και ποτό στο δρόμο. Η Κορομηλά είναι ένα από τα ωραιότερα σημεία για καφέ και μετά ποτό. Ήσυχη, ένα δρόμο πιο κάτω μεσουρανούν τα ορθάδικα, και ένα δρόμο πιο πάνω οι μπουτίκ της Μητροπόλεως. Εκεί, υπάρχει μια άλλη φιλοσοφία. Ακόμα και τα μαγαζιά διαφοροποιούνται. Ξημερώματα Κυριακής «Μυρίζεις την άνοιξη;» «Τι μυρωδιά έχει;» «Ακαθόριστη. Σαν δέντρο, σαν χώμα» « Μπα» «Πεζή».… «Τα φτερά στο κεφάλι σου…»«Ινδιάνας»«Σαν τον ήλιο του Πασοκ είναι»«Άσχετε»

Like Woody said.



Προχτές πήγα βράδυ στα Λαδάδικα. Αυτό γίνεται μία φορά τον χρόνο και συνήθως τυχαία. Και διαπίστωσα πως κακώς δεν πήγαινα τόσο καιρό.

Έχουν ξεφυτρώσει φοβερά και τρομερά μαγαζιά και εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι.

Ήπιαμε ένα ποτό στο Alma Libre και μετά απέναντι για μπύρες στο Buba Mara (είναι η πασχαλίτσα στα βουλγάρικα). Καθίσαμε σε ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι το οποίο είχε στη μέση μία κάνουλα.Ο καθένας γέμιζε τα ποτήρια του ενώ από πάνω μας υπήρχε μία οθόνη που μετρούσε την ποσότητα που καταναλώναμε. Η διπλανή παρέα κοντραρίζονταν με τα αγόρια της δικής μου παρέας και μας πήραν οι ώρες. Σλάβικες μουσικές για backround, πολύ όμορφος χώρος, και καθόλου σνακ (γιατί για κάποιο λόγο τα θεωρούν ανθιυγιεινά όπως έγραφαν στον κατάλογο).

Το What’s new Pussycat είναι άλλο ένα μαγαζί στα Λαδάδικα το οποίο έχει τραβήξει την προσοχή αρκετών. Έχει μία ιδιαίτερη συμπάθεια στον Woody Alen, ο οποίος βρίσκεται σε κάθε γωνία του μαγαζιού μέσα κι έξω. Ο οποίος Woody έχει πει φοβερές ατάκες και φιλοσοφίες.

Γενικώς η περιοχή νομίζω πως ομόρφυνε(ή μπορεί να είναι και η ιδέα μου επειδή έχω να έρθω πολύ καιρό).Το συντριβάνι μπροστά από το Verykoko το πιο καλτ μέρος σε όλη τη Θεσσαλονίκη, το Habanita, το 8ball, έχει τόσα να χαζέψεις και να περάσεις το βράδυ σου. Λένε πως η νύχτα κάνει κύκλους. Οι ίδιοι προβλέπουν και την πτώση της Βαλαωρίτου βέβαια, κάτι όμως που είναι δύσκολο….

Έτσι λοιπόν μαθαίνω πως το πλάνο είναι να ανοίξουν κι άλλα μαγαζιά και να φτιάξουμε ένα μικρό Γκάζι –αφού είχαμε πρώτα φτιάξει το μικρό Ψυρρή λίγο πιο πάνω.

Ποιος φτιάχνει τις τάσεις; Ποιος τις ακολουθεί και τελικά ποιος, αφού φτιάχνει αυτές τις τάσεις τις χαλάει για να ξαναφτιάξει άλλες; Δεν θα θελες να γνωρίσεις τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους που έκαναν μόδα κάτι που σήμερα φοράς, κάνεις, ακούς, γνωρίζεις;

Και τελικά πόσο αληθινές είναι αυτές οι τάσεις και πόσο αξίζουν; Ποιος αποφασίζει για την επιτυχία ενός περιοδικού, μίας μουσικής και ενός μαγαζιού; Ή ακόμα, αυτοί οι οποίοι είναι διάσημοι είναι όντως πετυχημένοι ή τελικά στην εποχή μας δεν έχει και μεγάλη σημασία τι κάνεις ή πόσο αξίζεις; Άλλωστε, όπως λέει και ο Woody, το 90% της επιτυχίας είναι να κάνεις φιγούρα. Και από φιγούρα άλλο τίποτα.

Άκου. Φέτος λέω να σοβαρευτούμε.Kαι δεν εννοώ να είμαστε σοβαροί, έτσι απλά. Εννοώ να σοβαρευτούμε για το πού θέλουμε να πάμε.Aν πρέπει να σκεφτείς τους φετινούς σου στόχους, εγώ λέω να κάνεις κάτι από αυτά.Να κάνεις παρέα με ανθρώπους που μπορούν να σε πάνε μπροστά. Φτάνει με αυτούς που σε κρατήσαν πίσω.
Να περπατάς μέσα στην πόλη σου, μάθε το βλέμμα σου να ανεβαίνει ψηλά, και χαμηλά. Να τα δεις όλα,μη φοβάσαι να δεις την αλήθεια της πόλης που ζεις. Είναι καλύτερα να ξέρεις, από το να μη ξέρεις τι σου γίνεται.
Να μη φοβάσαι να κάνεις βλακείες, αλλά μη ξεχνάς ότι σοβαρεύουμε φέτος, οι βλακείες σου μπορείνα σου κοστίσουν περισσότερο από ότι παλιά. Αλλά θα ναι πολύ καλύτερες ;)
Μην ανησυχείς πολύ για το τι θα γίνει στο μέλλον σου, γιατί πραγματικά δεν μπορείς καν να φανταστείς τι θα βρεις στο δρόμο σου.Ξέρεις τι πρέπει να δοκιμάσεις σίγουρα? Αυτά που φοβάσαι. Δεν φαντάζεσαι πόσο θα αλλάζεις κάθε φορά που θα προκαλείς τον εαυτό σου.Προσπάθησε να παραμείνεις ψύχραιμος όταν σου λένε τα λάθη σου. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Αλλά όταν γίνεται, τότε κερδίζω όσα είχα χάσει.Μάθε να ιεραρχείς. Ανθρώπους, καταστάσεις, λόγους για να στεναχωριέσαι,λόγους για να χαίρεσαι. Προσπάθησε να εστιάσεις στο τελευταίο.

Άκου δυνατά μουσική. Απενοχοποίησε τα τραγούδια που δεν θα πρεπε να σου αρέσουν.
Φέτος άκου δυνατά τα τραγούδια που ακούς κρυφά στο δωμάτιό σου.Κανείς δεν θα σου πει ποιός θα είσαι ή πώς θα είσαι.
Οι χαρούμενοι άνθρωποι αν προσέξεις, είναι εκείνοι που δίνουν μικρή σημασία στους άλλους.
Σίγουρα πρέπει να πιστέψεις πως, αν μπορεί κάποιος άλλος, τότε μπορείς κι εσύ. Ο θεός έχει φροντίσει να μας δώσει τα πάντα σε αναλογίες περίεργες, τέτοιες που, όταν έχουμε κάτι λιγότερο, σίγουρα κάτι άλλο μέσα μας είναι περισσότερο, έτσι ισοφαρίζεις την κατάσταση. Μπορείς να πετύχεις κάτι με πολλούς τρόπους, αυτό να θυμάσαι. Οι περισσότεροι άνθρωποι ξεχνάν να ασχοληθούν με τα προτερήματά τους, γιατί κοιτούν μονίμως τα ελλαττώματα. Αποδεδειγμένα, οι πιο πετυχημένοι άνθρωποι δεν ήταν ούτε οι πιο πλούσιοι, ούτε οι πιο μορφωμένοι, ούτε οι πιο όμορφοι.
Να θυμάσαι πως στην τελική, αυτό που ζητάμε όλοι μας είναι η αγάπη. Η ψυχολογία λέει πως τα χρόνια που ωριμάζουμε είναι τα χρόνια που αποδεχόμαστε πως θα αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε. Και θα ρισκάρουμε να φάμε τα μούτρα μας. Και θα έχει πλάκα. Αλλά πολλοί δεν μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία.
Αν μπορείς, σταμάτα τα ψέματα. Κυρίως στον εαυτό σου. Γιατί το πρόβλημα είναι όχι αυτά που πιστεύουν οι άλλοι για σένα, αλλά τι πιστεύεις εσύ.Θα μπορούσες να είσαι περισσότερο θετικός. Αλήθεια, στο τέλος όλα πηγαίνουν καλά.Μην γκρινιάζεις τόσο. Γύρω σου υπάρχουν άτομα που περνάνε χειρότερα από σένα, δεν φαντάζεσαι πόσοι. Γι'αυτό σου λέω, κοίτα καλύτερα στην πόλη σου.
Όσος λίγος κι αν είναι ο χρόνος σου, πήγαινε πάντα να επισκέπτεσαι τους δικούς σου. Και τη γιαγιά σου και τον παππού σου. Να κρατάς τους φίλους σου κοντά σου. Αν δεν έχεις, να κάνεις φίλους.
Κλείσε τη τηλεόραση,το ραδιόφωνο, το πισι για λίγο. Μείνε μέσα στη σιωπή. Πρόσεξε μη χάσεις τον εαυτό σου με τόση έκθεση εκεί έξω.Προσπάθησε. Βγες, κυνήγησε ό,τι θέλεις. Όσα κι αν θέλεις. Μη σταματάς όταν αποτύχεις. Όλοι έχουμε κακές μέρες, σε κανέναν δεν πηγαίνουν τα πράγματα πάντα καλά. Εσύ δεν θα είσαι η εξαίρεση και αυτό αν το σκεφτείς είναι ανακουφιστικό.Μη ξεχνάς πως αυτό που καθορίζει ποιοί είμαστε είναι το πώς διαχειριζόμαστε την πτώση μας.
Τι σε απομακρύνει από τον ιδανικό σου εαυτό? Γίνε ιδανικός. Αλλά ξέρεις κάτι? Όσοι σε αγαπούν, θα σε αγαπούν το ίδιο και μετά.
Μην εγκλωβίζεσαι σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Είπαμε, φέτος σοβαρευόμαστε.
Ζήτησε συγγνώμη και πες σε αγαπάω σε ανθρώπους που ξέχασες να το πεις. Για τη μαγκιά. Για να νιώθεις πως τα είπες όλα.Άσε τον εαυτό σου να εκτεθεί, δείξε ποιός είσαι, πάτα πόδι, διεκδίκησε.Τώρα.Χτες.
Δώσε σημασία σε εκείνα τα χαζά καθημερινά πράγματα που είναι αυτά που θυμάσαι μια ζωή. Μην τρέχεις όλη μέρα!
Άκου ραδιόφωνο, μην κατεβάσεις άλλη μουσική, περπάτα,μην πάρεις το αυτοκίνητο, γράψε ένα γράμμα και όχι ένα βιαστικό μαιλ. Μάζεψε την παρέα σου και μαγείρεψέ τους.
Κάνε πράγματα που θα σε κρατάν συγκεντρωμένο. Φύτεψε λουλούδια. Απομακρύνσου από την τεχνολογία για μία μέρα.
Βγες με τους φίλους σου και κάνε ό,τι σου κατέβει.Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου. Αν θες, διόρθωσε ό,τι μπορείς. Αν δεν μπορείς, απλά σκέψου πως όλοι έχουμε κάνει λάθη.Αγάπησε κάποιον.
Μην ερωτεύεσαι συνέχεια επιπόλαια.Ταξίδεψε. Δεν θα σαι ο ίδιος.Μην αφήσεις τις ευκαιρίες να γλιστράνε από τα χέρια σου. Φύγε αύριο για ταξίδι, πήγαινε σήμερα να δεις τους φίλους σου, πάρε τα ρίσκα σου.
Ζήσε την ηλικία σου όπως πρέπει. Αν δεν κάνεις αυτά που πρέπει στην ώρα τους θα σε κυνηγούν από πίσω.
Ξέρεις οι άνθρωποι ζουμε μια ζωή λύνοντας μέσα μας διάφορες κρίσεις. Κάθε ηλικία είναι σαν επίπεδο παιχνιδιού, πρέπει να λύνεις τις κρίσεις αυτές.
Μην φιλοσοφείς συνέχεια, μην λες μεγάλα λόγια, αλλά μην μιλάς και με γρίφους. Μίλα καθαρά, απλά.Απλοποίησε τις καταστάσεις και μάθε να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις. Τις περισσότερες φορές τα πράγματα είναι όπως φαίνονται.
Προχώρα μπροστά, όσο κι αν σου φαίνεται δύσκολο. Ακόμα και αν δεν μπορείς. Προχώρα και θα το βρείς τον τρόπο. Πάντα τον βρίσκουμε.
Να γίνεις ευτυχισμένος. Και αυτό γίνεται μόνο όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους να σε αγαπάνε. Αξίωμα.
Να κάνεις πράγματα που δεν έκανες ποτέ.
Να δοκιμάζεις.
Και να θυμάσαι πως όσο προσπαθείς και τολμάς, κάπως με κάποιον τρόπο, όλα πηγαίνουν καλά.