δε σου λείπουν τα Χριστούγεννα που ήθελες μόνο το δώρο σου; |
on_line
Νιάου
Στοπ.
Βαρκάδα, πύργοι και δαντέλες
Η Μπριζ είναι μαγική. Μεσαιωνικά κτίρια, φιδωτά δρομάκια, πύργοι, ποταμάκια, πράσινο, γέφυρες, λουλούδια, παλαιικά σπίτια και βαρκάδα. Φτάνουμε στην «Βενετία του Βορρά» και περνάμε τη μέρα μας στους δρόμους. Η Μπριζ βρίσκεται στα βορειοδυτικά του Βελγίου, στην περιοχή της Φλάνδρας.
Είναι μια πόλη παραμυθένια, με το ιστορικό της κέντρο να κατέχει εξέχουσα θέση στη λίστα της UNESCO μεταξύ των μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, και θεωρείται από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς του Βελγίου.
Χανόμαστε στα στενά και ξαναβρισκόμαστε τυχαία μέσα στα μαγαζιά. Μπαίνουμε όλοι μαζί στην υπαίθρια αγορά, βγαίνουμε χαμένοι προς πάσα κατεύθυνση ψάχνοντας ο ένας τον άλλο. Είναι αστείο αλλά μέσα σε όλο αυτό το μεσαιωνικό σκηνικό, τους πύργους και το γενικό ιντερνάσιοναλ του πράγματος, το να ακούς από το βάθος «Μπάμπη που είσαι ρε» είναι αν μη τι άλλο αστείο…
Φτάνουμε στο κέντρο της αγοράς, την Grotemarkt. Μαγαζάκια με σουβενίρ- πολλές μπλούζες με το σλόγκαν «Save water, drink beer», και για την ειρωνία, ψάχνουμε κολασμένα ένα μπουκαλάκι νερό. Το σκέφτεσαι όμως διπλά όταν δεις τις τιμές (ούτε μισό λίτρο, ένα τόσο δα μπουκαλάκι, 2 ευρώ!).
Κάποιοι από μας επιστρέφουν με σακουλάρες σοκολάτας, σε λουξ κουτάκια με σατέν κορδέλες. Στις βιτρίνες πελώρια πασχαλινά σοκολατένια αυγά ζωγραφισμένα!
Στο Μπελφόρ, το καμπαναριό-σήμα κατατεθέν της Μπριζ, βγαίνουμε φωτογραφίες. 47 καμπάνες χτυπούν πάνω από το κεφάλι μας και συγκεκριμένα 88 μέτρα πιο πάνω! Οι υπόλοιποι εξαφανίζονται και επιστρέφουν με τηγανητές πατάτες πήχτρα στη κέτσαπ.
Η Αναστασία μας υπενθυμίζει πως πλέον την Μπριζ, θα την λέμε Μπρούζ με γαλλική προφορά.
Σοκολάτες, μπύρες και τηγανητές πατάτες
Στο κέντρο της πλατείας μπροστά από το Μουσείο έχει στηθεί σκηνή και μία μεγάλη παρέα από βιολιστές κάνουν soundcheck. Στο πρώτο τραγούδι, όλη η βαβούρα, οι φωνές και οι συζητήσεις σταματούν. Η ορχήστρα ξεκινά να παίζει και έτσι όπως δύει ο ήλιος, όλα ομορφαίνουν. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων χορεύει βαλς ενώ εμείς βγάζουμε φωτογραφίες με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Μπύρες στο τραπέζι και τεράστιες βάφλες με φράουλες και σαντιγί για τα κορίτσια, νουτέλα και μπανάνες για τα αγόρια. Δεκαπέντε διαφορετικές μπύρες για να διαλέξεις. Για μένα καφές, με macaron στο πιατάκι. Σε λίγο, όταν η ορχήστρα κάνει διάλειμμα μία τουλάχιστον 20μελής χορωδία ξεχύνεται στην πλατεία χορεύοντας και τραγουδώντας. Οι τουρίστες μαζεύονται γύρω τους χειροκροτώντας. Μπροστά τους ένα καπέλο για κέρματα. Στο τέλος, μαζεύεται ένα γενναίο ποσό και η χορωδία εξαφανίζεται από προσώπου γης.
Στο Βέλγιο όταν κάποιος παντρεύεται, η παρέα του βγαίνει στους δρόμους ντυμένη καρναβάλια και πειράζει τους περαστικούς ενώ βάζει στον υποψήφιο γαμπρό ή τη νύφη να κάνει διάφορες αταξίες (κάτι σαν το Θάρρος ή αλήθεια). Έτσι ένα μάτσο κορίτσια με αρχηγό τη νύφη γυρνάνε στην πλατεία κολλώντας αυτοκόλλητα στον κόσμο με τη φάτσα της. Καμιά τριανταριά κινέζοι που κινούνται γρήγορα φωτογραφίζουν βιαστικά τα μνημεία, ανταλλάσσουν πληροφορίες και παρακολουθούν με ευλάβεια τον ξεναγό τους. Τους φωτογραφίζω, και όταν με αντιλαμβάνονται αρχίζουν να φωτογραφίζουν και μένα.
das Ist Schön! brussels
Τουλίπες και μαργαρίτες απλώνονται ως εκεί που φτάνει το μάτι σου. Από μπροστά μου περνούν μαμάδες με καρότσια, ενώ δίπλα μου, κάνει πικ νικ με
Πιο κάτω το περηβόητο maneken, το μικροσκοπικό αγαλματάκι- σύμβολο των Βρυξελλών (πολύς ντόρος για το τίποτα).
Οι νεραντζιές και η υποψία άνοιξης
Like Woody said.
Προχτές πήγα βράδυ στα Λαδάδικα. Αυτό γίνεται μία φορά τον χρόνο και συνήθως τυχαία. Και διαπίστωσα πως κακώς δεν πήγαινα τόσο καιρό.
Έχουν ξεφυτρώσει φοβερά και τρομερά μαγαζιά και εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι.
Ήπιαμε ένα ποτό στο Alma Libre και μετά απέναντι για μπύρες στο Buba Mara (είναι η πασχαλίτσα στα βουλγάρικα). Καθίσαμε σε ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι το οποίο είχε στη μέση μία κάνουλα.Ο καθένας γέμιζε τα ποτήρια του ενώ από πάνω μας υπήρχε μία οθόνη που μετρούσε την ποσότητα που καταναλώναμε. Η διπλανή παρέα κοντραρίζονταν με τα αγόρια της δικής μου παρέας και μας πήραν οι ώρες. Σλάβικες μουσικές για backround, πολύ όμορφος χώρος, και καθόλου σνακ (γιατί για κάποιο λόγο τα θεωρούν ανθιυγιεινά όπως έγραφαν στον κατάλογο).
Το What’s new Pussycat είναι άλλο ένα μαγαζί στα Λαδάδικα το οποίο έχει τραβήξει την προσοχή αρκετών. Έχει μία ιδιαίτερη συμπάθεια στον Woody Alen, ο οποίος βρίσκεται σε κάθε γωνία του μαγαζιού μέσα κι έξω. Ο οποίος Woody έχει πει φοβερές ατάκες και φιλοσοφίες.
Γενικώς η περιοχή νομίζω πως ομόρφυνε(ή μπορεί να είναι και η ιδέα μου επειδή έχω να έρθω πολύ καιρό).Το συντριβάνι μπροστά από το Verykoko το πιο καλτ μέρος σε όλη τη Θεσσαλονίκη, το Habanita, το 8ball, έχει τόσα να χαζέψεις και να περάσεις το βράδυ σου. Λένε πως η νύχτα κάνει κύκλους. Οι ίδιοι προβλέπουν και την πτώση της Βαλαωρίτου βέβαια, κάτι όμως που είναι δύσκολο….
Έτσι λοιπόν μαθαίνω πως το πλάνο είναι να ανοίξουν κι άλλα μαγαζιά και να φτιάξουμε ένα μικρό Γκάζι –αφού είχαμε πρώτα φτιάξει το μικρό Ψυρρή λίγο πιο πάνω.
Ποιος φτιάχνει τις τάσεις; Ποιος τις ακολουθεί και τελικά ποιος, αφού φτιάχνει αυτές τις τάσεις τις χαλάει για να ξαναφτιάξει άλλες; Δεν θα θελες να γνωρίσεις τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους που έκαναν μόδα κάτι που σήμερα φοράς, κάνεις, ακούς, γνωρίζεις;
Και τελικά πόσο αληθινές είναι αυτές οι τάσεις και πόσο αξίζουν; Ποιος αποφασίζει για την επιτυχία ενός περιοδικού, μίας μουσικής και ενός μαγαζιού; Ή ακόμα, αυτοί οι οποίοι είναι διάσημοι είναι όντως πετυχημένοι ή τελικά στην εποχή μας δεν έχει και μεγάλη σημασία τι κάνεις ή πόσο αξίζεις; Άλλωστε, όπως λέει και ο Woody, το 90% της επιτυχίας είναι να κάνεις φιγούρα. Και από φιγούρα άλλο τίποτα.