Ντυμένες ινδιάνες, με χρωματιστά φτερά στο κεφάλι, και κόκκινες γραμμές στο πρόσωπο περπατάμε στην Βαλαωρίτου. Είμαστε περήφανες για την αμφίεσή μας. Δύο ινδιάνες με casual ντύσιμο. Σαν να πήγαινε σε πάρτυ μόνο το κεφάλι μας. Συναντήσαμε τη Β. «Επιτέλους θέλω να βρω ένα πάρτυ που να μπορούμε να μην φοράμε τακούνια και να παίρνουμε πόζες» «Εγώ ούτως ή άλλως δεν φοράω τακούνια» απάντησα εγώ. Περνάμε από το Anime Party στο Barrister. Στον προτζέκτορα η Sailormoon και ο Κabamaru, japan ποπ, μέταλ και δεν συμμαζεύεται, περίεργοι τύποι ντυμένοι με γιαπωνέζικες στολές, κορίτσια με φουξ περούκες και αυτιά γάτας, υπερήρωες. Στον κάτω όροφο γιαπωνέζικο καραόκε. Είναι υπερθέαμα.
Κάθε πρωί ανοίγω τα μάτια μου περιμένοντας να δω ήλιο, εις μάτην. Όλα τα πρωινά εδώ και τρεις εβδομάδες είναι ίδια, γκριζόασπρα, έτοιμα για βροχή και μουντίλα.Και όλα τα πρωινά θέλουν χρώμα και πολλή περισσότερη προσπάθεια για να έχεις κέφια. Τα απογεύματα όμως είναι ό,τι πρέπει για τσάι και τζαζ, μεγάλα βιβλία λογοτεχνίας και μεγάλες παρέες μαζεμένες στο σπίτι.Κάπως έτσι πρέπει να περνάς τις μέρες σου μέχρι τη μέρα που θα έρθει η άνοιξη.«Έλα ρε συ, κάστανα, μανταρίνια, τέτοια να σκέφτεσαι»«Κυρίως σκέφτομαι παγωμένα πόδια, ομπρέλες και χλωμάδες στα πρόσωπα»«Σκέψου καφέ σε κούπες, κασκόλ και χουχουλιάσματα»«Όχι»«Στραβόξυλο»I love 2310:Στο καφέ Ζεύξιδος η παρέα του South Park ζωγραφισμένη με κιμωλία στον τοίχο. Θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, η είδηση του Moby τον Ιούνη. Βίντατζ μπαζάρ, Όσκαρ, πάρτυ, προσκλήσεις, εισιτήρια, μπουρίτο στο Habanera. Η Στέλλα ήρθε για 3 μέρες και θα γυρίσει πίσω στο Λονδίνο. «Περίμενα πως θα είχε αλλάξει κάτι σε αυτή την πόλη μετά από τόσο καιρό» μου λέει. «Όλο και κάτι θα άλλαξε, απλά δεν θα προλάβεις να το δεις».Υποθέτω. Άλλαξε; Νιώθεις κάποια αλλαγή; Δε μπορεί όλα να είναι γκρίζα.Αυτή την εβδομάδα είχα δύο χρωματιστές στιγμές. Η πρώτη ήταν με το τέλειο graffiti στη Ναυαρίνου με Σβώλου. Συναντούμε τον Αργύρη, ένα απόγευμα Τρίτης. Για καιρό, κάθε Κυριακή έβλεπα από μακριά τη ζωγραφιά που κρυβόταν κάτω από τις σκαλωσιές σε όλα του τα στάδια, από το παράθυρο στο σπίτι της Μ., ενώ διαβάζαμε. Και μία Κυριακή, οι σκαλωσιές είχαν φύγει. Φαντάσου μια πόλη γεμάτη ζωγραφιές. Θύμισε λίγο Βερολίνο. Αλλά ευτυχώς είναι εδώ.Την άλλη μέρα στον Kalos & Klio, στη γκαλερί, να τους φωτογραφίζουμε δίπλα στα έργα. Τι κτίριο, τι χρώμα, τι διακόσμηση. Και με κάτι τέτοια, οκ, δεν έρχεται η άνοιξη, αλλά όλα γίνονται πιο όμορφα.
Παρασκευή βράδυ, στην Αγίου Μηνά, περπατάμε αργά, χαζεύουμε τα νεοκλασικά και τις νεραντζιές. Πορτοκαλί μπαλίτσες σε πράσινο φόντο. Δίπλα σε όμορφα κτίρια. Να, κάτι τέτοια έχει η Θεσσαλονίκη και δεν μπορείς να της αντισταθείς. Και μετά Προξένου Κορομηλά και πάλι νεραντζιές. Και ποτό στο δρόμο. Η Κορομηλά είναι ένα από τα ωραιότερα σημεία για καφέ και μετά ποτό. Ήσυχη, ένα δρόμο πιο κάτω μεσουρανούν τα ορθάδικα, και ένα δρόμο πιο πάνω οι μπουτίκ της Μητροπόλεως. Εκεί, υπάρχει μια άλλη φιλοσοφία. Ακόμα και τα μαγαζιά διαφοροποιούνται. Ξημερώματα Κυριακής «Μυρίζεις την άνοιξη;» «Τι μυρωδιά έχει;» «Ακαθόριστη. Σαν δέντρο, σαν χώμα» « Μπα» «Πεζή».… «Τα φτερά στο κεφάλι σου…»«Ινδιάνας»«Σαν τον ήλιο του Πασοκ είναι»«Άσχετε»
