O χρόνος σταμάτησε.
Έφτασε μέχρι την Πλαστήρα, και δεν κατέβηκε πιο κάτω. Αν εσυ ομως κατέβεις τις σκάλες από τον πολυχώρο Remezzo, θα πιστέψεις πως δεν βρίσκεσαι πλέον στη Θεσσαλονίκη και σίγουρα όχι το 2011.
Μπροστά σου, θάλασσα και σκάφη, κόσμος που βολτάρει στη μαρίνα, και ησυχία. Ακούγονται μόνο γλάροι (ω ναι).
Λίγο πιο πέρα, θα συναντήσεις το λούνα παρκ. Μικροπωλητές με παιδικά παιχνίδια αραδιασμένα στο δρόμο, μαλλί της γριάς, ξεχαρβαλωμένα βαγονάκια και πλαστικοί κλόουν, απομεινάρια από κάποιο τρενάκι, καμένες λάμπες, παππούδες με τα εγγονάκια τους, μουσικές που μπλέκονται η μία μέσα στην άλλη, Φουρέιρα στα τρενάκια- Κιάμος στα συγκρουόμενα. Χοτ ντογκ και ποπ κορν, και βυσινάδες.
Ένα τεράστιο καρουζέλ με χρωματιστά αριστοκρατικά αλογάκια γυρνάει έχοντας μόνο έναν επιβάτη. Βρίσκεται μπροστά στη θάλασσα, κάτι που το κάνει ακόμη πιο όμορφο. Αλλά για του λογου το αληθές, όλα είναι όμορφα όταν υπάρχει θάλασσα στο φόντο.
Το αναψυκτήριο του δήμου είναι κατάμεστο. Καφέδες, παγωτά ALFA, τάβλι, χαρτιά, ουζάκια, να ένα μέρος που οι άνθρωποι δεν πίνουν κοκτέιλ και περίεργες μίξεις αλκοόλ!
Οι παππούδες παίζουν με τα κομπολόγια τους, οι γιαγιάδες κουνάνε τις χρωματιστές τους βεντάλιες. Πέρα από τους ηλικιωμένους, βλέπουμε και πολλούς νέους που χαλαρώνουν στην παραλία.
Περπατάμε και βρίσκουμε το θερινό 'Αύρα'. Ο κόσμος κόβει εισιτήρια και περνά στο αναψυκτήριο. Μουσική από την ταινία 'Αμελί', ομορφαίνει την ατμόσφαιρα, κι εμείς χαζεύουμε το ηλιοβασίλεμα. Θυμάσαι πως ήταν όταν ήσουν μικρός και πηγαίνατε διακοπές με τους γονείς σου; Την αίσθηση της αθωότητας, τα μέρη που δεν είχαν πολλά να σου προσφέρουν πέρα από τα απλά, τα φαναράκια στο γκαζόν, τα χρωματιστά παγωτά, τον ήχο από τα τζιτζίκια, θυμάσαι τις πλαστικές καρέκλες και τα παιχνίδια στις αλάνες;
Αν έχει μείνει κάτι απο την παιδικότητά σου, τότε έλα εδώ να το ξυπνήσεις.
