Έξω στη Ζεύξιδος
Λουλούδια πέφτουν από τα δέντρα. Αυτός ο δρόμος σε βοηθάει να στήσεις βίντεο κλιπ από το τίποτα. Τα ζευγαράκια χωμένα κάτω από τις ομπρελίτσες τους, εμείς χωμένοι κάτω από ένα υπόστεγο να τους κοιτάμε. Όπως στο γαλλικό κινηματογράφο- ομως δεν ακούγεται Edith Piaf αλλά Franz Ferdinand. «Θα ‘πρεπε να απαγορεύονται οι εναγκαλισμοί δημοσίως» καταλήγει η Α., όταν μας βλέπει που έχουμε κολλήσει σαν τα 12χρονα και τους κοιτάμε. «Mη μιλήσω για τα φιλιά». «Εμείς δεν πάμε με το ρεύμα. Η μόδα τώρα είναι επιστροφή στις σχέσεις» λέει. «Μην κάθεσαι στο ρεύμα, θα κρυώσεις» απαντώ και της κλείνω το μπουφάν τόσο που να φαίνονται μόνο τα μάτια της. Έξω από το Residents, 5 το πρωί
Οι φίλοι μου ξορκίζουν παλιές αγάπες πίνοντας τη μία μπίρα πίσω από την άλλη και κατηφορίζουμε προς παραλία. Αμήχανες στιγμές ευαισθησίας και κόκκινο βλέμμα από την κάπνα και το ξενύχτι. Πόδια που αιωρούνται πάνω από τη θάλασσα, καθισμένοι στα πεζούλια. Πρωινό αεράκι. Ανατριχιάζουμε. Μεθυσμένες φιλοσοφίες και υποσχέσεις για φέτος. Θα δουλέψω πιο πολύ, θα πάρω πτυχίο, θα πάρω δίπλωμα, θα παραιτηθώ από τη βαρετη δουλεια μου. Όλα θα γίνουν, αρκεί να πάρεις βαθιά ανάσα και να ξαναμπείς στο ρυθμό. Να συγχρονιστείς. Τέτοιες στιγμές καταλήγεις πως προτιμάς να μη μείνεις μόνος φέτος. Γιατί είναι πολύ ωραίο να έχεις ελεύθερα τα χέρια σου, αλλά είναι ακόμα καλύτερο να έχεις κάποιο χέρι να ζεσταίνει το δικό σου, τώρα, που κρυώνει.
