Θα ξυπνούσα το πρωί φορώντας μεταξωτές πιτζάμες και θα είχα υπέροχα μαλλιά παρά τις δέκα ώρες ύπνου. Θα μου έφερναν πρωινό στο κρεβάτι, γαλλικά κρουασάν και φρέσκιες φράουλες, καθώς θα άνοιγε η ντουλάπα μου με μηχανισμό, για να διαλέξω τα ρούχα με τη βοήθεια της καμαριέρας μου.
Θα πήγαινα στο σχολείο με λίμο, ισορροπώντας σε 12 ποντα. Θα συναντούσα τις ακόλουθούς μου 2-3 ασήμαντες -αδιάφορους, άγευστους κλώνους μου, και θα παρακολουθούσα ενίοτε το μάθημα. Στα διαλείμματα θα έστηνα ενέδρες σε όσους μου πήγαιναν κόντρα. Στο ενδιάμεσο θα προσπαθούσα να διεκδικήσω τον κούκλοκακόπαιδί του σχολείου.
Τα Σαββατοκύριακα θα πήγαινα σε brunch και πάρτυ, πριβέ συναυλίες, γκαλά και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Οι γονείς μου θα είχαν σχέση με τους γονείς των άλλων συμμαθητών μου, οτιδήποτε γινόταν στην προσωπική μου ζωή θα γινόταν θέμα στην σελίδα 6 του New Yorker.
Θα απειλούσα και θα εκβίαζα οποιονδήποτε έμπαινε στο δρόμο μου. Θα προσπαθούσα να μπω στις λίστες των πιο καλοντυμένων γυναικών στο Manhattan. Θα έκανα αίτηση στο Yale,και μόνο.
Δεν θα είχα φίλους, παρόλαυτα θα είχα κοινωνική ζωή. Θα ζούσα με τον φόβο του Gossip Girl- τα μυστικά των Upper East Siders ποστάρονται στο ιντερνετ. Θα ήμουν πρότυπο για τους έφηβους. Δεν θα ήμουν και τίποτα σπουδαίο. Αλλά σίγουρα δεν θα ανησυχούσα για αυτό.
