Αν υπήρχε ένα κείμενο που θα με συνόδευε, θα έλεγε «Ενθάδε κείται η Λού, είχε πολλά γυαλιά ηλίου, πολλά καμένα σουφλέ σοκολάτας, πολλά χανγκόβερ και αμέτρητες χαμένες ευκαιρίες για να λάμψει». Κι όχι ότι με έλεγες ματαιόδοξη, όχι δεν με χαρακτηρίζει αυτό. Περισσότερο με κατέχει μια φοβία πως δεν κάνω όσα μπορώ, πως είμαι στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, μονίμως. Ίσως να είναι κατάλοιπο από την παιδική μου ηλικία, ίσως όχι. Ίσως να έχω την πολυτέλεια να σκέφτομαι τόσο πολύ χωρίς λόγο.
Ίσως απλά να έχει εισχωρήσει ύπουλα στο μυαλό μου το αμερικανικό όνειρο, και να περιμένω σαν άνεργη ηθοποιός έναν κυνηγό ταλέντων που θα με βγάλει από τη μιζέρια του stake house όπου θα δούλευα ως σερβιτόρα, για να με οδηγήσει στο κόκκινο χαλί των Όσκαρ, φορώντας μια τουαλέτα Oscar de La Renta.
