Κάστανα, τζάκι, τριπλές κάλτσες, υγρασία που τρυπάει κόκαλο, μπότες που γίνονται μούσκεμα μέσα στο χιόνι, βόλτες με το αυτοκίνητο μέσα στη νύχτα, μακριά από την πόλη, μακριά. Και την επόμενη φορά πιο μακριά.
 |
| και ξαφνικά όλα γίνονται ξεκάθαρα. |
Φαίνεται πως όταν εγκαταλείπεις τις πολυκατοικίες, τα γκρίζα χρώματα, την πόλη που δε σε αφήνει να δεις ουρανό, και πηγαίνεις λίγο πιο πέρα, βλέπεις πιο καθαρά. Βλέπεις καθαρά πως τα προβλήματά σου είναι λίγο μικρότερα απ' όσο νομίζεις και πως η πόλη είναι απλά μια ακόμη πόλη. Βλέπεις τον ουρανό που έχει αστέρια, βλέπεις πως έξω από την πόλη οι εποχές αλλάζουν και μπορείς να διακρίνεις τις διαφορές. Βλέπεις τα φύλλα να πέφτουν, το χιόνι να κάνει τα πάντα διάφανα και όμορφα, και μετά τον ήλιο που λιώνει τον πάγο και αφήνει δροσερό χώμα.
Βλέπεις πως όσο και να χωνόμαστε στα uber cool μέρη της αστικής μας πραγματικότητας, όσο και να χανόμαστε ανάμεσα σε εντυπωσιακά ρούχα, σε νέες εκφράσεις, σε καινούργια στέκια και συνήθειες, όσο και να ξεχνιόμαστε σαν άλλοι μέσα στις ζωές των άλλων, παριστάνοντας πως δεν τα έχουμε όλα, αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι μια παλιά φόρμα, ζεστά παπούτσια και ένα αυτοκίνητο να μας βγάλει έστω για μία μέρα έξω από την γυάλα μας. Και από εκεί να τα δούμε όλα στις πραγματικές τους διαστάσεις, πιο καθαρά. Σαν αφράτο χιόνι.
(για το περιοδικό Εξώστης)
