crystal clear.

Από το κέντρο της πόλης στο βουνό, κι από τον καφέ στη Πασταφλώρα στο παραδοσιακό καφενείο του Θανάση. 
Κάστανα, τζάκι, τριπλές κάλτσες, υγρασία που τρυπάει κόκαλο, μπότες που γίνονται μούσκεμα μέσα στο χιόνι, βόλτες με το αυτοκίνητο μέσα στη νύχτα, μακριά από την πόλη, μακριά. Και την επόμενη φορά πιο μακριά. 

και ξαφνικά όλα γίνονται ξεκάθαρα.

Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο, και δεν ακούγεται τίποτα. Μόνο ο αέρας ανάμεσα στα δέντρα. Τεράστια έλατα που το χιόνι βαραίνει τα κλαδιά τους, δρομάκια και πατημασιές μέσα στο χιόνι, χιονάνθρωποι πάνω στα αυτοκίνητα, φωτισμένα καταφύγια. 
Φαίνεται πως όταν εγκαταλείπεις τις πολυκατοικίες, τα γκρίζα χρώματα, την πόλη που δε σε αφήνει να δεις ουρανό, και πηγαίνεις λίγο πιο πέρα, βλέπεις πιο καθαρά. Βλέπεις καθαρά πως τα προβλήματά σου είναι λίγο μικρότερα απ' όσο νομίζεις και πως η πόλη είναι απλά μια ακόμη πόλη. Βλέπεις τον ουρανό που έχει αστέρια, βλέπεις πως έξω από την πόλη οι εποχές αλλάζουν και μπορείς να διακρίνεις τις διαφορές. Βλέπεις τα φύλλα να πέφτουν, το χιόνι να κάνει τα πάντα διάφανα και όμορφα, και μετά τον ήλιο που λιώνει τον πάγο και αφήνει δροσερό χώμα. 
Βλέπεις πως όσο και να χωνόμαστε στα uber cool μέρη της αστικής μας πραγματικότητας, όσο και να χανόμαστε ανάμεσα σε εντυπωσιακά ρούχα, σε νέες εκφράσεις, σε καινούργια στέκια και συνήθειες, όσο και να ξεχνιόμαστε σαν άλλοι μέσα στις ζωές των άλλων, παριστάνοντας πως δεν τα έχουμε όλα, αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι μια παλιά φόρμα, ζεστά παπούτσια και ένα αυτοκίνητο να μας βγάλει έστω για μία μέρα έξω από την γυάλα μας. Και από εκεί να τα δούμε όλα στις πραγματικές τους διαστάσεις, πιο καθαρά. Σαν αφράτο χιόνι.


(για το περιοδικό Εξώστης)

new year's resolutions

ξέρεις, η ζωή τελειώνει γρήγορα,
όπως ένα πυροτέχνημα σε μια παιδική τούρτα

Κάποτε ημουν συνεπής με τον χρόνο και τα deadlines. Η φράση "Δεν μου φτάνει το 24ωρο" μου φαινόταν υπερβολική και μούφα.
Κάποτε μου έδινες χρονοπεριθώριο και ήξερα πού βάδιζα. Τώρα, το πιθανότερο είναι να ξεχάσω τα μισά απ'όσα μου λες, και τα άλλα μισά να τα θυμάμαι αλλοιωμένα. Το παρατήρησα την 31η φορά που ρώτησα τη Σ. πού θα γιορτάσει τα γενέθλιά της. Έπειτα αποφάσισα να γράφω ποστ ιτ, αλλά κατέληξαν στην άκρη του γραφείου μου. Έπειτα τα έγραφα στην ατζέντα μου, αλλά μετά την ξεχασα κάπου.
Και ξαφνικά ήρθε το 2012, και αποφάσισα το εξής. Να μην λαμβάνω περισσότερες πληροφορίες απ'όσες μπορώ να χωνέψω, να μην βιάζομαι να τις επεξεργαστώ, να πετάω ό,τι δεν χρειάζομαι, όπως κάνουμε με τα περισσότερα που δεν θέλουμε, κάτι σαν Θερμαϊκός. Να παίρνω βαθιές ανάσες, και να ιεραρχώ- τις δουλειές, τους ανθρώπους, τα πρέπει. Και μετά να δίνω ελεύθερο χρόνο στον εαυτό μου. Πολύ ελεύθερο χρόνο. Γιατί ξέρεις, αν δεν δίνεις ελεύθερο χρόνο στον εαυτό σου, δεν θα μπορέσεις να είσαι ούτε λίγο δημιουργικός. Αν δεν αφήσεις το μυαλό σου να πετάξει λίγο, όταν θα χρειαστείς απογειωτικές ιδέες, δεν θα έχεις τίποτα. Ξεφορτώσου- τις κακές σου συνήθειες και τους κακούς ανθρώπους- διώξτα, σε διαλύουν, σε ρουφούν στο τίποτα.
Και μετά βγες βόλτα στην παραλία, στην Άνω Πόλη, σε δρόμους που δεν περπατάς ποτέ, σε μέρη που σνομπάρεις. Και μετά γύρνα σπίτι και χαλάρωσε. Μην τρέχεις. Δεν θα φτάσεις ποτέ. Γιατί δεν πας πουθενά έτσι. Kάνε αυτό που πρέπει, αλλά μετά κάνε αυτό που θες. Κάνε περισσότερο αυτό που θες, κάθε μέρα και περισσότερο. Μακάρι να μπορέσεις να κάνεις μόνο αυτό που θες. Μην ακούς κανέναν. Ούτε εμένα :)

(για το περιοδικό Eξώστης)

πισωγυρίσματα (not)

Από τη μέρα που ξεστολίσαμε (δηλαδή προχτες) νιώθω πως πέρασε αιώνας. Γιατί γύρισα στη δουλειά και στη διπλωματική που τελειωμό δεν έχει.

Πέτα ό,τι είναι να πετάξεις, και βγες έξω να βρεις νέα πράγματα

Κάνω σαν να μη συνέβησαν γιορτές, σαν να μην έφτιαχνα με τις ώρες μπισκότα τζίντζερ, σαν να μην με έπαιρνε ο ύπνος δίπλα στο δέντρο. Σαν να μην άκουγα όλη μέρα χριστουγεννιάτικα (well almost). Και γενικώς σαν να μην.

Καμιά φορά, τα ωραία πράγματα, ή αυτά που σε στεναχωρούν όταν τα χάνεις, είτε είναι Χριστούγεννα, είτε είναι καταστάσεις, είτε άνθρωποι πρέπει, μετά από λίγο, για να τα ξεπεράσεις, να κάνεις πως δεν έγιναν.

Πως δεν υπήρξαν. 

Γιατί τι άλλο μπορείς να κάνεις; Για να κοιτάξεις μπροστά πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν έχει τίποτα πια πίσω. Ξέρω πάντα υπάρχει κάτι πίσω, αλλά μη κοιτάς. Κάνε πως δεν υπάρχει. Και μέχρι να ζήσεις όσα μπορείς να ζήσεις, αυτό θα εμφανιστεί ξανά (όπως τα Χριστούγεννα) ή θα εμφανιστεί κάτι άλλο (όπως ένας νέος άνθρωπος).