birthday foolosophy vol1

Χρόνια πολλά και ό,τι θελήσεις να το αποκτήσεις.

Αν ξέραμε τι θέλαμε ίσως να κάναμε λιγότερα λάθη, να μετανιώναμε πιο σπάνια.

Aν ξέραμε τι θέλαμε στα σίγουρα, τότε θα το είχαμε.

Αν είχαμε ό,τι θέλαμε θα είμασταν ευτυχισμένοι?

Αν είμασταν σήμερα ευτυχισμένοι, ποιός θα μας εγγυόταν για το αν αύριο θα είμασταν ευτυχισμένοι?

Μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Τα θέλουμε όλα?

Με τόσες επιλογές γύρω μας, μήπως μπερδευόμαστε περισσότερο?

Τόσες επιλογές, τόσα λάθη.

Πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος σου?

Ο Τόμας Χομπς έλεγε πως η ευδαιμονία είναι η διαρκής πορεία της επιθυμίας από το ένα αντικείμενο στο άλλο όπου η απόκτηση του πρώτου δεν είναι παρά ο δρόμος για το επόμενο.

Cheers.

στη ζεύξιδος

Ξεκινάω να μετράω τα βήματα μου στη Ζεύξιδος. Ένας δρόμος όχι περισσότερος από 109 βήματα.Μέσα σε αυτόν όμως μπόρεσαν και χώρεσαν 3 καφέ, 2 εστιατόρια,1 στούντιο, 13 μαγαζιά και πολύς,μα πολύς κόσμος. Καταλαμβάνω μια θέση σε τραπεζάκι κι αρχίζω την καταγραφή εικόνων.

Κουλτουρόφατσες και φοιτητές,ξένοι τουρίστες, σχεδιαστές, δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες και γραφίστες, φωτογράφοι και καλλιτέχνες είναι ως επί το πλείστον το δυναμικό του. Τα βράδια την αράζεις στα πεζούλια με ένα χρωματιστό κοκταίηλ στο χέρι και χαζεύεις τον κόσμο. Kορίτσια με συμμετρικές φράντζες, γυαλιά αλά Τζάκι σε όλα τα χρώματα,φορέματα και μεγάλες τσάντες. Παρέες μεγάλες ή μικρές, ζευγαράκια καθισμένα στα μικρά στρογγυλά τραπεζάκια στα καφέ,κοριτσοπαρέες που χασκογελούν.

Τα πρωινά είναι διαφορετικά. Οι ίδιοι άνθρωποι, αλλά όχι οι ίδιες καταστάσεις. Το πρωί έχει άλλη ένταση. Κόσμος μπαινοβγαίνει στο φωτοτυπάδικο, αγοράζει τσιγάρα από το Psilicology, χαιρετάει τους γνωστούς του, τρώει στο εστιατόριο και χαζεύει τις βιτρίνες με τα ρούχα και τα κόμικ. Η παλιά αρχιτεκτονική ήθελε ισόγεια διαμερίσματα, έτσι καμιά φορά γιαγιάδες ανοίγουν τα παντζούρια και κάθονται στα μπαλκονάκια που δεν απέχουν από το κεφάλι σου ούτε μισό μέτρο. Χαζεύουν και σχολιάζουν όπως οι γέροι από το Muppet Show. Urban. Σεβεντίλα. Το κάδρο του Τσάκι Τσαν πάνω από ένα παλιομοδίτικό έπιπλο, καναπές για μεγάλη παρέα,τραπεζάκια έξω με πορτοκαλί ή άσπρες σούπερ ντιζαινάτες καρέκλες, ομπρέλες και καρώ θερμός για το νερό, ταπετσαρίες στον τοίχο και αλλόκοτα τραπεζάκια (σκέψου πως μπορεί να πίνεις τον καφέ σου σε λιλιπούτεια καρεκλάκια). Υπέροχες μουσικές και οι πιο avant garde τύποι να διαβάζουν το βιβλίο τους φορώντας γυαλιά ηλίου. Το Pastaflora darling! -ιδιαίτερα όμορφο- 60's αισθητική και μπιμπελό σε βιτρίνες.Φαντάζομαι τι καλά που θα ήταν αν συγκροτήματα έπαιζαν μουσική κάτι Κυριακάτικα απογεύματα που πεθαίνεις για να γίνει κάτι στην πόλη. Φαντάζομαι εκδηλώσεις και εκθέσεις ζωγραφικής, φαντάζομαι υπαίθριες αγορές με μεταχειρισμένα πράγματα. Φαντάζομαι latin μπάντες να δίνουν το ρυθμό σε ένα πάρτυ δρόμου. Όλα εδώ.

το τέλειο τζιν

Δεν είναι πολύ στενό αλλά ούτε πολύ φαρδύ. Κάθεται εκεί που πρέπει οπως πρέπει, και ταιριάζει σε όλες τις περιστάσεις. Είναι εκείνο που μπορείς να το κάνεις να φαίνεται διαφορετικό κάθε φορά. Είναι αυτό που ακόμα και όταν τρυπήσει συνεχίζεις να το φοράς. Ενίοτε είναι και το τζιν του Λυκείου.Και όταν χαλάσει τελείως, δεν βρίσκεις ποτέ κανένα σαν αυτό.
Το τέλειο τζιν είναι κάτι σαν "το τέλειο" που ψάχνεις γενικώς. Περιμένεις συγκεκριμένα πράγματα από τη καθημερινότητά σου, τα στάνταρτς σου είναι διαμορφωμένα από κάποια εσωτερική πίστη στην ιδέα της τέλειας όμορφης ζωής.
Έχεις ένα πρότυπο για το πώς θα πρεπε να ζήσεις πως θα πρεπε να ερωτευτείς, πως θα πρεπε να είναι η ζωή σου σε αυτή την ηλικία, πως θα πρεπε να ναι σε λίγα χρόνια,κι έτσι χάνεις όλα τα υπόλοιπα αναπάντεχα που συμβαίνουν στη ζωή.Και το χειρότερο :ο,τιδήποτε αποκλίνει από αυτό που πιστεύεις ό,τι έπρεπε να κάνεις, σε κάνει να πελαγώνεις πολλες φορές. Καμιά φορά όμως όταν αφήνεσαι κάνεις τις καλύτερες βόλτες. Και ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου που ούτε φανταζόσουν.
Και οκ μπορεί να μη βρεις το τέλειο τζιν, αλλά μπορείς να βρεις ένα άλλο, αντίστοιχα όμορφο, που ίσως να αναδεικνυει κάτι που δεν είχες προσέξει ποτέ πάνω σου.

εξω.

Οι ώρες στη δουλειά κάθονται στη πλάτη σου βαριές. Και ο ήλιος έξω τόσο λαμπερός, κάνει τα όνειρά σου διάφανα, όταν κοιτάς έξω από το παράθυρο, νομίζεις πως κάποιος μπορεί να διαβάσει τις λέξεις που φωνάζουν στο κεφάλι σου "έξω, βόλτα,παραλία". Καμιά φορά οι σκέψεις σου μπορεί να είναι τόσο δυνατές ακόμα κι αν δεν ανοίγεις το στόμα σου. Στο λεωφορείο ανυπομονείς να κατέβεις. Στο σπίτι δεν σε χωρά ο τόπος.
Και όσο κι αν προσπαθείς να πεις σοβαρές λέξεις, να κρατήσεις ρε παιδι μου μια αξιοπρεπή στάση,και να τιμήσεις το ακριβό σου κοστούμι ή το σακάκι που του ταιριάζουν μπλαζέ και σοβαροφανείς συμπεριφορές, οι σκέψεις γίνονται λέξεις και μπερδεύονται μέσα στα πόδια σου την ώρα που περπατάς για να παραδώσεις τους φακέλους.

Και όταν σκοντάφτεις είναι γιατί κάποιος που πέρασε από δίπλα σου σκέφτηκε κάτι παρόμοιο. Από το παράθυρο ακούγονται φωνές και σούσουρο του δρόμου. Έξω.